آیا اگر فرد مسلمانی که اعمال دینی خود(انجام واجبات و ترک محرمات) را تا حد مورد قبولی انجام داده، با زبان روزه، فوت کند، باعث بهشتی شدن وی می شود؟

پاسخ را در دو مقام پی می گیریم. الف. در مقام ثبوت خداوند به بندگان مطیع خود وعدۀ بهشت داده است و بندگان نافرمان خود را از عذاب ترسانده است. بنابر این اگر کسی بندگی کند و خدا را در اوامر و نواهی او فرمانبردار باشد؛ رستگار و در بهشت متنعم خواهد بود. و صد البته خداوند خلف وعده نمی کند. اما اگر کسی خدا را اطاعت نکند و به جای بندگی خدا، از شیطان بیرونی و درونی پیروی کند؛ چنین افرادی را خداوند از عذاب خودش ترسانده و چنین شخصی مستحق کیفر الاهی است که البته عمل به چنین وعده ای(که در اصطلاح به آن وعید می گویند) واجب نیست؛ یعنی ممکن است چنین افرادی را خداوند متعال ببخشد. ب. در مقام اثبات با توجه به این که ارزش اعمال به قصد و نیت افراد است و نیت و قصد نیز، امری باطنی هست و کسی جز خداوند از آن مطلع نیست؛ از این رو کسی نمی داند که چه کسانی اهل بهشتند و یا اهل جهنم. حتی در مورد انسان هایی که به حسب ظاهر، اعمال حسنه انجام می دهند؛ نمی شود به صورت قطعی و یقینی گفت؛ که اهل بهشت هستند. و ما امیدواریم که چنین باشد. اما این که چه کسی قطعا بهشتی و یا جهنمی است؛ فقط خدا می داند. بله ما وظیفه داریم هر مسلمانی را که دیدیم؛ خداترس است و به واجبات اهمیت داده و از حرام الهی اجتناب می کند؛ او را بهشتی فرض کنیم و حق بدبینی نداریم و همه خوبان را بهشتی فرض کینم. و هر کسی که لاابالی و بی قید و شرط است؛ او را جهنمی فرض نماییم. ولی به این نکته هم توجه کنیم که تنها خدا از باطن افراد اطلاع دارد. البته این که انسانی در حال عبادت خداوند و طاعت او جان دهد؛ یک فضیلت است؛ مثلا کسی در حال روزه یا عبادت جان دهد؛ این یک فضیلت است و با دیگران که در حال عادی جان می دهند؛ فرق می کند. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه