عقیده اهل سنت در مورد شهادت حضرت زهرا چیست؟

اهل سنت شهادت حضرت فاطمه(س) را به علت اينکه ابوبکر و عمر زير سوال نرود انکار میکنند و منکر شهات حضرت فاطمه(س) است،ادعا دارد حضرت به شهادت نرسيده و با مرگ طبيعی از دنيا رفتهاند. ولی در کتابهای اهل سنت واقعه دل خراش شهادت آن حضرت به روشنی منعکس گرديده است. در كتابهاي «عقد الفريد» و «تاريخ ابو الفداء» و «اعلام النساء» در اين مورد اينگونه آمده است: ابوبكر گروهي را به سركردگي عمر بن الخطاب بسوي خانه علي(ع) گسيل داشت و به سركرده آنها گفت: اگر در برابر فرمانت سر فرود نياوردند با آنان پيكار كن. عُمر با شعلهاي از آتش حركت كرد تا خانه وحي و رسالت را به آتش بكشد، در اين گير و دار بود كه دخت فرزانه پيامبر، فاطمه(س) با او روبرو شد و فرمود: هان! اي پسر خطّاب آيا آمدهاي تا خانه ما را به آتش بكشي؟ عُمر پاسخ داد: آري مگر اينكه همان را كه امّت گردن نهادهاند بپذيريد و باخليفه انتخابي ما دست بيعت دهيد. و همچنين در تاريخ طبري و الامامه و السياسه، در همين زمينه آمده است: به خداي سوگند خانه را به آتش خواهم كشيد، مگر اينكه به منظور بيعت از خانه بدر آئيد و يا گفت: با شما هستم، يا به منظور بيعت از خانه بدر آئيد يا خانه را با هر آنكس كه در آن است به آتش خواهم كشيد. برخي به او گفتند: دخت پيامبر(ص) در آن خانه است، پاسخ داد: اگر چه او باشد. مؤلف كتاب «الامه و السياسه» تحت عنوان چگونگي بيعت علي(ع) مينويسد: ابوبكر در پي جويي از كساني كه از بيعت سر باز زده و نزد اميرالمؤمنين(ع) رفته بودند، برآمد، از اينرو عمر را به سوي خانه علي(ع) گسيل داشت تا آنان را احضار كند، عمر به در خانه آمد و آنان را ندا داد، امّا آنان از آمدن و دست بيعت دادن به ابوبكر خودداري كردند، اينجا بود كه عمر به همراهان خويش دستور داد تا هيزم بياورند و خود فرياد كشيد به خدائي كه جان عمر در كف قدرت اوست، يا بايد از خانه بدر آئيد و يا خانه و هر كه در آن باشد به آتش خواهم كشيد، به او گفتند: اي ابا حفص (عُمر) ميداني كه فاطمه(س) در اين خانه است؟ پاسخ داد: گر چه او هم باشد! سرانجام آن گروهي كه نزد علي(ع) بودند از خانه بيرون آمدند و بناگزير بيعت نمودند و تنها علي(ع) در خانه ماند و فرمود: من سوگند ياد كردهام كه تا قرآن را جمع آوري ننمايم، نه از خانه خارج شوم و نه عبا بر دوش افكنم. در اين هنگام بود كه دخت پيامبر(ص) فاطمه(س) بر آستانه درب ظاهر شد و فرمود: تاكنون گروهي را كه براي رسيدن به حضور كسي آمده باشند، بدتر و خشنتر از شما به خاطر ندارم، شمايان مردمي هستيد كه پيكر مطهر پيامبر را در برابر ما رها كرديد و خود براي انحصار قدرت و امكانات شتافتيد، بي آنكه از صاحبان واقعي حق اجازهاي بگيريد و مشورت نمائيد و يا حقي را براي ما به رسميّت شناسيد و بازگردانيد. شاعر «نيل حافظ ابراهيم» در قصيده خويش كه به عمريه معروف است ميگويد: گفتهاي است از عُمر به علي(ع)، چه بزرگوار است شنونده آن و چه عظيم است گوينده آن: اگر بيعت نكني، خانهات را آتش ميزنم، در حالي كه دختر مصطفي، فاطمه(س) در خانه بود، هيچ كسي جز ابو جعفر (عُمر) نمي توانست اين سخن را در برابر سوار عدنان و حافظ آن بر زبان آورد. علامّه مظفّر رحمه الله ميگويد: اين شاعر گمان برده كه اين از شجاعت عُمر است، نه چنين نيست، او اشتباه ميكند و نميداند كه عُمر در مواقع سرنوشت ساز اسلام، قدمي بر نداشته است و دستي در جنگهاي فراوان پيامبر نداشته است، عُمر اين سخن را بدان خاطر گفت چون خود را به واسطه وصيّت پيامبر(ص) به علي(ع) مبني بر اينكه صبر پيشه كن، از او ايمن ميديد، اگر علي(ع) به سراغش ميآمد بي درنگ فرار ميكرد. شهرستاني در كتاب «الملل و النحل» به نقل از نظّام معتزلي آورده است كه: عُمر در غوغاي روز بيعت بگونهاي بر شكم دختر پيامبر زد كه جنين وي سقط گرديد، او نعره ميكشيد كه: خانه فاطمه را با هر آنكه در آن است به آتش بكشيد، و اين فرمان در حالي صادر گرديد که در آن خانه جز فاطمه(س) و شوهر گرانقدرش علي(ع) و دو نور ديدهاش حسن و حسين هيچ كس نبود. نظير اين مطلب را صفدري شافعي و ابن حجر عسقلاني و طبري در كتابهاي خويش آورده اند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه