چه کنم در هنگام عزاداری و ذکر مصیبت قلب من بشکند و اشک بریزم؟

اولًا، خود حالت تباکی و حزن و اندوه داشتن در هنگام ذکر مصیبت، امری ارزشمند است چنان که در روایات بدان تصریح شده است.(1) ثانیاً، منشأ گریه ارزشی، معرفت است ازاین‌رو اگر احساس می‌کنیم که در هنگام ذکر مصیبت، حالت گریه نداشته و اشکی از چشمانمان جاری نمی‌شود، حتی قلبمان نیز متأثر و اندوهگین نمی‌گردد- البته به شرط آن که مطمئن باشیم نداشتن اشک ریشه در عوارض جسمانی ندارد- باید زمینه‌های ایجاد و توسعه معرفت به اهل‌بیت (ع) را در خود تقویت کرده و موانع معرفت را از میان برداریم. زمینه‌های ایجاد و توسعه معرفت به اهل‌البیت (ع) عبارت است از: 1. مطالعه تاریخ زندگانی آنان، 2. مطالعه و تفکّر در سخنان ایشان، 3. شناخت خدا زیرا آنان تجلی‌گاه اوصاف الهی‌اند وبا شناخت خدا و اوصاف او، می‌توان فضایل آنان را دریافت.(2) موانع معرفت عمدتاً به عملکرد ما برگشته، موجب قساوت قلب می‌شود(3) و موجب می‌گردد که حتی احساسات و عواطف ما در سیطره عقل ما نباشد. این موانع عبارتند از: 1. زیاد سخن گفتن درغیر ذکر خدا(4)، 2. گناه زیاد(5)، 3. آرزوی زیاد(6)، 4. گوش سپاری به امور لهو(7)، 5. جمع کردن مال(8)، 6. ترک عبادات(9)، 7. همنشینی با افراد گمراه و ستمگر(10)، 8. همنشینی با افراد فرومایه و پست(11)، 9. خنده زیاد(12). برای از بین رفتن قساوت قلب، در روایات اموری ذکر شده که مهم‌ترین آنها عبارت است از: 1. یاد مرگ(13)، 2. پند و اندرز(14)، 3. تفکر در آیات الهی، قیامت و حال خویشتن(15)، 4. همنشینی با اندیشمندان(16)، 5. معاشرت با اهل فضل(17)، 6. گفت و گوی علمی(18)، 7. اطعام تهی‌دستان(19)، 8. مهربانی و محبت به ایتام(20)، 9. ذکر خدا(21)، 10. ذکر فضایل و مناقب و مصائب اهل‌بیت (ع)(22)، 11. قرائت قرآن(23)، 12. استغفار(24). مهم‌تر از تمامی این امور، آن است که از خداوند متعال عاجزانه بخواهیم: به ما چشم اشک‌بار عنایت کند و در این میان، اهل‌بیت (ع) را واسطه قرارداده و از خود آنان نیز استمداد جوییم. چون زتنهایی تو نومیدی شوی زیر سایه یار خورشیدی شوی‌ رو بجو یار خدایی را تو زود چون چنان کردی خدا یار تو بود(25) .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/03

لینک کوتاه