سرّ سلام کردن به اهل بیت‌(علیهم‌السلام) چیست؟

شاید به عرضتان رسیده باشد که یکی از آداب مجلس علم آن است که معلم به ‌متعلّمان و مخاطبان درود بفرستد و سلام کند. این ادبی است که ذات اقدس اله در ‌سوره مبارکه انعام به ما آموخت، فرمود: ”وَإذا جاءَکَ الّذینَ یُؤْمِنُونَ بِآیاتِنا فَقُلْ سَلامٌ ‌عَلَیْکُمْ“(1) یعنی وقتی مؤمنین برای فراگیری علوم الهی به محضر تو آمدند بگو سلام ‌علیکم.‌ مخاطبانی که در مجلس رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) شرف حضور ‌داشتند دو گروه بودند. متوسطین آنها سلام را از خود پیغمبر و برخی از آنها سلام را از ‌خدا دریافت می‌کردند. البته سلام خدا همان اعطای سلامتی است. این‌طور نیست که ‌خدا لفظاً به کسی سلام کند، و مهمترین نوع سلامتی هم، سلامتی دل است.‌ اگر دلی از یاد غیر خدا خالی بود چنین دلی سالم است. وقتی ظرف دل سالم بود ‌جا برای مظروف وجود دارد و آنگاه است که علوم و معارف را در چنین ظرفی می‌ریزند. ‌بنابراین ذات اقدس اله اول به انسان ظرف می‌دهد بعد ظرفیت و در نهایت مظروف عطا ‌می‌کند‌.‌ از طرف دیگر سلامت دل در شکستن دل است و لذا اگر انسان حالی پیدا کرد که ‌دلش شکست باید شاکر باشد، اگر مطلبی فرا گرفت باید شاکر باشد چون همه‌‌ ‌این‌ها ‌از عطایای الهی است. به هر حال سلامت دل نیمی از راه است‌ ‌برای این‌که ظرف ‌سالم، مادامی که تهی از مظروف باشد سودی ندارد‌.‌ این‌که ما در عرض ادب به پیشگاه معصومین علیهم السلام در زیارت‌ها عرض ‌می‌کنیم السلام علیکم و رحمة اللّه وبرکاته این سلامت مربوط به سلامت قلب و ظرف ‌است و آن رحمتی که مسئلت می‌کنیم ناظر به مظروف است یعنی در واقع از خدا دو ‌چیز طلب می‌کنیم یکی سلامت ظرف دل و دوم داشتن مظروف خوب، یعنی از خدا ‌می‌خواهیم که رحمت و برکات خود را بر قلب ما، نازل کند و قلب ما را از یاد غیر خود ‌تطهیر نماید‌.‌ ‌ ‌(1) سوره انعام، آیه‌ 54‌‌.‌ ( آیةالله جوادی آملی ) .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/03

لینک کوتاه