فرقه های بودیسم چیست؟

بودا در منطقة «کاپیلاواستو» در جنوب «نپال» به سال 560 یا 563 قبل از میلاد متولد شد. نام قبیله و خاندان او «ساکیا» بود، لذا وی را به «سکیا نوسی» یعنی دانای قبیله «ساکیا» ملقّب کردند و چون بعداً به ارشاد و هدایت مردم جامعة خویش پرداخت، او را «بودا» یعنی نور و درخشان گفتند و تعالیم او تحت عنوان «بودیسم»،«بودائی» در میان جوامع بشری معروف گردیده.[1] این آئین بعدها چنان گسترش یافت که مناطق بسیاری از شرق آسیا را به تحت سیطرة خود درآورد. در جهان بودائی سه شاخة اصلی و عمده وجود دارد که عبارتند از: 1. شاخة «تراوادا» یا «عقیده و نظریة بزرگترها». 2. «ماهایانا» یا «گردونة بزرگ» 3. شاخة «لاما» 1. شاخة «تراوادا» یا چرخ کوچک: پیروان این شاخه بیشتر در کشورهای سریلانکا، برمه، کامبوج و تایلند حضور دارند. برخی معتقدند که مقام «تراوادا» از «ماهایانا» از لحاظ هدف و تعلیمات، پائین‌تر است و از همین جهت «تراوادا» را «هی‌نایانا» یعنی چرخ کوچک نام گذارده‌اند.[2] 2. شاخة «ماهایانا» یا چرخ بزرگ: پیروان این مکتب در مناطق کره، ژاپن، چین می‌باشند، که این مکتب خود به دو مکتب فکری دیگر به نام مکتب «خلاء» و مکتب «آگاهی تنها»‌تقسیم می‌شود. مکتب «خلاء» را افرادی به نام «نگارجونا» در قرن دوم میلادی بنا گذاشت و معتقد به نسبی بودن هستی و وجود بود و به عقیدة او همه چیز در خلاء و تهی می‌باشد و مکتب «آگاهی تنها» واقعیت أشیای خارجی در جهان تجربه را انکار می‌کند و معتقد است که تنها از طریق آگاهی و هوشیاری است که «أشیا» واقعی هستند. بنابراین تنها «آگاهی» و یا «ذهن متعالی» است که واقعیت دارد.[3] مکتب «ماهایانا» در کشورهای چین و ژاپن به فرقه‌های متعددی منشعب شد که برخی از آنها در هر دو کشور هم وجود داشتند. ما در اینجا به بعضی از آن فرق اشاره می‌کنیم: مکتب‌های بودائی «ماهایانا» در چین: الف) مکتب «تی ین ت آی» نامگذاری این مکتب از روی کوهی در ایالت چکیانگ چین و به معنی «تراس آسمان» می‌باشد و بنیانگذار این مکتب فردی به نام «چی ـ ای» (597 ـ 528) می‌باشد.[4] ب) «هوآ ـ ین» مکتب تاج یا حلقة گل که فردی به نام «فاتسانگ» (712 ـ 642) آن را تأسیس نمود.[5] ج) مکتب «چینگ تی یو تسونگ» یا سرزمین ناب و خالص. این مکتب توسط «هویی ـ یوان» و یا فردی به نام «ته‌آن ـ لوئن» بنیانگذاری شد. سرزمین ناب یعنی اینکه پس از مرگ سرزمینی پاکی وجود دارد که انسان بدانجا منتقل می‌شود.[6] نتآن د) مکتب «چه آن»‌یا مکتب تفکر و مراقبه که توسط فردی به نام «بودهی دهارا» در حدود سالهای 500 م این مکتب را به چین آورد.[7] مکتب‌های بودائی «ماهایانا» در ژاپن: الف) مشانه تندای «تی ین ت آی»، فردی به نام سایشو (822 ـ 767) آن را به ژاپن برد.[8] ب) «شینگون» این مکتب را «کوکایی» (835 ـ 774) به ژاپن وارد کرد.[9] ج) «سرزمین پاک»، دو نفر به نام‌های «هونن» و «شین ران» این مکتب را در ژاپن رواج دادند.[10] د) «ذن» یا مکتب تفکر و مراقبه که مکتب «چان» و یا «چه آن» نیز خوانده می‌شود.[11] هـ ) نظریه و روش «نی چی رن» یعنی نیلوفر آفتابی که به نام بنیانگذار خود «نی چی رن» نامبرده می‌شود.[12] البته انشعابات «مکتب ماهایانا» به مکاتب مذکور منحصر نمی‌شود، مکاتب بسیار دیگری چون:«ویب هاشی کا»،«موت ران تی کا»،«جو کا چا را»،«مادهیا می کا» از این مکتب منشعب شده‌اند.[13] 3. مکتب «لاما»: این مکتب در قرن چهارم میلادی در تبّت به وجود آمد. پیروان آن معتقد بودند که روح «بودا» در پیکر شخصی به نام «دالایی لاما» که در واقع رئیس مذهب است، حلول کرده است و هنگامی که «لاما» می‌میرد دنبال کودکی می‌گردند که در آن لحظه به دنیا آمده است. چرا که باورشان بر این است که روح «لاما» در قالب کودکی که در همان هنگام به دنیا می‌آید حلول می‌کند.[14] در این مکتب نیز انشعاباتی صورت گرفته که از آنها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: الف) مکتب «سانتراکشیا و پادماسام‌باوا» یا مکتب ترجمة قدیمی. ب) مکتب «گلوکیا» که از آثار «آتیشا» و «تسونگ خاپا» نشأت گرفته است. ج) مکتب «کاگیوپا» که در اثر کارهای «مارپا» و «میلارپا» به وجود آمد.[15] چنانکه ذکر شد آئین بودا در مناطق مختلف نفوذ کرده و افراد و جوامع را جذب خود نمود و در طول دوران حیات خویش در این مناطق به فرقه‌های بسیاری منشعب شد که به طور کلّی امّهات اصول این فرقه‌ها از پنج مکتب خارج نیست و هر یک از دیگری به طور وضوح متمایز است که ما در اینجا به طور اختصار بدانها می‌پردازیم: 1. فرقه‌های «زمین پاک»: مبادی این فرقه‌ها درخور فهم و ادراک عوام و اکثریت خلایق است و هدف مطلوب و غایت مقصود برای آنها همان وصول به ارض مقدس و بهشت جاویدان می‌باشد و این بهشت در مغرب جهان قرار دارد و بزرگان آئین بودا آن را به عالمیان وعده داده‌اند. این کیش اهمیّت واقعی را در ایمان قلبی می‌داند و این تصدیق و علاقة قلبی را برای وصول به مرحلة نجات و رستگاری کافی می‌داند. مکتب «زمین پاک» به وسیلة شخصی که نخست به دین «تائو» بود و سپس بودائی شد تأسیس گردید.[16] 2. فرقة «باطنیّه»: این فرقه‌، بودائیانی هستند که راه نجات و وصول به مرتبة اشراق را فقط در باطن و در ضمیر منحصر می‌دانند و طرز عمل و سبک عادت در نزد آنها به وسیلة «دیانه» یعنی تفکّر میسر است و بس. و تحقیقات علمی و مطالعة کتب و امثال آن ارزش و قدری ندارد.[17] 3. فرقه‌های «عقلانی»: این فرقه ابتدا در مکتب فکر و مراقبه روئیده و سپس از آن منشعب گردید، آنها بر این باورند که سالِک باید در طلب اشراق و شهود ذهن خود را از همة افکار و آداب، خالی نموده و سپس به تدریج به وسیلة مطالعة کتب دینی و تفکرات عقلانی، خود را برای وصول به کمال و مرحلة مقصود آماده و مهیّا سازد.[18] 4. فرقه‌های «مرموز» یا « کلمة حقّه»: در هر مذهبی در مواردی به نیروی مرموز «نجات بخش»‌ یعنی اسم اعظم یا کلمة حقّه تکیه شده است و بر خلاف مبادی اعتقاد عقلانی، به نوعی اثر جادویی مقدس برای این کلمه قائل شده‌اند.[19] 5. فرقة سیاسی و اجتماعی: این فرقه که در ژاپن منسوب به «نیچیرن» است صرفاً دین بودائی است که رنگ ژاپنی گرفته است و دارای تمایلات سیاسی و اجتماعی می‌باشد. تا امروز احساسات وطن پرستی و محبت به قوم و ملّت از مبادی مهم فرقة «نیچیرن» است.[20] معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر: 1. تاریخ مختصر ادیان بزرگ، فلیسین شاله، ترجمة منوچهر خدایار محبّی. 2. ادیان زندة جهان، رابرت ا. هیرم، ترجمه عبدالرحیم گواهی. 3. ادیان و مکتب‌های فلسفی هند، داریوش شایگان.پی نوشت ها:[1] . مبلغی آبادانی، عبدالله، تاریخ ادیان و مذاهب جهان، انتشارات منطق، چاپ اول، 1373 هـ . ش، ج1، ص 137 و 241. [2] . شایگان، داریوش، ادیان و مکتب‌های فلسفی هند، تهران، انتشارات امیرکبیر، چاپ سوم، 1362 هـ .ش، ج1، ص 169. [3] . گروه مؤلفان، جهان مذهبی «ادیان در جوامع امروز»، ترجمة دکتر عبدالکریم گواهی، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، چاپ اول، 1374 هـ .ش، ج1، ص363. [4] . جهان مذهبی، ج1، ص 398. [5] . همان، ج1، ص 400. [6] . همان، ج1، ص401. [7] . همان، ج1، ص 303. [8] . جهان مذهبی، ج1، ص 422. [9] . همان، ج1، ص 424. [10] . همان، ج1، ص 427. [11] . جهان مذهبی، ج1، ص431. [12] . همان، ج1، ص 434. [13] . تاریخ ادیان و مذاهب جهان، ص 254. [14] . آریا، غلامعلی، آشنائی با تاریخ ادیان، تهران، مؤسسة فرهنگی و انتشاراتی پایا، چاپ سوم، 1379 هـ .ش، ص 74 و 75. [15] . جهان مذهبی، ج1، ص 447. [16] . جان ناس، تاریخ جامع ادیان، ترجمة علی اصغر حکمت، انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، چاپ چهارم، 1370هـ .ش، ص 230. [17] . همان، ص 237. [18] . تاریخ جامع ادیان، ص 239. [19] . همان، ص 240. [20] . همان، ص 242. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه