آیا فطرت خطا پذیر است؟

گرایش های انسان مسبوق به گزارش های علمی او است, انسان به چیزی گرایش دارد که آن را بفهمد, چه با علم حصولی و چه با علم حضوری. یعنی انسان ابتدا آن چیز را ادراک می کند و می فهمد, سپس به آن گرایش پیدا می کند, گرایش و محبت انسان به چیزی نظیر جاذبه آهن ربا و آهن نیست که مسبوق به علم نباشد, یا نظیر کشش یک گیاه به سمت مواد غذایی مخصوص نیست که مسبوق به علم نباشد.اگر گرایش و محبت و میل درونی انسان این چنین می بود, یعنی مسبوق علم نبود, مستقیما با خارج ارتباط داشت و لذا چون محبت و گرایش هست, باید محبوب و متعلق گرایش هم در خارج باشد و در حالی که انسان یک موجودعالم مختار است و تمام گرایش های عملی او به امامت از گزارش های علمی او شکل می گیرد, نخست چیزی را می فهمد سپس به آن عشق می ورزد, نه این که نفهمیده, به آن ارادت پیدا کند. تمام کارهای اجرایی انسان از ایمان و اخلاص و اراده و عزم و تولی و تبری و همه گرایش های عملی او, امت بینش و گزارش علمی او است؛ اگر انسان بر طبق علم حصولی چیزی را فهمید, برابر آن فهم, تصمیم می گیرد و به آن مؤمن می شود و نسبت به آن تولی و تبری, حب و بغض و قیام و قعود دارد.بنابراین, همه گرایش های انسان به امامت گزارش ها و بینش های شهودی او راه اندازی می شود. یعنی در واقع گرایش های عملی امت گونه عمل می کنند, نه این که امام باشند؛ رهبری همه کارهای انسان بر عهده اندیشه های اوست. یعنی همه کارهای انسانی انسان مسبوق به علم حصولی و ادراک مفهوم یا علم حضوری و شهود وجود است.آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن ج 12 (فطرت در قرآن) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه