در اسلام استوایی مالزی همه مذاهب محترم هستند، می توان حاکم مسلمان بود و به ديگران آزاری نرساند و مسجد را کنار میخانه ای ساخت ( پس چرا حکومت اسلامی در ایران همگان را ملزم به رعایت برخی قوانين اسلامی می کند)، اگر پيامبر در زمان ما بود به کدام روش حکومت می کردند؟

مطالبي تحت عنوان «اسلام استوايي» به قلم محمد رهبر در سايت روز آنلاين درج شده است. اين مطالب به بهانه ارائه تصويري از کشور مالزي در ايام ماه مبارک رمضان در صدد است تا تصويري تيره و تار از فرهنگ مردم ايران ارائه داده و در عين حال همه اين مسائل را به گردن نظام ديني جمهوري اسلامي ايران بياندازد. درباره اين مطالب فارغ از نويسنده مطالب و نيز سايتي که آن را انتشار داده است، نکاتي بيان می گردد : اولاً؛ اصل صحت مطالبي که در اين شبه مقاله در مورد وضعيت مالزي مطرح شده است براي ما مشخص نيست. براي دريافت صحت وسقم اين مطالب لازم است فردي مدتي در اين کشور اقامت گزيده و با آداب و رسوم و فرهنگ مردم آشنايي کامل پيدا کند و آنگاه نسبت به وضعيت مطلوب آن اظهار نظر نمايد . ثانیاً؛ به نظر می رسد نویسنده مقاله در صدد این است که وضعیت در کشور ما را به گونه ای ترسیم کند که آن بتمامه تیره و تار است. البته ما اصل اینکه در کشور ما در برخی مواقع رفتارهایی بروز می کند که متناسب با شان مردم و فرهنگ ریشه دار ما نمی باشد را رد نمی کنیم . اما اینکه ما این قبیل رفتارها را به کل جامعه سرایت داده و آنگاه به ترسیم فضایی تیره و تار از کشورمان بپردازیم نیز رفتار صحیحی نمی باشد. به عنوان مثال در کشور ما هستند افرادی که در ماه رمضان به بهانه های واهی و یا بر اساس شایعات بی اساس ، اقدام به گران کردن کالاها می کنند. اما واقعیت این است که در کنار دیدن چنین افرادی، باید کسانی را هم دید که هرگز حاضر به قرار دادن وجدانشان در زیر پای خود نبوده و در ماه مبارک رمضان نه تنها اقدام به گرانفروشی کالاها نمی کنند بلکه تخفیفات ویژه ای را به مشتریان خود داشته و به گستراندن سفره افطار برای روزه داران و کمک به مستمندان اهميت زیادی می دهند. در این میان و در کنار برخی بازاریان فرصت طلب نباید از بازاریانی غافل شد که صداقت پیشه شان و انصاف چراغ راهشان بوده و هرگونه کمک و دست به خير بودن برای مردم کوتاهی نمی کنند، در کنار این مساله باید از تمهیداتی که دولت و یا شرکت های تعاونی مصرف در ماه مبارک رمضان انجام می دهند همچون برگزاری فروشگاههای عرضه مستقیم کالا هم یاد کرد که همگی در راستای خدمات رسانی به مردم روزه دار می باشد . اما متاسفانه نویسنده مقاله که از دیار غرب ، حتی زحمتی به خود نداده است تا پیگیر اخبار مربوط به داخل ایران و فرهنگ ایرانی باشد که هميشه عجين و آميخته به نوع دوستی و ايثار است البته نویسنده با توجه به هدفی که در زمینه ارائه تصویری تیره و تار از کشور مان داشته است ، تنها نیمه خالی لیوان را دیده و از نیمه پر به راحتی گذر کرده است . ثالثا بر فرض اینکه کلیه مطالبی که در این مقاله ذکر شده باشد صحیح باشد در آن صورت این سوال پیش می آید که آیا رفتاری که در این کشور صورت می گیرد صد درصد اسلامی و صحیح بوده و قابلیت پیاده شدن در کشورهای دیگر را دارد ؟ در این زمینه باید ابتدا اشاره نماییم که وضعیت کشور مالزی به لحاظ تنوع و ترکیب جمعیتی مذاهب و نیز فرهنگ خاص آن کشور ، وضعیت خاص می باشد که با کشورهای دیگر اصلا قابل مقایسه نمی باشد. لذا بسیاری از رفتارهایی که دولت این کشور در زمینه نوع برخورد با ادیان و مذاهب مختلف انجام می دهد در کشورهای دیگر اساسا قابل پیاده شدن نمی باشند مگر اینکه در آن کشور نیز چنین شرایطی وجود داشته باشد. به عنوان مثال در حجم محدودتر، در کشور ما و در شهرهایی که برخی اقلیت های دینی همچون ارامنه ساکن هستند در مناطق تجمع این افراد، قوانینی که در سایر بخش های کشور وجود دارد همچون لزوم بسته بودن رستوران و امثال اینها وجود ندارد که ا ین مساله حاکی از این است که قوانین به تناسب عوامل مختلف از جمله ترکیب جمعیتی مذهبي تفاوت پیدا می کند و همانگونه که دستور العمل مربوط به برخورد با روزه خواری علنی که به منظور احترام به ماه مبارک رمضان و در محیط های دارای اکثریت اسلامی اجرا می گردد در هر جایی اجرا نمی گردد، نمی توان شرایط حاکم بر کشوری که به لحاظ شرایط فرهنگی و مذهبی با ما تفاوت دارد را در کشور ما پیاده کرد . بنابر این به جای مقایسه وضعیت حاکم بر دو کشور بهتر است به این مساله بپردازیم که آیا آنچه که در کشور مالزی یا ایران اتفاق می افتد مطابق با اسلام است یامتفاوت باآن می باشد؟ چرا که رفتار و عملکردی که در مالزی صورت می گیرد هرگز مبنایی برای سنجش دینی بودن آن رفتارها نمی باشد و با توجه به اینکه هدف ما این است که بدانیم آیا دیدگاه اسلام در مورد روش های برخورد با چنین مسائلی چه می باشد لذا باید فارغ از رفتارشناسی حاکمان در این کشور و نیز ثمراتی که داشته است (که به اعتقاد ما در باره آن ها بسیار بزرگنمایی صورت می گیرد) دیدگاه اسلام را استخراج و استنباط نماییم . لذا بر این اساس می گوییم که در دیدگاه اسلام ، شعائر الهی از جمله ماه مبارک رمضان از جمله اموری هستند که حرمتشان باید محفوظ بماند و هیچ کس حق ندارد حرمت این شعائر را بشکند که این مطلب از آیه 2 سوره مائده فهمیده می شود. در نتیجه وظیفه حکومت اسلامی این است که تمهیداتی بیاندیشد که در جامعه اسلامی حرمت این شعائر حفظ شود، که یکی از این راهکارها وضع مجازات های بازدارنده بر علیه حرمت شکنان می باشد و به همین دلیل در قانون مجازات اسلامی، برای روزه خواری علنی مجازات در نظر گرفته شده است. البته باز هم تاکید می شود که چنین مجازاتهایی در واقع جنبه بازدارندگی دارند و نسبت به افرادی که حریم شعائر را حفظ نمی کنند، عملی می شود. در صورتی که چنین اقدامات بازدارنده ای صورت نگیرد قطعا این قبیل افراد و اقدامات به تدریج افزایش یافته و حرمت شکنی هایی رخ خواهد داد که قطعا مورد رضایت خدای متعال نمی باشد. اگر در کشوری همچون مالزی به دلیل عدم استقرار حکومت دینی، چنین تمهیداتی وجود ندارد و زمینه برای حرمت شکنی ها وجود دارد، دلیل بر این نیست که در حکومت اسلامی هم راه برای این حرمت شکنی ها باز باشد . ضمن اینکه تاجایی که ما تحقیق کردیم حتی در کشور مالزی هم روزه خواری علنی جرم بوده و دولت به غیر از برخی مناطق مرکزی که محل تجمع توریست ها می باشد و تساهل بیشتری در نظر می گیرد در سایر بخش های این کشور قوانین سختگیرانه ای برای مقابله با روزه خواری علنی دارد . در زمینه همزیستی مسلمانان با صاحبان ادیان دیگر نیز باید گفت بر خلاف تصویری که به صورت ضمنی در حال القا شدن به مخاطبان است همین همزیستی درکشور ما نیز وجود دارد . اما به دلیل اینکه اکثریت قریب به اتفاق مردم مسلمان هستند طبیعتا نمود چندانی ندارد، مگر در مناطقی که اقلیت های دینی در کنار مسلمانان زندگی می کنند که در آن مناطق این همزیستی به وضوح به چشم می خورد. همچون برخی مناطق یزد که در آن زرتشتی ها در کنار مسلمانان قرن هاست به صورت مسالمت آمیز زندگی می کنند و یا برخی مناطق و شهرهای اصفهان که چنین وضعیتی وجود دارد. در هر صورت نظام اسلامی نه تنها هیچ محدودیتی نسبت به زندگی مسالمت آمیز مسلمانان با صاحبان ادیان و مذاهب دیگر قرار نداده است بلکه در قوانین کشور ما حقوق این اقلیت ها به رسمیت شناخته شده است و به عنوان بخشی از جمیعت کشور، علیرغم اینکه تعداد برخی از آنها بسیار کمتر از جمیعت یک شهرستان می باشد درمجلس شورای اسلامی دارای کرسی نمایندگی مخصوص به خود هستند . همین مطالب را در مورد سایر بخش های این شبه مقاله می توان گفت: یعنی اینکه اولا در مورد صحت و سقم ادعاها درباره وضعیت این کشور تحقیق نماییم. ثانیا به جای اینکه عملکرد حاکمان این کشور را به عنوان مبنای رفتار نظام اسلامی قرار دهیم مستقیما سراغ منابع دینی رفته و دیدگاه اسلام را در این زمینه به دست آوریم و آن را ملاک عمل خویش قرار دهیم. ثالثا به جای مشابهت سازی میان این کشور و کشور خود، با توجه به تفاوت شرایط حاکم بر این دو کشور و به ویژه از منظر فرهنگی و جمعیتی، وضعیت کشور خود را در زمینه های مختلف از جمله وضعیت حجاب ، وضعیت همزیستی با ادیان دیگر ، وضعیت آزادی ادیان و مذاهب و ... بر اساس شرایط خاص کشور خودمان مورد بررسی قرار دهیم . به هر حال به اعتقاد ما محتوای این شبه مقاله، مطالبی است سفارشی که با هدف سیاه نمایی وضعیت کشورمان به بهانه وضعیت یک کشور خاص نگاشته شده است و در آن از کشور ما صرفا سیاهی ها دیده و ارائه شده است و از کشور مالزی صرفا خوبی، و در این مسیر حتی مطالبی به اين کشور نسبت داده شده است که معلوم نیست تا چه میزان با واقعیات خارجی سازگار باشد. از آنجایی که عمده افرادی که مخاطب این مقاله در داخل ایران هستند از وضعیت کشورمالزی خبر ندارند با تلقی به قبول کردن آن، و بدون در نظر گرفتن تفاوت های اساسی میان دو کشور، به مقایسه این دو کشور پرداخته و نتایجی را می گیرند که با واقعیات زمین تا آسمان تفاوت دارد. در پایان اشاره می کنیم که بند بند این مقاله قابل نقد و ارزیابی می باشد ولی به دلیل پرهیز از اطاله کلام ونیز عدم نیازبه این کار به همین میزان اکتفا می کنیم . .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه