دیدگاه امام علی(ع) در برخورد با اهل ذمه چیست؟

هنگامی که به امام امیرمؤمنان علی(ع) خبر دادند که غارتگران سپاه معاویه به شهر مرزی«انبار» ریخته و نمایندة آن حضرت، «حسّان بن حسان» را کشته و اموال مسلمانان و غیر مسلمانان را غارت کرده اند، مردم را به جهاد دعوت فرمود و خطبة معروف جهاد را خواند و در اثناء این خطبه چنین بیان کرد: «به من خبر داده اند که بعضی از مردان آنها به خانة زن مسلمان و زن غیر مسلمانی که معاهد بوده (و باید جان و مال و ناموسش در پناه اسلام محفوظ بماند) وارد شده و خلخال و دستبند و گردنبند و گوشواره های آنها را از تنشان بیرون آورده، در حالی که هیچ وسیله ای برای دفاع از خود، جز گریه و التماس کردن نداشته اند ... اگر به خاطر این حادثة دردناک، مسلمانی از روی تأسف دق کند و بمیرد ملامت نخواهد شد، بلکه از نظر من شایسته و سزاوار است».در اینجا امام(ع)، زنان معاهد غیر مسلمان را همطراز زنان مسلمان، در لزوم دفاع از آنها قرار داده و از غارت اموال آنان، آن چنان ناراحت شده که می فرماید: «اگر کسی این خبر را بشنود و از اندوه و غصّه بمیرد، جای سرزنش ندارد!».تعبیری از این گویاتر دربارة دفاع از حیثیّت اهل ذمّه و جان و مال و ناموس آنها پیدا نمی شود. پیام قرآن ج 10، حضرت آیت الله مکارم شیرازی و سایر همکاران .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه