انسان از کجا می تونه متوجه بشه که دیگه مورد لطف و عنایت خدا و ائمه(ع) نیست؟

در ابتدای پاسخ از شما سؤالی دارم. وقتی باران می بارد برای بارانی شدن چه باید کرد؟حتما پاسخ می دهید فقط کافی است تا انسان زیر باران برود و خود را در معرض باران قرار دهد. لطف و عنایت خداوند و ائمه نیز مانند بارانی است که دائما می بارد و قطع شدنی نیست. حال اگر کسی ظرف وجود خود را رو به بالا گرفت از این باران بهره می برد و اگر ظرف وجودش را وارونه نگه داشت ، چیزی نصیب او نخواهد شد. ما هستیم که خود را از این باران رحمت محروم کرده ایم.خداوند متعال دائم الفیض می باشد و محال است فیض خود را از موجودات برگیرد ؛ چون تغییر و بخل برای ذات خدا نقص است. لذا این بندگانند که با پشت نمودن به خدا ، خود را از فیض و رحمت او بی نصیب می کنند.آیا معلّم کسی را در امتحان ، ردّ یا تجدید یا مشروط می کند؟ خیر، بلکه خود شاگرد است که این امور را برای خود رقم می زند، البته مهر ردّی یا تجدیدی یا مشروطی به دست معلّم زده می شود. امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف فرموده است: إنا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم. یعنی ما در مراعات شما کوتاهی نمی کنیم و یاد شما را فراموش نمی نماییم. سخنان ائمه معصومین علیهم السلام مانند سخنان ما نیست که بی اعتبار باشد بلکه کلام آن بزرگواران کاملا از روی صدق و حقیقت است، بنابراین با توجه به این کلام امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف، آنان به هیچ عنوان- نعوذ بالله- کم لطف نیستند این ما هستیم که کم لطف بوده و کوتاهی می کنیم. لطف و عنایت خداوند وائمه در کجاست؟شما از چه راهی می توانی رضایت والدین خود را کاملا جلب کنی؟‌ معمولا جواب این است که « اگر بر خط و رسمی که آنان برایم می پسندند و یا آرزوی آن را دارند حرکت کنم.» رضایت آنان تأمین شده است.انسان در طول مسیر حرکت خود به سمت تعالی و قرب الهی به لطف و عنایت خدا و حضرات معصومین علیهم السلام نیاز شدید دارد. حرکت انسان دو جهت دارد یکی سیر به سوی نور و معنویت و تعالی و دیگری به قهقرا رفتن و ظلمت و تاریکی. هر قدر که انسان از سمت و سوی معنویت و نور رویگردان شود و مسیر خود را به سمت مخالف انتخاب کند به همان میزان، لطف خدا وائمه را از دست داده. اگر دقت کنیم می بینیم که این ما هستیم که لطف خداوند و این بزرگواران را از دست می دهیم نه این که آنان کم لطفی کرده باشند. هرگز!!گفته اند که اگر می خواهید بفهمید امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف چقدر به یاد شماست بروید ببینید شما چه مقدار به یاد امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف هستید. هر مقدار که ما به یاد اماممان باشیم ایشان بیش از آن به یاد ما هستند. اگر در زندگیمان خدا و ائمه کمرنگ هستند بدانیم که به همان مقدار خود را از لطف آنان دور ساخته ایم. ملاک مورد لطف بودن یا نبودنهر قدمی که به سوی خدا برداریم به همان مقدار لطف آنان شامل حالمان می گردد. مسیر تعالی را مانند جاده ای در نظر بگیرید که هر چه پیش می رویم تعداد کاروانسراها و استراحتگاه ها و تفرجگاه ها بیشتر می شود. در تشبیه ما این استراحتگاه ها همان الطاف خداوندی هستند. بر عکس در مسیر دیگر هر چه به سمت مخالف بروید از تعداد استراحتگاه ها و ... کم شده تا جایی که به برهوت بدون آب وعلف تبدیل می شود و دیگر لطفی در کار نیست.ملاک بدست آوردن لطف خداوند و ائمه علیهم السلام قدم نهادن در مسیری است که آنان برای ما تعیین کرده اند. جاده اصلی این مسیر همان وظایف اصلی است که خداوند متعال برای ما مشخص کرده و در مقابل، لطف خود را تضمین کرده. این وظیفه اصلی همان تقوا است. من یتق الله یجعل له مخرجا و یرزقه من حیث لا یحتسب (سوره طلاق، آیات 2و 3)إن تتقوا الله یجعل لکم فرقانا (سوره فرقان، آیه 29)خداوند متعال، هم رزق و روزی مادی و هم معنوی را برای انسان با تقوا تضمین کرده است. بصیرت و نیروی جدا کننده حق از باطل و راه چاره را نیز ضمانت کرده است. این ها همان الطاف خداوندی است. تقوا یک شاهراه بزرگ دارد که با قرار گرفتن در این شاهراه،‌ انسان به اصل تقوا می رسد و در مسیر نور قرار می گیرد. این شاهراه همان وظایف اصلی انسان یعنی انجام واجبات و ترک محرمات است. امام سجاد(ع) می فرمایند: هر کس به آنچه که خدا بر او واجب کرده عمل نماید، او از بهترین مردم می باشد، (بحارالانوار, ج 71, ص 195, روایت 7 به نقل از سر الاسراء، علی سعادت پرور, ج 2, ص 65) و روشن است کسی که با فعل واجبات و ترک محرمات بهترین مردم شده باشد از منظر خدای سبحان و ائمه هدی (ع) مورد لطف و عنایت بوده است . لطف و خوشنودی خداوندیخدای تبارک و تعالی خشنودی خود را در طاعتش نهفته است، پس هیچ طاعتی را کوچک نشمارید زیرا بسا که آن طاعت با خشنودی خدا همراه باشد و تو بی خبر باشی- برای کسب رضایت الهی هر کار خیر و پسندیده را انجام دهید و لو کوچک باشد زیرا احتمال دارد رضایت الهی با او کسب شود.روایت شده که موسی(ع) گفت: پروردگارا مرا از نشانه خشنودی خود از بنده ات خبر ده خدای تعالی به او وحی فرمود: هر گاه دیدی که من بنده ام را برای طاعت خود آماده و از معصیتم روی گردان می کنم این نشانه خشنودی من است. و اما سؤال اصلی شما: انسان از کجا متوجه می شه مورد لطف و عنایت خدا و ائمه نیست؟بهتر بود می پرسیدی: انسان از کجا متوجه می شه مورد لطف و عنایت ائمه هست؟ این وسوسه قلبی که شاید مورد لطف خدا وائمه نباشم، خود صفای دل را به هم می زند و شاید کار شیطان باشد. بنابراین با انجام هر چه دقیق تر واجبات و ترک محرمات باید رضایت بیشتر خدا را به دست آورد و این وسوسه ها را از دل زدود.اگر انسان لحظه ای به خود رجوع کند و وجدان خویش را که یک محکمه صالح درونی است قاضی قرار دهد حتی می تواند درصد نزدیکی به خدا و ائمه معصومین و در پی آن الطاف آنان را اندازه گیری نماید. ایمان و عمل صالح انسان ملاک کسب این لطف است که انسان خود به راحتی آن را درک می کند. چند نکته:1- لطف این بزرگواران به هیچ عنوان از شیعیان و محبینشان قطع نمی گردد. 2- نسبت به خداوند و این بزرگواران دیدگاه مثبت داشته باشیم در عین حال که باید تعادل خوف و رجا را نیز رعایت کنیم. از رحمت خدا و لطف ائمه مهربانمان هیچ گاه نا امید نشویم که این نا امیدی از رحمت،‌ خود بالاترین گناه است. خلاصه این که اگر از راهی که آنان برای شیعیان و محبینشان می پسندند دور شویم به همان میزان از لطف آنان نیز دور گشته ایم. این دوری و نزدیکی را با مراجعه به درون خود و با وجدان خویش به راحتی در می یابیم. از شما پرسشگر محترم التماس دعا دارم و اگر در پاسختان تأخیر شد عذر خواهی می کنم.خدا نگهدارتان .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه