دستور دعا کردن :

دستور دعا کردن : (اسْئَلُکَ) ؛ از تو سؤال می کنم. سؤال اگر به زبان استعداد شد دست رد به سینه سائل نمى خورد و دعایش پذیرفته و مستجاب خواهد شد، زیرا فاعل و کسى که خواسته را انجام مى دهد تمام و فوق تمام است و فیض آن حضرت، کامل و فوق کمال است و اگر فیض، ظهور ندارد و افاضه نمى شود از ناحیه ی نقصان استعداد است. پس اگر پذیرنده، استعداد پذیرش فیض را داشته باشد، فیض الهى از خزینه هایى که پایان ندارد و کمبودى در آن ها ایجاد نمى شود و از معادن فیضى که غیر متناهى است و نقصان پذیر نیست، بر او افاضه خواهد شد. در حقیقت اخلاص : پس دعا کننده را سزاوار چنین است که تا مى تواند باطن خود را منزّه کند و آن را از آلودگى ها و ملکات پست تهى سازد تا دعایش از مرحله گفتار به مقام حال، و از مقام حال به لسان استعداد رسد و از ظاهر به باطن سرایت کند تا دعایش مستجاب گردد و به مقصدش نائل شود. پس کوشش کن تا مگر باطنت دعا کند و باطنت طالب باشد تا درهاى ملکوت بر قلبت گشوده شود و اسرار جبروت بر سرّت و ضمیرت منکشف گردد و کشتى عقلت در دریاهاى خیر و برکات به حرکت درآمده، به ساحل هاى نجات برسد و تو را از گرداب هاى هلاک نجات بخشد و با دو بال (علم و عمل) از این سراى تاریک و خانه ی هلاکت و بدبختى به عالم انوار پرواز نماید. و مبادا در مقابل این صفات حسنى و امثال علیا که آسمان ها و زمین ها بر آن ها استوار است و همه ی عوالم با نور آن ها روشن است، رسیدن به شهوت هاى پست و لذّت هاى فانى و پوسیده و غرض هاى حیوانى و کمالات چهارپایان و درندگان را در نظر داشته باشى، بلکه باید در طلب کرامت هاى الهى و انوار عقلى و کمالات لایق مقام انسان به عنوان آن که انسان است، باشى و بهشتى را که به پهناى آسمان ها و زمین طلب کنى. تازه این هم در ابتداى سیر و سلوک است و گر نه نیکى هاى نیکمردان براى مقرّبین گناه محسوب مى شود. بنابراین، عارف کامل کسى است که قلب خود را هم چون هیولى که هر صورتى را مى پذیرد آماده پذیرش هر صورتى سازد که محبوب، آن صورت را به آن قلب بدهد و هیچ صورت و فعلیّتى را از پیش خود مطالبه نکند، و از هر دو عالم بگذرد و به هر دو نشأه پشت پا زند، چنان که عارف شیراز گوید: در ضمیر ما نمى گنجد به غیر از دوست کس هر دو عالم را به دشمن ده که ما را دوست بس و در جاى دیگر گوید: نیست در لوح دلم جز الف قامت دوست چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم و این است حقیقت آن اخلاصى که در روایت به آن اشاره شده که هر کس چهل روز براى خدا اخلاص از خود نشان دهد چشمه هاى حکمت از دل او بر زبانش جریان مى یابد. و در کافى از امام رضا علیه السّلام نقل شده است که امیرالمؤمنین علیه السّلام مى فرمود: خوشا به حال کسى که عبادت و دعا را براى خدا خالص کند، و دلش را به آن چه چشمش مى بیند مشغول نسازد، و یاد خدا را به آن چه گوشش مى شنود فراموش نکند، و به آن چه به دیگرى داده شده سینه اش اندوهگین نگردد. پس مرگ بر بنده اى که ادّعاى بندگى کند آن گاه آقا و مولاى خود را به اسماء و صفاتى بخواند که آسمان هاى ارواح و زمین هاى اشباح با آن اسماء و صفات استوار است، ولى خواسته اش شهوت هاى نفسانى و رذایل حیوانى باشد و تاریکی هایى را بخواهد که روى هم انباشته شده است و ریاست هاى باطل و دست باز و قدرت کامل در شهرها و مسلّط شدن بر بندگان خدا خواسته او باشد. تو را ز کنگره عرش مى زنند صفیر ندانمت که در این دامگه چه افتاده است؟ و اى خوشا به حال بنده اى که پروردگارش را به خاطر خود او عبادت کند و خالص براى او شده باشد و به جز او منظورش نباشد و شهوت هاى دنیوى و مقامات اخروى را خریدار نباشد. غلام همّت آنم که زیر چرخ کبود ز هر چه رنگ تعلّق پذیرد آزاد است (شرح دعای سحر/ حضرت امام خمینی رحمه الله / ص 38 - 41 / مؤسّسه ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی رحمه الله) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه