قرباني فقط براي خداوند است، اما شيعه به نام غير خدا قرباني ميکند!

اسلام قرباني را به عنوان يكي از سنت هاي الهي احياء نمود. و آن را به عنوان يك عبادت تنها براي خداوند جائز دانسته است.[1] و به پيامبر خود فرمان داد كه قرباني را براي خدا انجام دهد. «فصلّ لربك و انحر».[2] اسلام حكمت قرباني نمودن را دستيابي فقراء و بينوايان به گوشت آن و برخورداري قرباني كننده از تقواي الهي دانسته است.[3] بنابراين قرباني براي غير خدا، نوعي شرك عبادي است كه همه مسلمان ها آن را ردّ نموده اند. چرا كه مسلمان ها توحيد را در تمام مراتب آن مورد پذيرش قرار داده و از شرك در تمام ابعاد آن از جمله شرك عبادي اجتناب مي نمايند. حال بايد ديد آيا قرباني براي ائمه( عليهم السّلام)و يا انسان هاي صالح و پرهيزكار از جمله حضرت ابوالفضل، از قبيل شرك است؟ ديدگاه تنگ نظرانه وهابيت به تبعيت از محمد بن عبدالوهاب اين است كه هر گونه قرباني براي غير خدا شرك و از قبيل قرباني مشركين براي بت ها است. محمد بن عبدالوهاب در اين باره مي گويد: «پيامبر با مشركان جنگيد تا همه چيز براي خدا باشد و از آن جمله است ذبح و كشتن قرباني. و مي افزايد: آيا نماز و نحر (قرباني) عبادت نيست؟ (فصل لربك و انحر) و وقتي براي مخلوقي ذبح كنيد،‌آيا در اين عبادت براي خدا شريك قرار نداده ايد؟ و مشركان كه ملائكه وصالحان رامي پرستيدند، آيا جز اين بود كه براي ايشان قرباني مي كشتند و دعا مي كردند و به آن ها پناهنده مي شدند؟[4] به نظر شيعه، قرباني بايد به قصدتقرب به خداوند انجام شود. منتهي مصاديق چنين قصد قربتي متفاوت است. گاه شخص قرباني را به قصد قربت و امتثال امر الهي انجام داده، چنانكه فرد حاجي در مني گوسفندي را قرباني مي كند. و گاه قرباني به قصد قربت انجام و ثواب اين عمل به روح امام يا حضرت ابوالفضل، هديه مي شود. منشأ اشتباه وهابيت و متهم نمودن نوع دوم به شرك, اشتباه و مغالطه در فهم معناي لامي است كه در عبارت نذر آورده شده مي باشد. به اين معنا كه لام در زبان عربي، ‌گاه به معناي هدف و غايت فعل مي باشد، چنان كه گفته مي شود «نحَرتُ للّه» (براي خدا قرباني نمودم). و گاه لام براي بيان انتفاع و مورد مصرف مي باشد، چنان كه در آيه، «انما الصدقات للفقراء»[5] (مصرف صدقات براي فقراء مي باشد) «لام» در (...للفقراء )بيان مورد مصرف صدقات را اشخاص فقير مي داند و در عبارت «نحرت للامام» (براي امام قرباني كردم) جهت مصرف قرباني بيان شده. كه اهداء ثواب آن به روح امام مي باشد. بنابراين ملاك شرك عبادي بودن يك عمل كه وهابيت به آن دست نيافته، عدم قصد قربت خداوند در انجام قرباني، يا شريك نمودن فرد ديگري با خداوند مي باشد. اين كه شيعه ثواب قرباني را نثار روح امام يا پيامبر يا ابوالفضل يا ساير صالحين مي نمايد، پيروي از فرمان الهي مي باشد، كه به مؤمنين فرمان داده در جستجوي وسيله اي جهت تقرب به خداوند باشند. «يا ايها الذين امنوا اتقوا الله و ابتغوا اليه الوسيلة»[6] (اي كساني كه ايمان آورده ايد تقوا پيشه كنيد و جهت نزديكي به خدا وسيله اي بجوييد» شيعه معتقد است كه آل محمد-عليهم السلام-، واسطه فيض الهي اند. و بزرگان اهل سنت نيز از پيامبر روايت كرده اند كه مراد از وسيله در آيه شريفه، اهل بيت پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ مي باشند.[7] [1] . مائده/ 90 و انعام/ 136. [2] . كوثر/ 2. [3] . حج/ 37. [4] . سيد محسن الامين، كشف الارتياب في اتباع محمد بن عبدالوهاب، ترجمه سيد ابراهيم سيد علوي، امير كبير، 1367، ص 327. [5] . توبه/ 60. [6] . مائده/ 35. [7] . ر.ك: بحراني، البرهان في تفسير القرآن، ج2، ص292، و نيز سيوطي، الخصائص الكبري، ج2، ص 225 ـ 226، باب اختصاصه ص بالكوثر و الوسيله. .

سامانه پاسخگویی به سوالات و شبهات

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/28

لینک کوتاه