آیا در منابع دینی صفت «صابر» یا «صبور» برای خداوند به کار رفته است؟

کلمات «صابر» و «صبور» و «صبّار» همگی از ریشه «صبر»[1] هستند.[2] کلمه‌ی «صابر» اسم فاعل به معنای صبر کننده است،[3] اما «صبور» به کسی گفته می‌شود که قدرت بر صبر دارد، و «صبّار» صیغه‌ی مبالغه به معنای فردی است که صبر و تحملش بسیار است.[4]معمولاً مشتقات صبر برای بندگان مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ و بر همین اساس در قرآن کریم، هرچه از ریشه‌ی صبر است، در مورد بندگان بوده و چنین صفتی برای خداوند ذکر نشده است. اما با توجه به این‌که در قرآن، روی‌کردهایی مانند «مهلت دادن» به خدا نسبت داده شده[5] که یکی از مصادیق صبر است، استفاده از واژه‌های یاد شده برای خداوند ایرادی ندارد؛ لذا در برخی از دعاها، صفت «صابر»، «صبور» و «صبار» برای خداوند متعال ذکر شده است؛ مانند:«اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ یَا صَابِرُ یَا صَبُورُ یَا صَادِقُ یَا صَدُوقُ...».[6]«اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ یَا صَبّارُ یَا صَابِرُ یَا صَبُورُ یَا صَادِقُ یَا صَدُوقُ».[7]«سُبْحَانَکَ یَا صَبُورُ تَعَالَیْتَ یَا صَابِرُ أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ یَا مُجِیر».[8] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه