فرق امام و پيامبر در چيست ؟

«شأن نبى» آن است كه راه را بر مردم آشكار كند؛ امّا بر امام است كه مردم را به پيمودن راه وادارد. براين اساس مقام امامت از نبوت بالاتر است و به همين دليل، ابراهيم خليل، مدت‏ها پس از آن‏كه به پيامبرى رسيد و پس از پيروزى در امتحان‏هاى متعدد، به مقام امامت نايل آمد. نگا: بقره(2)، آيه 124.بايد توجه داشت كه برتر بودن مقام امامت از مقام نبوت، به معناى آن نيست كه شخص «امام»، از شخص «نبى» برتر و بالاتر است؛ زيرا بسيارى از پيامبران - از جمله پيامبر اسلام - علاوه بر مقام «نبوت»، داراى مقام «امامت» نيز بوده‏اند.«امام» كسى است كه از وجودى برتر، در عصر خود برخوردار بوده، در نقطه اوج و قله هرم هستى قراردارد. به همين جهت باطن امام، همانند باطن پيامبر، با نور ولايت حق روشن بوده، با عالم حقايق و معانى غيبى ارتباط دارد. امام، همانند پيامبر، واسطه فيض ميان خلق و حق، عامل ارتباط خلق با حق و حافظ حريم وحى و شريعت است. امّا پيامبر نيست؛ يعنى، مقام و شأن و مسؤوليت نبوّت و رسالت را به او نداده‏اند و به آن صورت كه بر پيامبران وحى مى‏شده است؛ به آنان آموزه‏هاى غيب ابلاغ نشده‏است. براساس روايات، امامان دست‏آموز «الهام غيبى»اند. آنان صداى غيب را مى‏شنوند، اما فرشته را نمى‏بينند؛ به خلاف پيامبر كه سخن فرشته را مى‏شنود و گاه خود ملك را مى‏بيند، نه اين كه تنها صدا را بشنود. نگا: اصول كافى، روايات شماره 705، 706، 435.www.morsalat.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه