چرا با وجود ائمه اطهار(ع) و تبلیغات ایشان، اکثريت مسلمانان جهان، سنی هستند؟

بر اساس روايات متعدد، رسول مکرم اسلام امام علي ـ عليه السلام ـ و فرزندان آن حضرت را به عنوان جانشينان بعد از خود معرفي کردند، تا شريعت اسلام و سنت نبوي را به طور صحيح براي مسلمين تفسير و تبيين کنند. اما بعد از رحلت نبي مکرم اسلام، حوادثي رخ داد که امام علي ـ عليه السلام ـ و فرزندان آن حضرت از حق خويش (جانشيني پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ )، محروم شدند. لذا در تاريخ به جز حدود پنج سال حکومتي که امام علي ـ عليه السلام ـ داشتند ، ديگر ائمه فرصت مناسبی براي تبليغ و تبيين انديشه هاي راستين خود به صورت آزادانه را نداشتند. وقتي به تاريخ ائمه(ع) نگاه مي کنيم مي بينيم که آن بزرگواران بعد از قيام عاشورا و شهادت امام حسين ـ عليه السلام ـ يا در زندان بودند و يا به صورت تقيه زندگي مي گذراندند، و غالب فعاليشان به صورت مخفي و دور از چشم مأموران حکومتي بود. به همین جهت امروزه مي بينيم که اکثر مسلمانان جزو گروه اهل سنت هستند. از طرف ديگر چون اکثر حاکمان طرف دار گروه اهل سنت بودند، لذا اين مذهب را تبليغ و ترويج کردند. و گفته شده که مردم بر دین حاکمانشان می باشند. در تاريخ، تا دوره صفويه زمينه اي مناسب براي شيعيان به وجود نيامد که حکومت تشکيل دهند و مردم را با عقايد و افکار شیعی آشنا کنند. حاکمان سنی بقاي حکومت خود را در طرفداري از مذهب اهل سنت مي ديدند. و نسبت به شيعيان و پيروان ائمه ـ عليهم السلام ـ به شدت موضع مي گرفتند. طوري که شيعه بودن، يک نوع جرم محسوب مي شد و با عناويني همچون رافضي، قرمطي و... که به شيعيان از سوي حکام داده مي شد، کسي جرأت گرايش به اين مذهب را پيدا نمي کرد و آن کساني که به مذهب اهل بيت ـ عليهم السلام ـ اعتقاد داشتند آن را مخفي نگه مي داشتند. به عنوان نمونه؛ شيعه در دوره حکومت عباسيان و امويان سخت ترين دوران را سپري مي کرد به خصوص متوکل عباسي که در دشمني با ائمه اهل بيت ـ عليهم السلام ـ و پيروان آنها مشهور بود، حتي نديماني در پيرامونش داشت که به دشنام گوئي و بغض و کينه نسبت به علي ـ عليه السلام ـ شهره بودند. متوکل دشمني را به حدي رساند که قبر امام حسين ـ عليه السلام ـ را ويران کرد و دستور داد آن را به صورت زمين کشاورزي در آورند و آن را شخم و آبياري نمايند تا آثار قبر از ميان برود و شيعيان از زيارت قبر ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ به خصوص قبر امام حسين باز مي داشت و هر کسی را به جرم شيعه بودن مي گرفتند به قتل مي رساندند و يا زنداني مي کردند. او حتي دستور داد، امام هادي(ع) را از مدينه به سامراء منتقل کردند تا حضرت را هميشه تحت نظر داشته باشد. اين گونه اقدامات حکام و خلفاي جور، مانع از آن مي شد که ائمه معصومين به راحتي با پيروان و ديگر مردمان ارتباط برقرار نموده و افکار و انديشه هاي راستين اسلام را به آنها برسانند. حدود هفتصد سال حکومت در اختيار بني اميه و بني عباس بود که همه شان مخالفين را تعقيب و آزار و شکنجه مي دادند. آن ها افرادي را به نام فقيه به جامعه معرفي کرده، در برابر ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ علم نموده و در بين مردم بخش نامه مي کردند که بايد از آراء و نظرات آنها پيروي کنند. از در دوره ي حيات و امامت، امام صادق ـ عليه السلام به بعد مردم ملزم بودند از افرادي همچون ابو حنيفه،مالک، شافعي و احمد بن حنبل تبعيت کنند، در حالي که علوم آنان قابل مقايسه با علوم ائمه نبود؛ اين روند منجر به تشکيل چهار فرقه در اهل سنت در کنار شيعه گرديد. همان طور که ذکر شد شيعيان، ائمه و سادات، هميشه در طول تاريخ در مضيقه و تحت فشار بودند و تشيع در برخي از زمان ها به خاطر تبليغات منفي، به عنوان يک مذهب شناخته نمي شد و يا اين که هر کس به اين مذهب گرايش پيدا مي کرد، مجرم شناخته مي شد. و لذا مردم به همان روش و مذهب حکام و خلفا باقي مانده و اکثريت را تشکيل دادند. در پايان و به طور خلاصه مي توان گفت: علت جمعیت بیشتر اهل سنت مسائل ذیل بوده است. 1. وجود حکام و خلفاي غاصب و ناديده گرفتن حق امام علي ـ عليه السلام ـ و فرزندان آن حضرت. 2. تحت نظر گرفتن ائمه و يا زنداني کردن آنها. 3. فشار آوردن به کساني که شيعه بودند و تعقيب و آزار آنان. 4. تبليغات منفي بر ضد ائمه و شيعيان. 5. علم کردن علماي درباري در برابر ائمه معصومين. 6. جرم بودن شيعه شدن در مقاطعي از تاريخ. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه