در مورد مصاحب غار پيامبر صلّي الله عليه و آله لطفاً يك جواب علمي بدهيد نه جواب هايي كه امثال طبرسي دارند؟

جوابي كه قرآن به سوال شما مي دهد علمي ترين ودقيق ترين جواب است. که بادقت در مفهوم آيه كريمه : .... ثاني اثنين اذ هما في الغار اذ يقول لصا حبه لا تحزن ان الله معنا ... این جواب آشکار خواهد شد. بر اساس آنچه منابع تاريخي گفته اند هنگامي كه پيامبر اكرم به قصد هجرت به مدينه از مكه حركت كرد ابوبكر باآن حضرت همراه شد و پيامبر اكرم نيز از همراهي او منع نفرمود: آنها در اطراف مكه در غاري بنام ثور پناه گرفتند تا پس از خاموش شدن توطئه هاي مشركين كه در پي دستگيري و يا قتل پيامبر (ص) بودند راه خود را ادامه بدهند. از آن جهت كه اميرمؤمنان در بستر آن حضرت استراحت مي كرد، دشمنان متوجه غيبت پيامبر نشدند و گمان كردند كه آن حضرت در خانه است تا به خانه ي حضرت هجوم بياورند و آن حضرت را بكشند،‌اما پيامبر اكرم با حمايت مستقيم خداوند و امدادهاي غيبي به سوي مدينه هجرت نمود و در اين غار پناه گرفت. در حاليكه در غار پناه گرفته بود بر اساس آيه ي كريمه ابوبكر نگران و هراسان بود و به پيامبر مي گفت كه من مي ترسم دشمن به مخفيگاه ما دست يابد، از اين آيه ومضمون آن مي توان اين برداشت ها را نمود و درباره ابوبكر نظر داد. 1. خداوند متعال مستقيما جريان هجرت را با برنامه هاي حكيمانه ي خود به پيامبر(ص) خود ابلاغ مي فرمود و جبرئيل پيوسته بين خداوند و پيامبر مو به مو جزئيات را اعلام مي نمود. 2. پيامبر اكرم به ياري خداوند ايمان و اطمينان خاطر كامل داشت و با كمال آرامش و متانت اين راه را در پيش گرفته و به سوي مدينه حركت نمود و تمام كارهايش بر اساس وحي هدايت مي شد. 3. ابوبكر كه همراه پيامبر بود هراسان و بيمناك بود و به حدي مضطرب و پريشان حال بود كه پريشاني او سبب شد خداوند متعال آن را در قرآن متذكر شود، ترس او در پيشگاه پيامبر از چند عامل نتيجه مي گرفت: 1. ابوبكر داراي ايماني راسخ و قوي نبود. 2. حمايت خداوند از پيامبر براي ابوبكر كاملا محسوس نبود و گرنه هيچ لزومي نداشت كه خداوند متذكر شود كه همراه پيامبر ( ابوبكر) محزون بوده باشد چون در راه خداوند اگر انسان كشته هم بشود جاي هيچ حزن و اندوهي به انسان اطمينان بدهد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه