با توجه به عدم درك نوزاد، آموزش در دوران نوزادى چگونه صورت مى‏گيرد؟

آموزش در دوران نوزاى به صورت غير مستقيم و با القا بر ضمير ناخودآگاه (ذهن ناهوشيار) فرزند صورت مى‏گيرد كه در آينده، با انتقال از ضمير ناخودآگاه (ذهن ناهوشيار) به ضمير خودآگاه (ذهن هوشيار)، خود را نشان مى‏دهد. گفتن اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ نوزاد پس از تولد كه از مستحبات اسلامى است، در حقيقت، آموزش توحيد، نبوت و امامت به همين شكل است. انتقال آموزه‏ها از ضمير ناخودآگاه به ضمير خودآگاه در بزرگسالى، در موارد متعددى مشاهده شده است: دخترى 17 ساله كه سوره‏هاى متعددى از قرآن كريم را از حفظ مى‏خواند؛ در حالى كه آن‏ها را حفظ نكرده (مادرش در دوران نوزادى، اين سوره‏هاى مباركه را فراوان تلاوت مى‏كرده است). پسر نوجوانى كه دعاهايى چون ندبه و كميل را از حفظ مى‏خواند؛ در حالى كه وقتى را براى حفظ آن‏ها صرف نكرده (پدرش او را در دوران نوزداى به محافل دعا مى‏برده است). مرحوم سيد رضى (در سنين جوانى) هنگام حضور در درس فقه استاد، احساس مى‏كرد مطالب را پيش‏تر شنيده است (پدرش كنار گهواره او به شاگردان خود، همان مطالب فقهى را مى‏آموخته است). مرد فنلاندى كه از 4 سالگى به آمريكا رفت و زبان مادرى خود را كاملا رها كرد، هنگام مرگ در 78 سالگى به زبان فنلاندى هذيان مى‏گفت. با توجه به اهميت مطلب، به والدين عزيز توصيه مى‏شود كه از همان اوايل تولد فرزند، با او با واژگان زيبا سخن بگويند؛ از كاربرد الفاظ زشت بپرهيزند؛ برايش قرآن و اشعار زيبا بخوانند؛ در مكان‏هايى كه ديگران سخن ناشايست مى‏گويند، حضور نيابند، و در گفت و گو با هم از واژگان ناپسند استفاده نكنند. منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388 .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه