آیا نیکان و صالحان اهل سنت فقط به خاطر ولایت حضرت علی (ع) به بهشت نمی روند؟؟؟ آیا محوریت دین خدای یکتا نیست؟؟؟

مسلما محوریت دین، خدای یکتاست اما باید ببینیم خداوند چه کسانی را مامور شناخت دینش به مردم نموده است و از چه راهی باید این دین را شناخت آیا از راهی که خداوند خود آن را از طریق پیامبرش به ما ابلاغ نموده باید دین را شناخت یا از هر راهی که مردم اجتماع کنند و از طرف خود نتیجه گیری نمایند و به کار بگیرند؟ خوب می دانیم که معرف دین (به کسر و تشدید راء) خود باید دین را کامل بشناسد تا بتواند آن را به مردم معرفی کند و مسیر ورود به بهشت و نجات از جهنم را روشن سازد. آیا حضرت علی (ع) با دلائل محکمی که هم از منابع شیعه و هم اهل سنت در حقانیتش موجود هست  معرف خوبی برای دین است یا دیگران؟ و دیگر اینکه آیا اگر کسی از مسیر حق به سمت شناخت دین رفت نسبت به آن معرفت پیدا می کند یا کسی که از هر راه دیگری برای شناخت دینش استفاده کند به مقصد می رسد؟ البته باید عرض کنیم که اینگونه نیست که هر کس ولایت حضرت را داشت به بهشت برود و هر کس نداشت به جهنم می رود، بحث قاصر و مقصر نیز دخیل در این امر هست که شما برای آگاهی بیشتر می توانید به کتاب عدل الهی شهید مطهری مراجعه فرمایید البته ما در اینجا مطالبی از کتاب مذکور برایتان آورده ایم که امیدواریم مطلوب شما باشد. در این کتاب، در قسمتی با عنوان  آیا گناهان شیعیان بخشیده شده است؟ این پرسش مطرح می شود که: گناهان افراد مسلمان از لحاظ عقوبت مانند گناهان غیر مسلمانان است یا نه؟ یکی از عوامل‏ انحطاط و تباهی اجتماعات مسلمان در عصر حاضر غرور بی جایی است که در دوره‏های متأخر در عده زیادی از مسلمانان خصوصا اکثریتی از شیعیان پدید آمده است. اگر از این افراد پرسیده شود که آیا اعمال نیک غیر شیعه مورد قبول‏ درگاه خدا واقع می‏شود؟ بسیاری از آنها جواب می‏دهند:نه. و اگر از آنان پرسیده شود که اعمال بد و گناهان شیعه چه حکمی دارد؟ جواب می‏دهند: همه بخشیده شده است. از این دو جمله استنتاج می‏شود که آن چیزی که هیچ ارزشی ندارد عمل است‏، نه ارزش مثبت دارد و نه ارزش منفی، شرط لازم و کافی برای سعادت و نیکبختی این است که انسان، نام خود را شیعه بگذارد و بس. معمولا این دسته چنین استدلال می‏کنند:.1 اگر بنا باشد که گناهان ما و دیگران یکجور مورد محاسبه قرار گیرد پس فرق بین شیعه و غیر شیعه چیست؟.2 روایت معروفی است:"« حب علی بن ابی طالب حسنة لا تضر معها سیئة » "[i] یعنی محبت علی ( ع ) حسنه‏ای است که هیچ گناهی با وجود آن به آدمی لطمه نمی‏زند. در پاسخ استدلال اول باید گفت فرق بین شیعه و غیر شیعه، وقتی آشکار می‏گردد که شیعه به برنامه‏ای که رهبرانش به او داده‏اند عمل بکند و غیر شیعه هم به برنامه دینی خودش عمل کند، آنوقت تقدم شیعه بر غیر شیعه، هم در دنیا و هم در آخرت روشن می‏گردد. فرق را در جانب مثبت باید جستجو کرد نه در جانب منفی. نباید گفت اگر شیعه و غیر شیعه برنامه‏های‏ مذهبی خود را زیر پا بگذارند باید تفاوت داشته باشند، و اگر تفاوتی‏ نباشد پس چه فرقی میان شیعه و غیر شیعه هست؟ این درست مثل آن است که دو بیمار به طبیب مراجعه کنند، یکی به‏ طبیب حاذق مراجعه کند و دومی به طبیب غیر حاذق، ولی وقتی که نسخه را از طبیب دریافت داشتند هیچکدام عمل نکنند، آنگاه بیمار اول گلایه کند که فرق بین من و بیماری که به طبیب غیر حاذق مراجعه کرده چیست؟ چرا باید من مریض بمانم همان طوری که او مریض مانده است در حالی که من به‏ طبیب حاذق مراجعه کرده‏ام و او به طبیب غیر حاذق.   همچنین صحیح نیست که ما فرق علی ( ع ) را با دیگران به این بگذاریم که‏ اگر ما به دستورهای آن حضرت عمل نکنیم ضرر نبینیم ولی آنها چه به حرف‏ پیشوای خویش عمل کنند و چه عمل نکنند زیان ببینند. یک تن از اصحاب حضرت صادق ( ع ) خدمت حضرت عرضه داشت که برخی از شیعیان شما منحرف شده‏اند و حرامها را حلال شمرده می‏گویند دین تنها معرفت‏ امام است و بس، پس چون امام را شناختی هر کاری که می‏خواهی بکن. حضرت صادق ( ع ) فرمود:« انا لله و انا الیه راجعون »[ii]. این کافران آنچه را که‏ نمی‏دانند به اندیشه خویشتن تأویل کرده‏اند. سخن این است که معرفت پیدا کن و هر چه می‏خواهی از طاعات عمل کن که‏ از تو پذیرفته خواهد شد، زیرا خدا قبول نمی‏فرماید عمل بدون معرفت را[iii]. محمد بن مارد از امام صادق ( ع ) پرسید: آیا راست است که شما فرموده‏اید: اذا عرفت فاعمل ما شئت. "همین که به امام معرفت پیدا کردی هر چه می‏خواهی عمل کن". فرمود: بلی صحیح است. گفت: هر عملی‏ و لو زنا، سرقت، شرب خمر ؟! امام فرمود:« انا لله و انا الیه راجعون »به خدا قسم که درباره ما بی انصافی‏ کردند. ما خودمان مسؤول اعمالمانیم، چگونه ممکن است از شیعیان ما رفع‏ تکلیف بشود؟! من گفتم وقتی که امام را شناختی هر چه می‏خواهی کار خیر کن که از تو مقبول است[iv]. اما روایت " « حب علی بن ابی طالب حسنة لا تضر معها سیئة »"باید دید چه تفسیری دارد؟ یکی از علمای بزرگ - گویا وحید بهبهانی است - این‏ حدیث را به گونه‏ای خاص تفسیر کرده است، ایشان می‏فرمایند معنای حدیث‏ این است که اگر محبت علی ( ع )، راستین باشد هیچ گناهی به انسان صدمه‏ نمی‏زند، یعنی اگر محبت علی که نمونه کامل انسانیت و طاعت و عبودیت و اخلاق است از روی صدق باشد و به خود بندی نباشد مانع ارتکاب گناه می‏گردد، مانند واکسنی است که مصونیت ایجاد می‏کند و نمی‏گذارد بیماری در شخص‏" واکسینه شده" راه یابد. در پایان لینکی را به شما معرفی می نماییم که مطالعه ی آن خالی از لطف نیست. موفق باشید. [iii] مستدرک الوسائل ، ج 1 ، ص . 24          .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه