در مورد ادعیه ای که در درمان امراض در مفاتیح موجود است، اولا چطور یقین حاصل کرده و ثانیا آیا اینگونه اذکار توجیه علمی دارند؟

در قرآن کریم از زبان حضرت ابراهیم (ع)آمده «واذا مرضت فهو یشفین»هنگامی که بیمار شوم او است که مرا شفا می دهد.با اینکه بیماری نیز گاهی از ناحیه خداست ،اما برای رعایت ادب درسخن آن را به خود نسبت می دهد.در حقیقت شفا به دست خداست وتلاشهای دیگر برای معالجه ودرمان بیماریها ،جزءمقدمات واسباب کار هستند،بنابر این دعا کردن وطلب شفا از خدا وواسطه قرار دادن اولیاءالهی برای این کار ،مورد تأیید قرآن مجید است.اما علوم تجربی بُرد کوتاهی دارند واز درک همه حقایق عاجزند وتأثیر های ماورائی را نمی توانند رصد کنند.وقتی جهان دار اسباب است واسباب به اذن خدا تأثیر گذار هستند در نتیجه دعا هم در سلسله اسباب درمان بیماریها قرار می گیرد.(ضمن اینکه دعا وامید داشتن به نیروی غیبی سبب پیدایش آرامش روحی روانی می گردد که دردرمان مؤثر است.کسی که مریض باشد وامید به جائی نداشته باشد روحیه خود را می بازد ودرمانهای داروئی هم کم اثر یا بی اثر می شودولی انسان امیدوار که بهداشت روانی او تأمین شده باشد،سریعتر درمان می شود.)دعاهای وارد شده برای درمان امراض اگر سند معتبر داشته باشند که مشکلی نیست واگر مطمئن به سند او نباشیم می توانیم به نیت شفا بخوانیم زیرا اساس کار توجه به خداست واینکه او را همه کاره عالم بدانیم وشفا را از او بخواهیم ،این الفاظ هم ابزاری برای این مقصود هستند،لذا مشکلی پیش نمی آید.احادیث طبی که به وسیله آیات قرآن ودعا به درمان بیماریها می پردازد را می توان با توجه به شرائط اجابت دعا ومجرّب بودن دعا در درمان بسیاری از بیماریها،مورد توجه قرار داد وبه آنها عمل نمود.موارد فراوانی مشاهده ویا شنیده شده که به وسیله دعا افراد درمان شده اند وخبر شفادادن افراد در مجالس دینی ودر مشاهد مشرفه که به نحوی ازراه دعا وتوسل درمان شده اند،غیر قابل انکار است ،گرچه ما در صدد اثبات صحت همه موارد نیستیم.دعای محض بدون پیمودن راه های طبیعی برای رسیدن به خواسته ها کفایت نمی کند؛ چرا که عالم هستی به اذن پروردگار جهان دارای اسباب و مسببات است و سنت الهی بر تاثیر علل در جهت ایجاد معلول ها می باشد .در حدیث است که یکی از پیامبران بیمار شد .گفت:درمان نمی کنم تا همان کسی که بیمارم کرده است،خود ،درمانم کند.خداوند به او وحی فرستاد:شفایت نمی دهم،مگر درمان کنی،که شفا از من است.مکارم الاخلاق:ج2ص180ح2465به نقل از دانشنامه پزشکی ،محمدی ری شهری،ترجمه دکتر حسین صابری،سازمان چاپ ونشر دار الحدیث.ص41چنین فرمود : ( ( تا دارو نخوری شفایت نخواهم داد ) ) ؛ یعنی باید از ابزار طبیعی و وسایل عادی که به اذن خداوند در این جهان هستی قرار دارند به نحو احسن استفاده نمود ولی همواره باید به خداوند که همه علل و اسباب مادی و معنوی از او و در اختیار اوست تکیه داشت و به او امیدوار بود .البته مواردی هست که اسباب عادی کار ساز نبوده وجز عنایت ویژه خدا راهی وجود نداردواین موارد هم قابل تأیید است که افراد جواب کرده بدون اسباب عادی شفا پیدا کرده اند ،ولی مسیر کلی همان توسل به اسباب وتوجه به مسبب الاسباب است. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 15/100106601) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه