چرا حضرت علی (ع) خودش حکم الهی و پیامبر(ص) را در این مورد اجرانکرد؟ شنیدم که حضرت علی (ع) تقیه کرده است ولی این شبهه برایم بوجود می آید که خداوند به حضرت علی توسط پیامبر(ص) دستور جانشینی عطا کرده یا دستور تفیه؟ چون دستور دادن هر دو اینها (دستورات) برای یک نفر و در یک زمان کار نشدنی است؟ اگر شدنی است این شبهه بوجود می آید که نعوذ بالله خداوند در این امر بزرگ مردد بوده و از مردم می ترسیده و دو حکم کاملا متناقض در یک زمان صادرکرده است؟

کاربر محترم! مقدمتا" لازم است بدانید که یکی از تفاوت های پیامبر با وصی (امام) این است که بر پیامبر لازم است که او خود رسالتش را به گوش مردم برساند و برای این منظور به دنبال مردم برود، اما امام به منزله کعبه است و مردم خود باید به گرد او آیند و از او کسب فیض نمایند. در اینجا با کمی مطالعه و تأمل می توان فهمید که پیامبر(ص) در روز غدیر به امیرالمؤمنین(ع) نفرمود که برو و بر مردم حکومت کن! (که بتوان عملکرد حضرت علی(ع) پس از رحلت پیامبر(ص) را سرپیچی از دستورات پیامبر(ص) تلقی نمود) بلکه خطاب به مردم فرمود که پس از من بر شماست که از علی(ع) تبعیت کنید و او را امام و پیشوای خود بدانید. و با این فرمایش آنها را موظف به اطاعت از امیرالمؤمنین(ع) فرمود. در این صورت این مردم بودند که پس از رحلت پیامبر(ص) از وظیفه خود سر باز زدند و شخصی دیگری را به جای مولای متقیان علی(ع) قرار دادند و دستورات پیامبر اسلام(ص) را نادیده گرفتند و آن حضرت را خانه نشین کردند.   البته خود امیرالمؤمنین(ع) در نامه 62 اشارتا به این مورد پرداخته که متن آن را از ترجمه آیتی در اینجا می آوریم: نامه‏ای از آن حضرت (ع) به مردم مصر. «این نامه را با مالک اشتر هنگامی که او را حکومت مصر داده بود فرستاد.»  اما بعد. خداوند سبحان محمد (صلی الله علیه و آله) را فرستاد تا مردم جهان را بیم دهد و گواه بر پیامبران باشد. چون رسول الله (ص) درگذشت، مسلمانان در امر خلافت به نزاع پرداختند. به خدا سوگند، هرگز در خاطرم نمی‏گذشت که عرب پس از رحلت محمد (صلی الله علیه و آله) خلافت را از اهل بیت او به دیگری واگذارد، یا مرا پس از او از جانشینیش باز دارد و مرا به رنج نیفکند جز شتافتن مردم به سوی فلان و بیعت کردن با او. من چندی از بیعت دست باز داشتم، تا آنکه دیدم گروهی از مردم از اسلام بر می‏گردند و می‏خواهند دین محمد (ص) را از بن بر افکنند. ترسیدم که اگر اسلام و مسلمانان را یاری ندهم در دین رخنه‏ای یا ویرانیی خواهم دید که برای من مصیبت بارتر از فوت شدن حکومت کردن بر شما بود. آن هم حکومتی که اندک روزهایی بیش نپاید و چون سراب زایل گردد، یا همانند ابرهایی که هنوز به هم نپیوسته پراکنده شوند. درگیر و دار آن حوادث از جای برخاستم تا باطل نیست و نابود شد و دین بر جای خود آرام گرفت و استواری یافت.                          از این نامه به خدا سوگند، اگر با ایشان روبرو شوم، من تنها باشم و آنها روی زمین را پر کنند، نه باک دارم و نه هراس، زیرا به آن گمراهیی که آنان در آن غرقه‏اند و آن هدایتی که خود بدان آراسته‏ام، نیک آگاهم. و از جانب پروردگارم با یقین همراهم. من به دیدار خداوند و ثواب نیکویی که مرا ارزانی دارد، امید بسته‏ام و منتظر آن هستم. ولی اندوه من از این است که مشتی بیخردان و تبهکاران این امت، حکومت را به دست گیرند و مال خدا را میان خود دست به دست گردانند و بندگان خدا را به خدمت گیرند و با نیکان در پیکار شوند و فاسقان را یاران خود سازند. از آنان کسی است، که در میان شما حرام می‏نوشد، حتی بر او حد اسلام جاری شده و کسی است که تا اندک مالی نستد به اسلام نگروید. اگر نه از حکومت اینان بر شما بیم داشتم، هرگز شما را بر نمی‏انگیختم و سرزنش نمی‏کردم و فرا نمی‏خواندم و تحریضتان نمی‏نمودم، بلکه تا سر بر می‏تافتید یا سستی به خرج می‏دادید، رهایتان می‏کردم. آیا نمی‏بینید سرزمینهایی را که در تصرف داشتید، نقصان یافته و شهرهایتان، یک یک، فتح می‏شود و کشورهایتان از دست می‏رود و بلادتان مورد حمله و هجوم دشمن قرار گرفته است. روی به رزم دشمنانتان نهید. خدایتان بیامرزد. در خانه‏ها درنگ مکنید که به ستم گرفتار خواهید شد و به خواری خواهید افتاد و نصیبتان اندک خواهد شد. مردان سلحشور همواره بیدارند که هر که خود به خواب رود، دشمنش به خواب نرفته است. والسلام. [1] من الله التوفیق .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه