حالات پیامبر هنگام گزارش از معاد چگونه بود؟

شیخ مفید (رحمة الله) در حدیثی از امام صادق(ع) نقل کرده است که رسول اکرم(ص) آنگاه که از قیامت خبر می داد، مانند کسی بود که با حالت جدّی و احساس خطر از حمله ناگهانی سپاه نیرومند و مسلح خصم بداندیش گزارش می دهد: «کأنّه مُنذر جَیش جَرّار». چنانکه هنگامی که سخن از جهنّم به میان می آمد، گونه های مبارک آن حضرت به سرخی می گرایید: «تحمارّ وَجَنانة»؛ (امالی شیخ مفید/مجلس24/211)، زیرا رسول اکرم(ص) همان گونه که شاهد نتیجه اعمال ابرار که علیین است بود، نتیجه اعمال فجار را نیز که سجین است مشاهده می کرد: «اِنَّ کِتاب الأبرَار لفی عِلیّین و ما أدراک ما عِلّیّون کتاب مَرقوم یَشهده المقُربون»مطففین/18-20. این که موعظه برخی واعظان اثر ندارد، برای این است که اهل درد نیستند، کسی که آتش را نبیند سخن او اعلان خطر نیست، بر خلاف درد آشنایان معاد که هم علم آنان شهودی است و خودِ آتش را می بینند نه دود آن را، و هم گزارش آنان از دوزخ دردمندانه و شاهدانه است. اگر دیگران هم آنچه را پیامبر گرامی(ص) می دید ببینند، اعلان خطر آنها هم گدازنده خواهد بود و تأثیر آن در خود عالمان، واعظان، مرشدان، رهبران و مربیان جامعه ظهور می کرد، آنگاه در شنوندگانِ خطابه و خوانندگان کتاب و بینندگان آثار هنری و تجسمی دیگر. البته کسی که بر اثر تبهکاری مستمر، صلاحیت اندرز پذیری را از دست داده است، نصایح اولیای دلسوخته هم در او اثر نمی کند، زیرا منشأ اتّغاظ، قلب است و اگر دل محجوب بود، راهی برای نفوذ وعظ در آن نیست.آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن کریم ج 9 (سیرة رسول اکرم در قرآن) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه