حضرت موسى عليه السلام در شهود خداوند قوى‏تر بود يا اهل بيت عليهم السلام؟

ذات اقدس اله با چشم ديده نمى‏شود،، صوت و آهنگ هم نيست كه با گوش شنيده شود، رايحه هم نيست كه با بينى حس گردد. او از ماديات منزه و مجرد محض است. انسان تنها از طريق مشاهده دل مى‏تواند آن وجود مجرد محض را تا حدودى- در حد وسعت ذات خود نه در حد شناخت ذات خداوند- بشناسد؛ يعنى حقيقت انسان با حقيقت حضرت حق، به اندازه‏اى كه محدود مى‏تواند با نامحدود رابطه برقرار كند، پيوند وجودى برقرار مى‏سازد و او را مشاهده مى‏كند. عمده اين است كه اگر درجه شهودى شاهد قوى بود، آن ذات را قوى‏تر مشاهد مى‏كند و اگر ضعيف بود، ضعيف‏تر. وجود مبارك موسى عليه السلام به اندازه سعه وجودى خود با ذات اقدس اله مرتبط بود. اهل‏بيت عليهم السلام در اين مورد به مقام والاترى بار مى‏يابند؛ زيرا هر پيامبرى به اندازه كتاب خود پيام مى‏آورد و درجه وجودى‏اش معادل همان كتاب است. قرآن كريم افزون بر آن كه مصدق كتاب‏هاى گذشته است، مهيمن بر آن‏ها است؛ يعنى بر همه آن‏ها برترى و سيطره دارد. اهل‏بيت عليهم السلام همتاى قرانند و در هيچ درجه از درجات وجودى از قرآن عقب نيستند وگرنه افتراق حاصل مى‏شود؛ در حالى كه‏  پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: « لَنْ يَفْتَرِقا حَتَّى يَرِدا عَلَىَّ الْحَوض» موسى عليه السلام در حد تورات بود و اهلبيت در حد قرآن. قرآن مهيمن بر تورات است و قهراً همتايان قرآن كريم بر همتايان كتاب‏هاى آسمانى ديگر مهيمن هستند. با اين براهين مى‏توان دريافت كه مقام اهلبيت از انبياى گذشته برتر و در نتيجه شهودشان قوى‏تر و بيش‏تر است. درك ما از خودمان به صورت شهودى است نه حصولى و مفهومى. مفهوم «من» و «انَا» كه وسيله درك نيست و از ذهن ما غايب است در حالى كه ما از ذات خويش هرگز غيبت نداريم و هميشه ذات خود را ثابت و واحد مى‏يابيم. كسى كه بيمار است و به پزشك مراجعه مى‏كند، او حقيقت مريضى را درك مى‏كند ولى وقتى گزارش مى‏دهد پزشك صورتى از اين بيمارى را در ذهن دارد و با علم حصولى از مرض بيمار خبردار مى‏گردد. خود بيمار با علم شهودى مرض خود را مى‏يابد. شهود قلبى در سطح اين احساس درونى نيست بلكه بسيار بالاتر است و مثال مذكور فقط براى اين كه شهود قلبى تا حدى به ذهن نزديك شود، مطرح گرديد .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه