با توجه به این که درِ خانه پيامبر- صلی الله و علیه و آله - و حضرت علي- علیه السلام - رو به مسجد باز مي شده است، چگونه در حال جنابت مي توانستند از مسجد عبور کنند؟

علاوه بر اين که علماي شيعه درباره فضايل و برتري علي ـ عليه السلام ـ در پيش پروردگار مطالب زيادي نقل کرده اند، علماي اهل سنت نيز با همه سانسور نگاري که در تاريخ روا داشته اند نتوانستند فضايل امير مؤمنان ـ عليه السلام ـ را کتمان کنند؛ پس از ساخته شدن مسجد النبي در مدينه خانه پيامبر- صلی الله علیه و آله - و برخي از اصحاب در اطراف مسجد به ويژه سمت شرقي و طرف بقيع ساخته شد و در همه آنها به مسجد باز مي شد، از طرف خداوند دستور رسيد همه درها به جز در نبي و وصي (علي) بسته شود، سيوطي در اللآلی و جويني در فرائد السمطين اين روايت را به طرق معتبر نقل کرده اند؛ همه درها بسته شد جز در علي که پيامبر آن را نسبت و علي در هر حال از آن در وارد و خارج مي شد.[1]چنانکه امير مؤمنان- علیه السلام - خود در شورایی که عمر آن را تأسيس کرد براي انتخاب خليفه پس از خود تقدم و برتري هاي خود را مي شمرد و به اين مسئله اشاره دارد: آيا مي دانيد هيچ کس جز من اجازه نداشت به مسجد در حال جنابت وارد شود؛ پيامبر خود به صراحت در اين باره فرمود: غير از من و زنانم و علي و فاطمه هيچ کس حق ورود به مسجد را در حال جنابت ندارد.[2]جمعي از علماي اهل سنت مانند سيوطي و ابن حجر عسقلاني در الاصابه[3]، به اين مسئله تصريح کرده که علي به جهت شايستگي و مقامي که نزد خدا داشت، از حرمت ورود مستثني شده بود و مي توانست در حال جنابت از مسجد رفت آمد کند. بلاذري در انساب الاشراف به اين مسئله تصريح کرده[4]، برخي اعتراض کردند، رسول خدا در جواب فرمود: من در علي را باز نگذاشتم خداوند اين اجازه را به او داده است.[5]بنابراين حکم حرمت ورود جنب به مسجد از سوي خداوند و صاحب شريعت پيامبر- صلی الله علیه و آله – بوده؛ همين حکم به خاطر شأنيت امام اميرالمؤمنين- علیه السلام - که مقام او را انکار کردند، از سوي خدا در حق ايشان برداشته شده است و اين از اختصاصات حکم خداوند متعال است؛ تا جايگاه علي- علیه السلام - به همه شناسانده شود.معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:1- دانش نامه امام علی ، دارالحدیث .2- فضایل امام علی ، خوارزمی .پی نوشتها:[1]. بلاغي، محمد جواد، آلاء الرحمن فی تفسیر القرآن، ج2، ص124.[2]. همان، ج2، ص124؛ حاکم حسکاني، عبید الله بن احمد، شواهد التنزيل، ج1، ص337.[3] . ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج 4، ص 467.[4] . بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج 3، ص 232.[5]. ابن کثير، اسماعیل بن عمر، البدايه و النهايه، ج7، ص342.منبع: اندیشه قم .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه