تخمین زمان مطالعه: 2 دقیقه
1. حزن و اندوه در صورتی که به انگیزه الهی باشد دارای آثار فراوانی است؛ [1] در برخی روایات نیز آمده است: مصیبت امام حسین(ع) حرارتی را در قلب اولیای الهی ایجاد میکند که تا دهها، صدها و هزاران سال بعد خاموش نمیشود.[2] به همین دلیل، امام کاظم(ع) بعد از گذشت یک سده، در ایام ابتدایی محرم هرگز لبخند نمیزد. و طبیعی است که دیگر اولیایی که در واقع زنده هستند، نیز همواره به یاد این مصیبت باشند.3. اما این پرسش که چرا ملائکه و اولیای الهی، پیامبر(ص) و اهلبیت(ع) در عالم پس از مرگ نیز برای مصیبت امام حسین(ع) غمگین و محزون هستند،[3] با اینکه امام شهید(ع) الآن نزد آنها است؟در پاسخ میتوان از یک مثال عادی بهره جست و آن اینکه فردی که مدتی اسیر در دست دشمنان بود و آزاد شده است، هنگامی که نزد اقوام خود از شکنجه، اذیت و آزار دشمنان مطالبی بیان میکند اطرافیان محزون و غمگین میشوند، با اینکه الآن نزد آنان است؛ علاوه بر این که ملائکه و اولیای الهی به دلیل وسعت وجودی خودشان از وضعیت اطلاع و آگاهی داشتند. استاد شهید مطهری گرچه متن کلامشان در این موضوع تا حدی ابهامآفرین است، اما با قرائن و شواهد پیرامونی مشخص میشود که ایشان در صدد انکار یا ردّ روایاتی نیست که ناظر به حزن و اندوه اولیای الهی از شهادت امام حسین(ع) میباشد؛ بلکه آنچه ایشان در صدد بیانش میباشد، آن است که امام حسین(ع) هدفی بزرگتر داشتهاند که شیعیان باید همان هدف را دنبال و احیا کنند، نه اینکه هدف اصلی را نادیده گرفته و تسلیت به یک مادر فرزند مرده را تنها هدف برپایی عزاداریها بدانند! البته این هدف عاطفی میتواند به پیگیری هدف اصلی منجر شود. .
اسلام کوئست
تماس با ما
آدرس : آزمايشگاه داده کاوي و پردازش تصوير، دانشکده مهندسي کامپيوتر، دانشگاه صنعتي شاهرود
09111169156
info@parsaqa.com
حامیان
همكاران ما
کلیه حقوق این سامانه متعلق به عموم محققین عالم تشیع است.