نقش انذار در باور به قيامت چيست؟

اهتمام به مسأله معاد، بدان حدّ است كه خداوند در آغاز رسالتِ پيامبر گرامي اسلام(ص) به آن حضرت فرمود: «يا أيها المدثر* قم فأنذر» مدّثّر/1-2؛ برخيز و مردم را از قيامت بترسان. چون صرف علم به قيامت، راهگشا و عامل حركت به راه مستقيم نيست، زيرا انسان طبعاً ميّال به غرائز بوده و براي ارضاي آنها هر كاري را انجام خواهد داد. اما اگر در كنار علم، ايمان و اعتقاد بود و باور داشت كه در برابر همه عقايد و اعمال و اقوالش مسئول است، تأمل بيشتر خواهد كرد. از اين رو خداي سبحان نبي اكرم را مأمور مي‏كند تا تنها از مبدأ سخن نگويد، بلكه معاد را هم در كنار مبدأ مطرح كند، زيرا مبدأ منهاي معاد را وثنيين هم مي‏پذيرفتند. خداي سبحان رسول اكرم(ص) را بشير، مبشّر و منذر معرفي كرد اما «حصر» را تنها در مورد انذار به كار برد و فرمود: كار تو فقط انذرا است: «اِن أَنت اِلّا نذير» فاطر/23، «اِنما أَنت مُنذز ولِكل قوم هاد» رعد/7 ونبي اكرم هم فرمود: «ان أنا الا نذير مبين» شعراء/115؛ من فقط براي انذار و ترساندن مبعوث شدم. اين حصر نسبي، براي آن است كه مسئله هراسناك بودن از قيامت، بيش از هر چيز ديگر مؤثر بوده و تهديد بجا مهمتر از تحبيب مي‏باشد. و تأثير انذار بيش از تبيشير است. تبشير، بيان تشويقي است و بسياري از افراد از بيان تشويقي طرفي نمي‏بندند اما از بيان انذاري متأثر شده بر حذر مي‏شوند. نمونه‏ اين كه گرچه مزايا و فضايل فراواني براي نماز شب ذكر شده است اما بسياري از افراد از خواندن شب محروم‏اند، ليكن نماز صبح را حتماً مي‏خوانند تا گرفتار عذاب و جهنم نشوند. بنابر اين اعتقاد و توجه به معاد از اين جهت مهم است كه ترس از عذاب، بسياري از انسانها را به راه مي‏آورد. مهمترين عامل گناه، فراموشي قيامت است. اگر كسي هميشه به ياد خدا باشد، هرگز در امتثال فرمان خدا سستي به خود راه نمي‏دهد و نيز بر اثر غفلت خود را به گناه نمي‏آلايد.، زيرا اعتقاد به كيفر، كه در حقيقت ظهور باطن همين اعمال است، با غفلت و آلودگي به گناه سازگار نيست. www.eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه