با توجّه به آيات قرآن مثل: ”يزكيهم ويعلمهم الكتاب والحكمة“(1)، ”ليقوم الناس بالقسط“(2)، ”لا ‏إكراه في الدين“(3)، ”ما أنت عليهم بجبّار“(4)، ”لست عليهم بمصيطر“(5)، وظيفه پيامبران، تعليم و تربيت ‏انسان‌ها به وسيله تشويق است و این، با زور و حكومت حاصل نمي‌شود پس تشكيل ‏حكومت، با خود مردم است نه با پيامبران.‏‎ ‎

تشكيل حكومت، به معناي تحميل كردن دين بر مردم نيست، بلكه براي تعليم و تزكيه نمودن مردمي ‏است كه دين و حكومت ديني را حق دانسته و پذيرفته‌اند و بدون شك، تعليم و تزكيه، با تشويق و ترغيب و با ‏اختيار آگاهانه انسان‌ها صورت مي‌گيرد كه حكومت ديني نيز چنين روشي دارد. البته در هر حكومتي چه ديني ‏و چه غير ديني، براي طاغيان و متخلّفان از قانون و مخلاّن به نظم عمومي جامعه، قوانين جزائي و تنبيهي ‏وجود دارد كه امري عقلايي است و مؤيّد تعليم و تزكيه عمومي است نه منافي با آن.‏‎ ‎ضمناً اين نكته را بايد توجّه داشت كه آياتي مانندِ ”لا إكراه في الدين“، ”لست عليهم بمصيطر“، ”ما أنت عليهم ‏بجبّار“، ”انك لا تهدي من أحببت“(6) مربوط به «تكوين» است نه «تشريع»؛ زيرا در محدوده تشريع، هم جريان ‏امر به معروف و نهي از منكر مطرح است و هم جريان حدود و تعزيرات. از سوي ديگر، ممكن است شهروندي، ‏اصول اعتقادي اسلام را نپذيرد و در پناه حكومت اسلامي از حقوق خاص خود برخوردار باشد و احساس امنيّت ‏كند.‏‎ ‎‏‏‏(1) سوره آل عمران، آيه‎ 164‎‏.‏‏(2) سوره حديد، آيه‎ 25‎‏.‏‎ ‎‏ (3) سوره بقره، آيه‎ 256‎‏.‏‏(4) سوره ق، آيه‎ 45‎‏.‏‏(5) سوره غاشيه، آيه‎ 22‎‏.‏‏(6) سوره قصص، آيه‎ 56‎‏.‏مأخذ: ( آیةالله جوادی آملی ، ولايت فقيه ، ص 335، 336)‏ .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه