یک پیش فرض نادرست در این پرسش وجود دارد و آن اینکه گمان شده شفاعت یک نوع تاثیر گذاری در خداست در حالی که شفاعت تجلی وتبلور مغفرت ورحمت الهی است. چنان که کیفر و عذاب، تحت شرایط خاصى متوجه مجرمان مى شود و این یک سنّت الهى است؛ آمرزش و بخشش برخاسته از رحمت گسترده الهى نیز، تحت ضابطه و شرایط خاصى، متوجه گنه کاران مى شود؛ یعنى، «کیفر» و «بخشش» دو قانون و سنت الهى هستند که هر کدام با ضوابط و شرایط مخصوصى، در گستره خاص خود جارى مى شوند. از طرف دیگر رحمت خدا بر غضب او غلبه دارد؛ بنابراین سنت «رحمت» حاکم بر سنت و قانون «غضب» است.

یک پیش فرض نادرست در این پرسش وجود دارد و آن اینکه گمان شده شفاعت یک نوع تاثیر گذاری در خداست در حالی که شفاعت تجلی وتبلور مغفرت ورحمت الهی است. چنان که کیفر و عذاب، تحت شرایط خاصى متوجه مجرمان مى شود و این یک سنّت الهى است؛ آمرزش و بخشش برخاسته از رحمت گسترده الهى نیز، تحت ضابطه و شرایط خاصى، متوجه گنه کاران مى شود؛ یعنى، «کیفر» و «بخشش» دو قانون و سنت الهى هستند که هر کدام با ضوابط و شرایط مخصوصى، در گستره خاص خود جارى مى شوند. از طرف دیگر رحمت خدا بر غضب او غلبه دارد؛ بنابراین سنت «رحمت» حاکم بر سنت و قانون «غضب» است. از این رو با توجه به نوع جرم ها، دو نوع قانون وضع شده است و مجرمان دو دسته اند: 1. کسانى که عقیده و عمل آنان در دنیا به گونه اى است که استحقاق بخشش و مغفرت الهى را دارند. این گروه بر اساس سنت الهى و قانون شفاعت، مورد رحمت و مغفرت الهى قرار مى گیرند. 2. کسانى که به واسطه شدت زشتى عقاید و اعمالشان، استحقاق مغفرت الهى را ندارند. این گروه بر اساس سنت و قانون کیفر الهى، با غضب الهى و کیفر اخروى مواجه خواهند شد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه