به چه عشق هائی، عشق های نامقدّس و مجازی می گویند؟

پاسخ اجمالی در عشق های مجازی و مادّی نامقدّس، انسان دیوانه وار به چیزی علاقه پیدا می کند و هر چه دارد در پای آن می ریزد. این عشق ها جاذبه نیرومندی دارند که عقل را ویران کرده و دو انسان را به آلودگی می کشانند. در این گونه عشق ها، بدترین عیوب حُسن است و هنگامی که پرده ها کنار رود و چشمِ واقع بین باز شود، جای خود را به نفرت خواهد داد. امام علی(ع) در این رابطه می فرماید: «چشم مُحب، از دیدن عیوب محبوب نابینا و گوشش از شنیدن کاستی های او ناشنواست».   پاسخ تفصیلی در عشق های مجازی و مادّی نامقدّس، انسان دیوانه وار به چیزی علاقه پیدا می کند و هر چه دارد در پای آن می ریزد. در واقع، منظور از عشق در این جا، جاذبه نیرومندی است که دو انسان را به گناه و آلودگی و سقوط در لجنزارِ عصیان می کشاند و هر چه در نکوهش آن گفته شود، کم است. این جاذبه سرکش، عقل را ویران می کند و از کار می اندازد و انسان بر اثر آن دست به کارهای جنون آمیزی می زند. نخستین خطر آن، پرده افکنی بر عیب ها، نقص ها و زشتی ها است. این گونه عاشقانِ بی قرار، حتّی بدترین عیوب را با تفسیرهای شگفت آور حُسن معرّفی می کنند! نه اندرزی می پذیرند و نه گوش به نصیحت ناصحان می دهند و حتّی گاه به ستیز در برابر اندرزگویان بر می خیزند. اشخاصی که گرفتار چنین عشق های داغ و مادّی می شوند، پیش خود فکر می کنند در پرتو این عشق درکی پیدا کرده اند که سایر مردم از آن محرومند و معتقدند: اگر بر دیده مجنون نشینی *** به غیر از خوبی لیلی نبینی این عاشقانِ خسته دل، در عالمی از خیال و اوهام غوطه ورند و همه ارزش ها در نظر آنها جابجا می شود. آنها تنها با زبان عشق سر و کار دارند و از کسانی که با زبان علم و منطق با آنها سخن می گویند، بیگانه اند. این عشق های آتشینِ مجازی، غالباً با یک آمیزشِ جنسی خاموش می شود! یکباره پرده ها کنار می رود و چشمِ واقع بین باز می شود، گویی عاشقِ بی قرار از یک خواب عمیق بیدار شده و گاه آن عشق پرشور جای خود را به نفرت و بیزاری می دهد؛ چرا که می بیند همه چیز خود را در پای معشوق نثار کرده و از دست داده است. این گونه عشق های سرکش، غالباً به رسوایی می کشد. همان رسوایی که بعد از بیداری و هوشیاری قابل جبران نیست. بسیاری از جدایی ها، فرارها و انتحارها، ناشی از عدم انطباق تخیلات عاشقانه، با زندگی واقعی انسان ها است. نه تنها عشق های آتشینِ جنسی؛ بلکه عشق به مال و مقام و جاه و جلال و زرق و برق جهان مادّی نیز، همین پیامدها را دارد. حدیثی که از امام صادق(علیه السلام) درباره عشق نقل شده است، ناظر به همین معنی است: «یکی از یارانِ آن حضرت می گوید: درباره عشق [و عاشقان] از او سؤال کردم، فرمود: «قُلُوبٌ خَلَتْ عَنْ ذِکرِ اللهِ، فَأَذَاقَهَا اللهُ حُبَّ غَیرِهِ»؛ (دلهایی است که از یاد خدا خالی شده و خداوند محبّت غیر خود را به آنها چشانیده است)». امام علی(علیه السلام) در خطبه 109 «نهج البلاغه» می فرماید: «مَنْ عَشِقَ شَیئاً أَعْشَی بَصَرَهُ، وَ أَمْرَضَ قَلْبَهُ، فَهُوَ ینْظُرُ بِعَینٍ غَیرِ صَحِیحَةٍ، وَ یسْمَعُ بِأُذُنٍ غَیرِ سَمِیعَةٍ»[1]؛ (هر کس به چیزی عشق ورزد، نابینایش می کند و قلبش را بیمار می سازد سپس با چشمی معیوب می نگرد و با گوشی ناشنوا می شنود). در حدیثی دیگری که از امام علی(ع) درباره ناتوانی عاشق از دیدن حقایق نقل شده، می خوانیم: «عَینُ المُحِبِّ عَمِیةٌ عَنْ مَعَایبِ الْمَحْبُوبِ، وَ أُذُنُهُ صَمَّاءُ عَنْ قُبْحِ مَسَاوِیهِ»[2]؛ (چشم مُحب و عاشق، از دیدن عیوب محبوب نابینا و گوشش از شنیدن کاستی های او ناشنواست) و اینکه در بعضی از احادیث از رسول خدا(صلی الله علیه وآله) آمده است: «مَنْ عَشِقَ فَعَفَّ ثُمَّ مَاتَ، ماتَ شَهِیداً»[3]؛ (کسی که عاشق شود و عفّت پیشه کند، سپس [با همین حالِ پارسایی] از دنیا برود، شهید از دنیا رفته است)، اشاره به همین گونه عشق های آلوده مجازی است. همچنین حدیث دیگری که از آن حضرت نقل شده است که فرمود: «مَنْ عَشِقَ وَ کتَمَ وَ عَفَّ وَ صَبَرَ، غَفَرَ اللهُ لَهُ، وَ أَدْخَلَهُ الْجَنَّةَ»[4]؛ (کسی که عاشق شود و کتمان کند و پارسایی و شکیبایی پیشه کند، خداوند گناهان او را می بخشد و او را وارد بهشت می کند).[5] .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه