چگونه می توان هم خدا را دوست داشت هم از او ترسید؟ در اسلام سفارش به خوف و رجا شده است که با هم در تضادند. حداقل برای انسان های بزرگی؛ مانند پیامبر(ص) و امام(ع) که معصوم اند نباید ترس از خدا مطرح باشد؟ این که معصوم تا این اندازه از خدا در وحشت باشد، چه جایی برای ما می ماند؟!

ترس و امید، و در مواردى محبّت نسبت به خداى متعال جاى تعجبى ندارد؛ زیرا این امر به نحوى سراسر زندگى ما را پر کرده است، لکن از شدت وضوح، از آن غافلیم. باید توجه داشت که حتى راه رفتن ما ثمره ی ترس و امید و محبت است؛ چرا که تا امیدى نباشد راه نمی رویم و اگر راه نرویم به مقصد نمی ‏رسیم و تا نترسیم در راه رفتن احتیاط نکرده و آسیب دیده و باز هم از مقصد می ‏مانیم. این امر در استفاده از وسایل نقلیه، وسایل برقى یا آتش زا و... نمود بیشترى دارد؛ زیرا ما مشتاقانه از آنها استفاده می ‏کنیم، لکن اگر استفاده‏ ی ما از آنها همراه با ترس و احتیاط بعد از آن نباشد، نزدیک شدن به آنها سبب هلاکت و نابودى ما است.بنابر این، جمع شدن ترس و امید، در یک ذات و نسبت به یک چیز یا یک شخص، ممکن است و جاى هیچ گونه تعجب ندارد.در مورد خدای متعال باید گفت: هم باید از خدا ترسید و هم باید به او عشق و امید داشت؛ زیرا عشق و محبت و امید به او، باعث همرنگى از یکسو و تحرک و تلاش و سبقت هر چه بیشتر در کسب عوامل خشنودى او، و در نهایت رسیدن به فیوضات و الطاف و نعمات دنیوى و اخروى او، از سوى دیگر مى‏گردد. و ترس از او سبب خضوع و خشوع و اطاعت هر چه بیشتر و ترک گناه و سایر عواملى که موجبات قهر و غضب و عذاب او را فراهم می ‏کنند، خواهد شد.این همراهی بیم و امید در دنیا براى افراد متوسط، سبب آرامش خالى از هرگونه بیم و ناراحتى در آخرت می ‏گردد؛ دنیایى که جاى کشت و فعالیت است و کشت و فعالیت او نیازمند حراست و حفاظت از آفات بوده تا به مصرف اُخروى برسد و در آن جا نیازى به حراست نیست، چنان که جاى کشت و فعالیت نیست.ترسِ تنها، سبب ناامیدى و یأس و دل مردگى و افسردگى می ‏شود و امید و محبتِ تنها و بدون ترس، سبب فریب نفس و تجرى و ارتکاب معاصى می ‏گردد و این هر دو مذموم و نامطلوب هستند. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه