من ۲۷ سال سن دارم و ۲ سال است ازدواج کرده‌ام. بخاطر موقعیت شغلی همسرم در شهر دیگری به دور از خانواده تک و تنها زندگی میکنیم. چیزی که ناراحتم میکند کم حرفی همسرم است. من صبح تا شب در خانه تنها بوده و انتظار دارم وقتی به خانه میرسد با من صحبت کند. از اتفاقایی که طول روز افتاده یا حداقل حرفی که میزنم جواب دهد ونظرش را بگوید. خیلی کم حرف است من ۱۰ جمله حرف بزنم ایشان شاید در ۱ جمله جواب مرا بدهد. وقتی عصبانی میشوم غر میزنم بعد پشیمان میشوم. همسرم مرد خیلی خوبی است وخیلی دوستش دارم. نمیخواهم ناراحتش کنم ولی به بنده حق دهید. قبول دارم خسته است. حال نمیدانم چه کنم که بر اعصابم مسلط باشم و ناراحتش نکنم.

برخلاف مردان که شخصیتی چشمی دارند، زنان شخصیتی شنوایی دارند به این معنا که بیشتر از راه شنیدن تحت تاثیر قرار می گیرند. بنابراین این نیاز طبیعی شما است که با همسر خود گفتگو و درد دل کنید بویژه آنکه در غربت نیز به سر می برید بنابراین شرایط شما را درک می کنیم و به شما حق می دهیم. در عین حال توجه داشته باشید که نباید تفاوتهای فردی و نیز جنسیتی را فراموش کنیم. به عنوان مثال باید توجه داشت که افراد درون گرا کمتر از افراد برون گرا و مردان نیز کمتر از زنان حرف می زنند. بنابراین اگر مردی درونگرا باشد میزان حرف زدن وی کمتر نیز خواهد شد. و اختصاصی به همسر شما ندارد و غالب بانوان از موضوع کم حرفی مردان شاکی هستند! بنابراین لحاظ این نکته که شما در این ویژگی تنها نیستید می تواند به حفظ آستانه تحمل شما کمک کند. در ادامه پیشنهاد می شود؛ _ سعی کنید در فرصتی مناسب، نیاز خود را به گفتگوی بیشتر برای همسر خود تبیین کنید؛ _ کوتاه صحبت کنید؛ _ در باره مواردی صحبت کنید که مورد علاقه همسرتان باشد؛ _ از تمرکز بیش از اندازه بر همسر خودداری کنید، بنابراین تاکید می شود با فعالیتهای هنری، مهارتی، علمی، مذهبی و... خود را از تنهایی نجات دهید؛ _ در صورتی شرایط و تفاهم لازم وجود داشته باشد، تجربه مادری نیز در این عرصه شما را کمک خواهد کرد. منبع: www.soalcity.ir .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه