منظور از اينکه قيامت را روز« نشر» مي نامند چيست؟

قيامت را روز «نشر» گويند؛ زيرا نامه‏هاي رفتار انسان در آن روز باز و گشوده مي‏شود: «و إذا الصُّحف نُشِرت» تكوير/10؛ نامة اعمال انسان در اين جهان ملفوف و پيچيده است و در معاد منشور مي‏شود. در دنيا كسي از آن خبر ندارد و حتّي اعمال گذشتة انسان براي خودش مستور است. از اين‏رو با ديدن آن در معاد با شگفتي خواهد گفت: چه نامه‏اي‏؟ هر خُرد و كلاني را در آن شمرده و به حساب آورده‏اند حتّي شوخي و جدّي به نگارش آمده و گناهان كوچك و بزرگ در آن ثبت شده است. به او فرمان مي‏رسد نامة اعمالت را بخوان: «و كلّ إنسان أَلزمناهُ طائِره في عُنقه و نُخرج له يوم القيمة كتاباً يلقيهُ مَنشوراً إقرأْ كِتابك كَفي بِنَفسِك اليَوم عليك حَسيباً» اسراء/13ـ14؛ [ما مقدّرات و فرآيند كردار نيك و بد هر انساني را طوق گردن او ساختيم و روز قيامت كتابي براي او بيرون آوريم، در حالي كه آن نامه چنان باز باشد كه همة اوراق آن را يك مرتبه ملاحظه كند. تو خود كتاب اعمالت را بخوان كه تو خود تنها براي حساب‏رسي خويش كافي هستي]. قرآن مي‏فرمايد: آنان كه نامه‏هايشان به دست راست‏شان داده شود نامه‏هاي خود را مي‏خوانند و به ديگران نيز مي‏گويند: بياييد نامه‏هاي مرا بخوانيد. امّا كساني كه نامة اعمالشان به دست چپ و از پشت سر به آنان واگذار گردد، گويند اي كاش اين كتاب به دست من داده نمي‏شد؛ «فَمَنْ أُوتي كِتابَه بِيَمينه فأولئك يَقْرَءون كِتابهم» اسراء/71، «فأمّا مَن أُوتي كِتابه بِيَمينهِ فَيَقوُل‎هاؤُم اقرَءواْ كِتابِيه» حاقّه/19، «و أمّا مَن أُوتِيَ كِتابه بشماله فيقول يا ليتني لم أُوت كتابيه» حاقّه/25. www.eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه