پیامبران صفت عصمت و دوری از گناه دارند. پس اشتباهات آن ها مانند کشته شدن فردی به دست حضرت موسی(ع) یا رانده شدن آدم از بهشت و... چگونه است؟

عمل موسى(ع) در کشتن مرد قبطى، مانند کار حضرت آدم(ع)، ترک اولایى بیش نبود. اثر وضعى هر دو عمل دامن آن دو را گرفت. در نتیجه آدم را از راحتى به زحمت افکند و موسى را از خانه و زندگى در میان اقوام به غربت و رنج شبانى در مدین کشانید. جالب این جا است که هر دو نفر(موسى و آدم(ع« پس از کار خود بر ستم خویش بر نفس اعتراف کردند. «رب انى ظلمت نفسى فاغفرلى...» ؛ قصص(28):16«ربنا ظلمنا انفسنا...»؛ اعراف(7):23. ستم بر نفس خویش با جرم و گناه ملازم نیست تا نشانه صدور گناه و خلاف از انبیا(ع) باشد؛ زیرا در لغت عرب ظلم یعنى شى ء را در غیر محل خود قرار دادن یا عدول از خط و تجاوز از حد. منشور جاوید، ج 5، ص 51.گاه خطاى افراد در حد جرم و گناه نیست؛ ولى تحقق آن از برخى شخصیت ها ناشایست و دور از انتظار است. در این صورت به عذاب آخرت گرفتار نمى شوند؛ ولى در دنیا گرفتار سختى و پریشانى مى گردند و براى بازیافت مقامات معنوى خویش به استغفار و انجام خیرات نیاز دارند. از این رو، خطاى حضرت موسى(ع) به خاطر اقدام عجولانه اش بود؛ زیرا شکى نیست که فراعنه مصر، بنى اسرائیل را به استضعاف کشانیده، فرزندان آنان را سر مى بریدند و زنانشان را به کنیزى مى گرفتند قصص(28):4 در این حال، کشتن یک قبطى و وابسته به گروهى که هزاران کودک بى گناه را سربریده و زنان آنان را به بردگى گرفته است، در پیشگاه خرد و وجدان بیدار جرم به شمار نمى آید؛ آن هم در حالى که آن فرد در پى کشتن بنى اسرائیل بود. نکته مهم، بى موقع بودن کار حضرت موسى(ع) است که دورى از وطن و در به درى برایش فراهم آورد. بنابراین، ظلم بر نفس و ترک اولى با عصمت منافات ندارد. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه