تخمین زمان مطالعه: 2 دقیقه
«ابراهیم» نامی غیر عربی است،[1] اگرچه برخی معنای آنرا «أب راحم»، «پدر رحمکننده» دانستهاند.[2] بعضی نیز معتقدند که این اسم، مرکب از واژه «براء» یا «برء» و یا «براءه» با واژه «هیمان» یا «وهم» و یا «همه» است و معنای آن «برئ من دون الله فهام قلبه بذکره»؛(از غیر خدا دور است و قلب او مشغول به ذکر خدا است) میباشد.[3]در کتابهای لغت و تاریخ این واژه به صورتهای مختلفی؛ مانند: «ابراهوم»، «ابرهم»،[4] «إبْرَاهَامُ»، «إبْرَاهَمُ»، «إبْرَاهِمُ» نوشته شده است.[5] جمع این واژه به صورت «أباره»، «أباریه»، «أبارمه»، «أبارهة»، «براهم»، «براهیم»، «براهمة» و «براه»،[6] و تصغیر آن «بریه»، «بریهیم»[7] و یا «أبیره» است.[8]گفته میشود شکلهای «ا - با - را – ما»؛ «ا - بام - را – ما»؛ «اب - را – مو»؛ «اب - را – ما» در کتیبههای بابلی و آشوری و شکلهای «ا - با - ام - را – ما»؛ «ا - با - ام - را - ام» در کتیبههای اکدی دیده شده است.[9]گفتنی است؛ حتی اگر فرض را بر آن بگذاریم که هیچ کتاب تاریخی غیر آسمانی به وجود حضرت ابراهیم(ع) اشاره نکرده باشد، اما تردیدی وجود ندارد که عهد عتیق - صرف نظر از آنکه چه مقدار از آنرا میتوان کتابی آسمانی دانست - از مهمترین منابع قابل استناد تاریخی است و همینکه در این کتاب - و نیز در عهد جدید و قرآن - به نام این پیامبر و زندگی او پرداخته شده است برای اثبات وجود چنین فردی کافی است. اگر یک ماتریالیست و فردی که به خدا و وحی اعتقاد ندارد، عهد عتیق را کتابی آسمانی نداند، اما چگونه او میتواند کتابهای دیگری که همزمان و همطراز اویند را به عنوان منبع قابل استناد تاریخی پذیرفته، اما این کتاب را حتی به عنوان یک منبع تاریخی نپذیرد؟![10] .
اسلام کوئست
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.