نزول و تنزل بر دو گونه است. ۱. نزول همراه با تجافی ۲. نزول بدون تجافی

نزول و تنزل بر دو گونه است. 1. نزول همراه با تجافی 2. نزول بدون تجافی تجافی یعنی خالی کردن و نزول همراه با تجافی یعنی نزولی که همراه خالی کردن است. وقتی سنگی از بالا به پایین می افتد یا باران از آسمان به زمین نازل می شود، همراه با تجافی است یعنی سنگ یا باران وقتی به پایین آمد دیگر در بالا نیست. یعنی بالا را خالی می کند و رها می کند تا در پایین موجود شود. اما نزول بدون تجافی آن است که موجودی از مرتبه بالا به مرتبه پایین تنزل کند بدون آنکه مرتبه بالا را رها کند و آن را خالی کند. این گونه تنزلات مختص امور مجرد و معنوی است. مثلا یک دانشمند فیزیک مطلبی عمیق را در حد فهم یک محصل دبیرستانی تنزل می دهد. این مطلب در عین اینکه در حد نازله اش در ذهن محصل است ولی باز به همان حالت عمیق و متعالی خود در ذهن دانشمند موجود است. یعنی مطلب متعالی نازل شده است بدون اینکه مرتبه عالی خود را رها کند. روح یک حقیقت متعالی است که مافوق ملائک است. این حقیقت متعالی تنزل می کند به عالم عقل و از آن نیز تنزل می کند به عالم مثال و از عالم مثال نیز تنزل می کند در حدی که با بدن اتحاد پیدا می کند. روح در همان حال که با بدن است در عالم مثال و عقل مافوق آن نیز هست. یعنی بدون تجافی و تنزل کرده است. تنزل ملائک نیز چنین است. یعنی جبرئیل در همان حال که به صورت یک انسان برای پیامبر(ص) ظاهر می شد. در عالم مثال و عالم عقل نازل می شود و با وجود جبرئیل متحد می شود. و با جبرئیل تنزل می کند بر قلب پیامبر(ص) و از قلب پیامبر نازل می شود بر ذهن مبارک آن حضرت و از ذهن مبارک او بر زبانش نازل می شود. هر موجودی که چنین تنزلی داشته باشد. ظاهر و باطن خواهد داشت. فلذا انسان نیز دارای بواطن زیادی است. انسان احسن الخالقین است چون ظاهرا و پایین ترین مراتب انسان است و باطن او بالاترین مراتب، فلذا انسان جامعترین موجودات است. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه