آيا در روز قيامت امکان از بين بردن انسان وجود دارد؟

قيامت آخرين ميعادگاه و وعده گاه الهي است که همه موجودات اول و آخر در آن ميدان و ميعاد جمع آوري مي شوند. حکمت ميعاد و برپا شدن قيامت براي آن نيست که کسي را بعد از آن از ميان ببرند و نابود کنند. بلکه حکمت قيامت براي آن که حساب ها بررسي شده هر کدام به اندازه درجه و مقام، عمل و پاداش، بهشتي و يا خداي نخواسته جهنمي، براي هميشه و جاويدانه در آن جا زندگي کنند و بمانند. البته براي جهنم و اهل آن جاويدانه و هميشگي نيست، مگر بسيار افراد محدود که شامل کفار و ملحدين خاص مي شود. بنابراين، در قيامت، مردن و نابود شدن اصلاً معني ندارد، ديگر در اينجا مرگي نيست تا انسان به وسيله آن نابود شود. قرآن کريم مي فرمايد: لَا يَذُوقُونَ فِيهَا الْمَوْتَ إِلَّا الْمَوْتَةَ الْأُولَى وَوَقَاهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ در قيامت، ديگر کسي مرگ ندارد و مرگ در ذايقه او نمي رسد، جز همان مرگ اول که چشيده است. همچنين، پايان قيامت و فارغ شدن از ميدان بزرگ الهي، يا بهشت است و يا جهنم، بعد از آن نيز مردن وجود ندارد و کسي ديگر از ميان نمي رود. چنان که قرآن درباره مؤمنان يعني کساني که بعد از ميعادگاه الهي به سوي بهشت و درجات آن مي روند، مي فرمايد: ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ ذَلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ؛ فرشتگان الهي به عنوان احترام و اکرام به آنها مي گويند: به سلامت وارد بهشت شويد، امروز روز جاويدانگي و هميشگي است که ديگر پايان ندارد. افزون بر آن لَهُم مَّا يَشَاؤُونَ فِيهَا وَ لَدَيْنَا مَزِيدٌ هر چه بخواهند در بهشت براي آنها هست، نزد ما نعمت هاي ديگر نيز هست که هرگز به فکر آنها نرسيده، تا آرزويش نمايند. امام باقر ـ عليه السلام ـ در جاويدانگي و دائمي بودن اهل بهشت مي گويند: خداوند در روز قيامت به آنهايي که از قيامت به خوبي بيرون آمده و داخل بهشت مي شوند خطاب مي کنند و مي گويد: قسم به عزت و جلالم، به علوّ و بلندي مقامم، من پنج چيز را به آنها مي بخشم: آنها هميشه جوانند پير نمي شوند، تندرست اند و بيمار نمي گردند، توانگرند و فقير نخواهند شد، خوشحال اند و اندوهي به آنها راه نمي يابد و هميشه زنده اند و نمي مييرند. سپس امام باقر ـ عليه السلام ـ اين آيه را تلاوت فرمود: که مرگ در آنجا نيست، جز همان مرگ اولي، مراد از اين جاويداني، آن است که خداوند خطاب به اهلش فرموده است. انسان، بعد از قيامت و يا آثاري که در قيامت به او داده مي شود، علاوه بر جاويدانگي و ماندگار هميشگي، جايگاه ظهور قدرت و اراده الهي نيز مي گردد. خداوند به اين بندگان هميشه زنده خود که بهشت نصيب آنان شده و از ميدان قيامت پيروزمندانه بيرون شده اند، اين گونه پيام مي فرستد: «من الحيّ القیوم الذّي لايموت الي الحي القیوم الذي لايموت، اما بعد: فإنّي اقول للشيء کن، فيکون و قد جعلتک تقول للشئ کن فيکون، فقال(ص): فلا یقول احد من اهل الجنة للشیء کن، الا و یکون» از جانب زنده و پاينده اي که نمي ميرد، به سوي زندهي پاينده اي که ديگر مردن ندارد، اما بعد من هر چه را مي خواهم موجود شود، به او مي گويم موجود شو، موجود مي شود. تو را هم امروز این گونه قرار داده‌ام که هر چه را بگویی: موجود شو، موجود می‌شود. اين همان ظهور قدرت الهي است که در انسان هاي ماندگار بهشتي ظاهر مي شود. افزون بر اين که هميشه زنده است، هر چه را بخواهد و آرزو بکند، همان گونه براي او موجود مي شود. بنابراين، انسان در قيامت به هيچ وجه نابود نمي شود، بلکه زنده مي شود و زنده هميشگي. آنهايي که در قيامت بهشت نصيب شان مي گردد، علاوه بر ماندگاري هميشگي، قدرت و اراده خداوند نيز در وجود آنها ظاهر مي شود، هر چه را اراده بکند و بخواهند موجود مي شود. از طرف ديگر، آنهايي که گرفتار عذاب مي شوند، براي آنها نيز مردن و نابود شدن نيست هر لحظه براي آنان وجود جديد ساخته مي شود، و عذاب مي گردند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه