آیا محروم شدن شهروندان از حق طبیعی انتخاب شدن به وسیله ی نظارت استصوابی، باعث بی اعتماد شدن مردم به پایه های نظام نمی شود؟

جواب من این است که نه، نمى شود؛ چون نظارت استصوابى یک قانون است و نبایستى کسى از عمل به قانون گله یى داشته باشد. این نظارت شوراى نگهبان، طبق قانون و متکى به قانون اساسى است؛ پایه ها و ریشه هایش در قانون اساسى است و در قانون عادى هم همان تأیید شده است و وجود دارد. این نظارت هم براى شهروندان عادى و معمولى نیست؛ این براى آن است که یک آدم ناباب، یک آدم مضر، یک آدم بد، به این مرکزِ حساس وارد نشود. این نظارت استصوابى مخصوص مجلس که نیست؛ در مورد ریاست جمهورى هم هست. حالا شما ببینید یک آدم حرافِ پشت هم اندازى که از خارج هم حمایت بشود و پول فراوانى هم داشته باشد و خودش را به شکلهاى گوناگونى بیاراید و این جا بیاید و کاندیدا بشود و اکثریتى را هم ببرد و رئیس جمهور بشود، تکلیف مملکت چه مى شود؟! نظارت استصوابى براى همین است که جلوى آدمهایى که بر طبق قوانین کشور، صلاحیت آمدن به این منصب حساس را ندارند - چه مجلس، چه ریاست جمهورى، چه در بقیه ى جاهایى که این نظارت وجود دارد؛ مثل مجلس خبرگان و دیگر جاها - گرفته شود و اینها نتوانند وارد این مراکز حساس بشوند. نظارت استصوابى چیز خوبى است؛ چیز بدى نیست. آنهایى که انتقاد مى کنند و ایراد مى گیرند، ادعایشان این است که شوراى نگهبان رد و قبولش بر اساس گرایشهاى سیاسى است؛ البته این واقعیت ندارد؛ خود آقایان شوراى نگهبان هم همیشه انکار کرده اند؛ بنده هم تا آن جا که از نزدیک شاهد کار آنها بوده ام، چنین احساسى نکرده ام. حالا ممکن است کسى یک وقت یک جایى را درست نفهمد و غلط بفهمد؛ آن بحث دیگرى است؛ اما مبنا، مبناى قانونى است. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه