پوشش زنان در تمدن ايران و به طور کلي پوشش انسان ها چگونه بود؟

مردم ايران باستان حجاب را به عنوان ارزشي والا مي داشتند و زنان ايراني با پوشش کامل ظاهر مي گشتند و به آن افتخار مي نمودند. ويل دورانت در جلد اول «تاريخ تمدن» ص552 راجع به ايرانيان قديم مي گويد: «در زمان زردشت زنان منزلتي عالي داشتند، با کمال آزادي و با روي گشاده در ميان مردم آمد و شد مي کردند....» آن گاه ادامه مي دهد که: پس از داريوش مقام زن مخصوصا در طبقه ثروتمندان تنزل پيدا کرد. زنان فقير چون براي کار کردن ناچار از آمد و شد در ميان مردم بودند آزادي خود را حفظ کردند، ولي در مورد زنان ديگر، گوشه نشيني زمان حيض که برايشان واجب بود، رفته رفته امتداد پيدا کرد و سراسر زندگي اجتماعيشان را فرا گرفت، زنان طبقات بالاي اجتماع جرأت آن را نداشتند که جز در تخت روان روپوش دار از خانه بيرون بيانيد، و هرگز به آنان اجازه داده نمي شد که آشکارا با مردان آميزش کنند. زنان شوهر دار حق نداشتند هيچ مردي را ولو پدر يا برادرشان باشد) ببيند. در نقش هايي که از ايران باستان برجاي مانده هيچ صورت زن ديده نمي شود و نامي از ايشان به نظر نمي رسد...». بنا بر گفته ويل دورانت حجاب سخت و شديدي در ايران باستان حکم فرما بوده است، حتي پدران و برادران نسبت به زن شوهر دار نامحرم شمرده مي شده اند. به عقيده وي مقرّرات شديدي که طبق رسوم و آئين کهن مجوسي درباره زن حائض اجرا مي شده که در اتاقي محبوس بوده، همه از او در مدّت عادت زنانگي دوري مي جسته اند و از معاشرت با او پرهيز داشته اند. سبب اصلي پيدا شدن حجاب در ايران باستان بوده است. مهد يقلي هدايت مي نويسد: «ما از دوران باستان و پهلواني ياد مي کنيم کلاهي که داشتيم در تخت جمشيد نقش بر حجر است و صورت زن در هيچ يک از آثار باستاني ما نيست. ادبيات ايران باستان نيز حجاب زنان ايران را منعکس نموده است. هدايت در اين باره می نویسد: «آخر چادر و مشکو (حرم سراي زنان) رسم ايرانيان بود و از آنجا ريشه داشت در شاهنامه در سه جا ذکر چادر شده است. يکي در رفتن کرديه به ايوان بهرام چوبين، يکي در ملاقات شيرين و شيرويه، و باز در تکليف کاووس به سياوش که به مشکو برود که سبب هلاکت او شد، حفاظ فخر نجبا بوده است و ما مدعي تجديد دوره پهلواني هستيم در تخت جمشيد يا نقش هاي بيستون صورت زن نيست.» منيژه منم دخت افراسياب برهنه نديده تنم آفتاب به ميزاني حجاب در ايران باستان رايج بوده است که کساني مانند جواهر لعل نهرو گمان کرده است که ريشه و منشأ حجاب از ايران باستان بوده است، امّا بايد گفت اگر چه تأثير حجاب زنان ايراني بر ملّت هاي ديگر مسلّم است، ولي قانون حجاب در صدر اسلام به خاطر فوائد و مصالح آن بوده است و فلسفه خاص خود را دارد و به هيچ وجه متأثر از فرهنگ ايران نيست. نتيجه گيري با توجه به مطالبي که بيان شد نتيجه مي گيريم که مردمان ايران باستان به حجاب، پوشش و عفاف به عنوان يک ارزش مي نگريستند و در آثار به جا مانده از اين دوران صورت زن ديده نمي شود و زن ها به مقرّرات خاصي در ارتباط خود با مردان پايبند بوده اند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه