آیا تقیه جایز است؟ چرا؟

از جمله مباحثى که مورد اختلاف است، «تقیه» مى باشد. برخى علماى اهل سنت این اعتقاد قرآنى و عقلى را نوعى نفاق مى دانند؛ براى روشن شدن بحث به آیات و روایات رجوع مى کنیم: آیات تقیّه 1. «لا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذَلِکَ فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فِى شَیْ ءٍ إِلا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً وَ یُحَذِّرُکُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ»؛آل عمران (3)، آیه 28.؛ «مؤمنین! کافران را به جاى مؤمنان، دوست و سرپرست خویش انتخاب نکنند و هر کس چنین کند، هیچ از خدا (نعمت و عنایتى) حقش نباشد. (و پیوند او به کلى از خدا گسسته مى شود)؛ مگر آن که از آنها به صورت تقیه دورى کنید؛ باشد که خداوند شما را از (نافرمانى یا عذاب) خود، برحذر سازد و (بدانید) بازگشت گاه (شما) به سوى خداست».در این آیه شریفه به وضوح و صراحت خداوند مى فرماید:«مؤمنین نباید کفار را براى خود دوست و ولى اتخاذ کنند؛ مگر از باب تقیه».2. «مَنْ کَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِیمَانِهِ إِلّا مَنْ أُکْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالإیمَانِ... فَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ»؛نحل (16)، آیه 106.؛ «کسى که بعد از ایمان به خداوند کافر شود، عذاب دردناکى براى اوست مگر اینکه او را وادار و مجبور به این کار کنند در حالى که قلب او سرشار از ایمان باشد».آیات فوق اظهار کفر به همراه ایمان قلبى که همان «تقیه» نامیده مى شود را مشروع مى داند.اگر کسى اشکال کند که آیات فوق الذکر پیرامون تقیه در مقابل کافر است نه مسلمان، باید گفت طبق قانون قطعى تفسیرى «مورد مخصص نیست»؛ بلکه تقیه براى صیانت از خطر حفظ جان، آبرو و مال است و این سبب هر کجا که باشد «تقیه» جایز است؛ چه در مقابل مسلمان و چه در برابر کافر باشد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه