طبق قرآن و انجیل بّرنابا خدا با عروج حضرت عیسی علیه السّلام او را از مهلکه نجات داد و مانع شهادتش شد (برخلاف اناجیل چهارگانه) امّا مانع شهادت امام حسین علیه السّلام نشد، چرا؟

پاسخ در چند محور ارائه می شود:1. قبل از هرچیز باید اشاره شود که در بسیاری از موارد دیگر نیز زمینه طرح این گونه سؤالات وجود دارد، مثلاً خداوند چرا امیرمؤمنان را همانند عیسی نجات نداد و به آسمان ها نبرد؟ یا مثلاً چرا سایر ائمه و حتی خود رسول ختمی مرتبت را همچون عیسی تاکنون زنده نگاه نداشت؟ و صدها چرایی از این قبیل، درحالی که برای این گونه امور اسرار و مصلحت‌های فراوانی شاید نهفته باشد که برای کسی معلوم نیست و در آموزه های وحیانی نیز در باره آن چیزی مطرح نشده و اساساً ضرورتی ندارد که در این باره همه چیز برای همگان معلوم و روشن باشد، بخصوص آن که مسایل بسیاری مطرح است و دانستن آن اثر علمی و عملی خاصی برای ما ندارد.2. خداوند سبحان هر کاری را بر اساس مصلحت و حکمت خاصی انجام می دهد و حقیقت اسرار و حکمت کارهای خدا را هیچ کسی نمی‌داند و اگر نظر عرفانی و فلسفی احیاناً برای برخی مسایل طرح می شود تنها در حد یک احتمال است، و اگر در برخی روایات گاهی مسایل عنوان شده است در حد یک جلوه از اسرار فراوان آن مسایل است، وگرنه حقیقت اسرار کارهای خداوند را غیر خود خداوند سبحان کسی نمی داند. جریان حضرت عیسی و حضرت امام حسین نیز از این قاعده بیرون نیست و کسی نمی داند که در این دو مورد چرا خداوند دو نوع اراده نموده است، تنها در برخی روایات آمده است که در یک حالت روحانی و معنوی و با الهام الهی به آن حضرت گفته شد «یا حسین اخرج الی العراق، فانّ الله قد شاء أن یراک قتیلاً»[1] یا حسین به سوی عراق حرکت نما که خدا خواسته است که در آن سرزمین شهادت نصیب تو بشود. از این معلوم می شود که برخلاف جریان نجات حضرت عیسی، در جریان امام حسین شهادت آن حضرت مورد مشیّت الهی بوده است. و در متون و منابع اسلامی آمده که وقتی برخی افراد به حضور امام حسین ـ علیه السّلام ـ رسیدند تا او را از رفتن به عراق باز دارند، حضرت به همان کلام الهام شده استناد می کرد و آنها را قانع می نمود که جریان رفتن به عراق و شهادت مورد مشیّت و خواست خداوند قرار گرفته لذا باید بروم[2].گذشته از این قبل از جریان کربلا حتی در زمان کودکی امام حسین ـ علیه السّلام ـ در روایات متعدد آمده که رسول خدا از جریان شهادت او خبر داده است[3]. از مجموع این حقایق بدست می آید همان طور که مشیت خداوند بر نجات حضرت عیسی قرار گرفت، مشیت او بر شهادت امام حسین تعلق گرفت. در نتیجه چرایی این دو مسأله را باید به مشیت و خواست خداوند حواله داد و کسی از اسرار این دو گونه انتخاب آگاهی ندارد.3. نکته دیگر تحلیل نقش و تأثیر شهادت است یعنی بعید نیست که اگر در آن زمان حضرت عیسی ـ علیه السّلام ـ به دست کفار شهید می شد اثر چندانی برای حفظ معارف وحیانی نمی داشت لذا خداوند او را نجات داد. اما در جریان امام حسین ـ علیه السّلام ـ قضیه برعکس است یعنی شهادت او به اندازه ای در حفظ دین و معارف وحیانی اثر داشت که خداوند خواست، آخرین دین آسمانی را با خون و شهادت بهترین بنده خود حفظ کند و اگر امام حسین ـ علیه السّلام ـ همانند عیسی به آسمان برده می شد، شاید دین خدا از بین می رفت و مورد تمرین و یا نابودی قرار می گرفت لذا خداوند از طریق شهادت امام حسین دین خاتم را تا ابد حفظ کرد. حضرت امام خمینی (ره) درباره تأثیر شهادت امام حسین ـ علیه السّلام ـ در حفظ اسلام می گوید: سیدالشهداء مذهب را بیمه کرد، با عمل خودش اسلام را بیمه کرده و با فداکاری بی نظیر و نهضت الهی خود واقعه ای بزرگ را بوجود آورد که کاخ ستمگران را فرو ریخت و مکتب اسلام را نجات بخشید[4]» و از آن جا که حفظ دین در زمان امام حسین ـ علیه السّلام ـ تنها از طریق شهادت بهترین انسان ها تأمین می شد خداوند امام حسین ـ علیه السّلام ـ را همچون عیسی نجات نداد، لذا گفته شده: «در دوران سیدالشهداء شرایطی پیش آمده بود که جز با حماسه شهادت، بیداری امت فراهم نمی شد و جز با خون عزیزترین انسان ها، نهال دین خدا جان نمی گرفت این بود که امام و اصحاب شهیدش، عاشقانه وآگاهانه به استقبال شمشیرها و نیزه ها رفتند تا با مرگ خونین خویش طراوت و سرسبزی اسلام را تأمین و تضمین کنند و این سنت هم چنان در تاریخ باقی ماند و شهادت درس بزرگ و ماندگار عاشورا برای همه نسلها و عصرها گشت[5]» پس بنابراین فلسفه عدم نجات حضرت امام حسین را می توان چنین تعبیر و تحلیل کرد که بقاء دین خاتم انبیاء تنها از طریق شهادت امام حسین تأمین می شد لذا خداوند او را عیسی گونه نجات نداد بلکه برای حفظ و بقای دینش شهادت در راه خدا را نصیب او نمود.4. نکته دیگر آن است که برخلاف تعبیری که در سؤال آمده، شهادت یک هلاکت نیست و عدم شهادت به مفهوم نجات از مهلکه نیست، بلکه شهادت بالاترین، زیباترین و آگاهانه ترین سعادت و حیات است لذا قرآن کریم هرگز اجازه نداده است که شهادت مرگ تلقی شود بلکه فرمود شهادت زندگی برتر انسان هاست: «ولاتقولوا لمن یقتل فی سبیل الله امواتٌ بل احیاءٌ ولکن لاتشعرون[6]» یعنی به کسانی که در راه خدا کشته می شوند، مرده نگویید، بکله آنان زنده اند، ولی شما درک نمی کنید، طبق این فرهنگ قرانی هرگز مناسب نیست که گفته شود «عیسی از مهلکه نجات یافت و امام حسین نجات نیافت» زیرا شهادت زندگی برتر است و نه هلاکت. لذا گفته شده: «فیض شهادت چنان ارزشمند است که اولیاء دین همواره از خداوند، آرزوی آن را داشته اند، در مکتب خاندان وحی شهادت مطلوب و معشوق آنان است و امامان همه مرگ شان با شهادت بوده است[7]» پس طبق این تفسیر می توان گفت حضرت عیسی از شر کفار نجات یافت ولی امام حسین با شهادت خود نه تنها به حیات و نجات برتر رسید بلکه دین خدا را نیز حفظ نمود و تا ابد از خطر نابودی نجات داد. و این مقام به طور یقین از مقام عیسوی بالاتر و برتر است. معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:1. مرتضی مطهری، حماسه حسینی، انتشارات صدرا، 1379ش.2. فضل الله کمپانی، حسین کیست؟، انتشارات فروغی، تهران 1378ش.3. نگاهی نو به جریان عاشورا، انتشارات بوستان کتاب، قم 1383ش.پاورقی ها:[1] . محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج44 باب37 ص364، نشر داراحیاءالتراث العربی، بیروت 1403ق.[2] . همو.[3] . همو باب 30 حدیث 30 ص238.[4] . امام خمینی، تبیان، دفتر 12 ص274 ، نشر مؤسسه آثار امام 1378ش.[5] . جواد محدثی، فرهنگ عاشورا ص281 ، نشر معروف قم، سال 1376ش.[6] . جواد محدثی، فرهنگ عاشورا ص 281، نشر پیشین.[7] . جواد محدثی، فرهنگ عاشورا ص 281.منبع : اندیشه قم .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه