در چه شرایطی خدا اگر ببیند بنده‌اش رویه گناه در پیش گرفته و از اصرار بر آن دست برنمی‌دارد جانش را می‌گیرد، تا کار از کار نگذرد و او به جهنم سقوط نکند، حال آن‌که در تفاوتی آشکار می‌بینیم گروهی دیگر از بندگانش حتی اگر گناهی کنند که عقوبت دنیوی و اخروی سنگین داشته باشد، به ظاهر عمر طبیعی می‌کنند؛ چون اگر خدا با همه انسان‌ها به طریق اول رفتار می‌کرد هیچ انسانی وارد دوزخ نمی‌شد؟

گرچه ممکن است کارهای نیکی عمر انسان را طولانی کرده و در طرف مقابل، گناهانی از عمر انسان بکاهد اما اینگونه نیست که خدای متعال در قانونی کلی و تخلف ناپذیر به مؤمنان وعده داده باشد که در صورت تجاوز گناهانشان از یک حد مشخص، جانشان را گرفته و مانع سقوطشان در دوزخ می‌شود.با این وجود، برخی از بندگان خالص خدا از او می‌خواهند که در صورتی که بیش از اندازه در دام گناه گرفتار شدند، پروردگار جانشان را بگیرد تا نکند که آنان مورد خشمش واقع شده و در جرگه دوزخیان قرار گیرند. در دعایی از امام زین العابدین(ع) می‌خوانیم:«فَإِذَا کَانَ عُمُرِی مَرْتَعاً لِلشَّیْطَانِ فَاقْبِضْنِی إِلَیْکَ قَبْلَ أَنْ یَسْبِقَ مَقْتُکَ إِلَیَّ، أَوْ یَسْتَحْکِمَ‏ غَضَبُکَ‏ عَلَی‏»؛[1] «و هرگاه عمرم چراگاه شیطان شود [و او بر من تسلّط یابد] مرگ مرا برسان، پیش از آن‌که دشمنى‌ات دامنگیرم شود، و یا خشمت بر من چیره گردد».این درخواستی التماس‌آمیز از یک بنده است و نه قانونی کلّی از طرف پروردگار. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه