با توجه به آنکه در بهشت رنج و ناراحتی وجود ندارد، آیا بهشتيان از ديدن عذاب جهنميان ناراحت نمي شوند؟

بی‌تردید اهل بهشت را هیچ گونه رنج و ناراحتی عارض نمی‌شود، این موضوع در آیات از قرآن کریم به روشنی آمده است،‌ مانند: إِنَّ الْمُتَّقينَ في‏ جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ (45) ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنينَ (46) وَ نَزَعْنا ما في‏ صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ إِخْواناً عَلى‏ سُرُرٍ مُتَقابِلينَ (47) لا يَمَسُّهُمْ فيها نَصَبٌ وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجينَ ؛ به يقين، پرهيزگاران در باغها (ى سرسبز بهشت) و در كنار چشمه‏ها هستند. (فرشتگان به آنها مى‏گويند:) داخل اين باغها شويد با سلامت و امنيّت! هر گونه غلِّ [حسد و كينه و دشمنى‏] را از سينه آنها برمى‏كنيم (و روحشان را پاك مى‏سازيم) در حالى كه همه برابرند، و بر تختها رو به روى يكديگر قرار دارند. هيچ خستگى و تعبى در آنجا به آنها نمى‏رسد، و هيچ گاه از آن اخراج نمى‏گردند! جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَها يُحَلَّوْنَ فيها مِنْ أَساوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَ لُؤْلُؤاً وَ لِباسُهُمْ فيها حَريرٌ (33) وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَكُورٌ (34) الَّذي أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا يَمَسُّنا فيها نَصَبٌ وَ لا يَمَسُّنا فيها لُغُوبٌ؛ (پاداش آنان) باغهاى جاويدان بهشت است كه در آن وارد مى‏شوند در حالى كه با دستبندهايى از طلا و مرواريد آراسته‏اند، و لباسشان در آنجا حرير است! آنها مى‏گويند: «حمد (و ستايش) براى خداوندى است كه اندوه را از ما برطرف ساخت پروردگار ما آمرزنده و سپاسگزار است! همان كسى كه با فضل خود ما را در اين سراى اقامت (جاويدان) جاى داد كه نه در آن رنجى به ما مى‏رسد و نه سستى و واماندگى! اما آیا اهل بهشت در اثر دیدن اهل جهنم و عذاب‌های آنان ناراحت می‌شوند یا خیر؟ دو دسته از آیات در این زمینه آمده است: 1. آیاتی که گفتگوي ميان کفار اهل دوزخ و ‌ مؤمنان را بیان می‌کند، مانند: وَنَادَى أَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابَ النَّارِ أَن قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدتُّم مَّا وَعَدَ رَبُّکمْ حَقًّا قَالُواْ نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَن لَّعْنَةُ اللّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ الَّذِينَ يَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللّهِ وَيَبْغُونَهَا عِوَجًا وَهُم بِالآخِرَةِ کافِرُونَ بهشتيان دوزخيان را ندا مي کنند که آنچه پروردگارمان به ما وعده داده به حقيقت به آن رسيديم آيا شما نيز بدانچه وعده داده اند به حقيقت رسيديد گويند بلي آنگاه ميان آنها منادي اي ندا کند که لعنت خدا بر ستمکاران باد آنهايي که بندگان خدا را از راه خدا باز مي دارند و راه کج را مي طلبند و به قيامت ايمان ندارند. علامه طباطبايي ذيل آيه مذکور مي فرمايد: کلام مزبور هم اقرارگيري از دوزخيان است و هم استهزايي است که بهشتيان از دوزخيان مي کنند و اين نوع مسخره کردن لغو و باطل نيست تا صدورش از اهل بهشت معقول نباشد چون سخريه وقتي باطل است که از آن هيچ غرض صحيحي منظور نباشد مانند استهزاي حق.اما اگر منظور معارضه به مثل و يا غرض حق ديگري باشد البته لغو نخواهد بود. و نيز در تفسير نمونه آمده است: اين کلمات که بين اين دو گروه است گاهي جنبه ملامت و سرزنش و توبيخ دارد و در اينجا (آيه مذکور) چنين است در واقع اين خود يکي از کيفرهاي گنهکاران و ستم پيشگاني است که وقتي دنيا به کامشان بود با ملامتها و سرزنش، روح افراد باايمان را مي آزردند در آنجا بايد کيفر آن را به عنوان نتيجه عمل ببينند. در آيات ديگر قرآن نيز اين مطلب را به شهود مي بينيم مانند: «فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُواْ مِنَ الْکفَّارِ يَضْحَکونَ» پس امروز مؤمنان، کفار را مسخره و سرزنش مي کنند. 2. آياتي که گفتگوی میان عموم اهل بهشت و اهل دوزخ را بیان می‌کند، در اين آيات نشان از آن مسخره کردن اهل دوزخ و يا اقرارگيري و مواردي از اين قبيل نيست. سؤال بهشتيان از اهل دوزخ بيشتر جنبه استفهامي دارد و دانستن علت جهنمي شدن آنان است،: إِلَّا أَصْحَابَ الْيَمِينِ فِي جَنَّاتٍ يَتَسَاءلُونَ عَنِ الْمُجْرِمِينَ مَا سَلَککمْ فِي سَقَرَ قَالُوا لَمْ نَک مِنَ الْمُصَلِّينَ وَلَمْ نَک نُطْعِمُ الْمِسْکينَ وَکنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِينَ وَکنَّا نُکذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ حَتَّى أَتَانَا الْيَقِينُ؛اصحاب يمين در باغهاى بهشتند، و از مجرمان سؤال مى‏كنند: چه چيز شما را به دوزخ وارد ساخت؟! مى‏گويند: «ما از نمازگزاران نبوديم، و اطعام مستمند نمى‏كرديم، و پيوسته با اهل باطل همنشين و همصدا بوديم، و همواره روز جزا را انكار مى‏كرديم، تا زمانى كه مرگ ما فرا رسيد!.علامه طباطبايي ذيل اين آيه مي نويسد: منظور از يتساءلون عن المجرمين اين است که مجموع اهل بهشت از مجموع مجرمين مي پرسند نه اينکه هر ي نفر از اهل بهشت از يک نفر از اهل دوزخ بپرسند با توجه به مطالب ياد شده به دو نکته مي توان اشاره کرد: اول اينکه اگر اهل دوزخ از نزدیکان فرد بهشتي باشد و وي با ديدن او در آتش ناراحت شود، اگر قابل شفاعت باشد او را مورد شفاعت قرار مي دهد. به خانواده اش در بهشت ملحق مي کند و نيز به يکي از دلايل شفاعت مي توان اشاره کرد که ناراحتي شفاعت کننده از عذاب نزديکان خود باشد. دوم اينکه خداوند ناراحتي را از دل بهشتيان مي کند و آن را از بين مي برد و همچنان که غل و کينه و حسد و گناهان ديگر را از دل آنها جدا مي کند حق تعالي مي فرمايد: وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ إِخْوَانًا عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِينَ و ما دل هاي آنها را از خلق ناپسندي به کلي پاک سازيم تا همه با هم برادر شوند و بر روي يکديگر بر تخت عزت بنشينند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه