نمی‌دانم در گریة بر حضرت اباعبدالله (علیه‌السلام) چه نورانیت و جامعیتی نهفته است که گریه‌کننده را به طور کامل و جامع با اهل‌بیت (علیهم‌السلام) پیوند می‌زند تاجایی که موجب صله و احسان اهل‌بیت‌ (علیهم‌السلام) و مایة رضایت و خشنودی ایشان می‌گردد توسل به حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) در حدیثی نورانی که به امام علی بن موسی الرضا (علیه آلاف التحیة والثنا) منسوب است چنین آمده است که همة ما اهل بیت کشتی‌های نجاتیم ولکن کشتی حسین علیه السلام سریع ترین کشتی نجات است.۱

نمی‌دانم در گریة بر حضرت اباعبدالله (علیه‌السلام) چه نورانیت و جامعیتی نهفته است که گریه‌کننده را به طور کامل و جامع با اهل‌بیت (علیهم‌السلام) پیوند می‌زند تاجایی که موجب صله و احسان اهل‌بیت‌ (علیهم‌السلام) و مایة رضایت و خشنودی ایشان می‌گردد توسل به حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) در حدیثی نورانی که به امام علی بن موسی الرضا (علیه آلاف التحیة والثنا) منسوب است چنین آمده است که همة ما اهل بیت کشتی‌های نجاتیم ولکن کشتی حسین علیه السلام سریع ترین کشتی نجات است.1 علامه طباطبایی رحمه‌الله نقل کرده‌اند که استاد عرفانشان، حضرت آیت‌الله سیدعلی‌آقا قاضی طباطبایی رضوان‌الله‌تعالی‌علیه، می‌فرمودند: اگر به جایی رسیده‌ام، در سایة قرآن و توسل به سیدالشهداء علیه السلام رسیده‌ام.2 حاج اسماعیل دولابی اعلی الله مقامه الشریف (متوفای 1381 ه.ش) پس از بیان طریقة سیر سْلوک خویش می‌فرماید: به هر تقدیر همة عنایاتی که به من شد، از برکات امام حسین (علیه‌السلام) بود. از راه سایر ائمه نیز می‌توان به مقصد رسید، ولی راه امام حسین (علیه‌السلام) خیلی سریع انسان را به نتیجه می‌رساند؛ چون کشتی امام حسین (علیه‌السلام) در آسمان‌های غیب خیلی سریع راه می‌رود. هر کس در مسیر معنوی خود حرکتش را از آن حضرت آغاز کند،‌ خیلی زود به مقصد می‌رسد.3 نمی‌دانم در گریة بر حضرت اباعبدالله (علیه‌السلام) چه نورانیت و جامعیتی نهفته است که گریه‌کننده را به طور کامل و جامع با اهل‌بیت (علیهم‌السلام) پیوند می‌زند تاجایی که موجب صله و احسان اهل‌بیت‌ (علیهم‌السلام) و مایة رضایت و خشنودی ایشان می‌گردد و بالاتر از همه موجب ادای حق عظیم ایشان می‌گردد. از جمله حقوق بی‌شمار آن حضرت می‌توان این حقوق الهی را نام برد: حق وجود و هستی، حق بقا در دنیا، حق قرابت و خویشاوندی پیامبر، حق منعم بر متنعم (حق واسطة نعمت و مجرای فیض بودن)، حق پدر بر فرزند، حق مولا بر بنده، حق عالم بر متعلم و حق امام بر رعیت و حق مربی بر متربی.4 علاوه بر این، ذکر مصائب حضرت سیدالشهداء علیه السلام، باعث جلب عنایت خاص مولانا صاحب‌العصر والزمان (ارواحنا فداه) و دعای ویژة آن حضرت در حق ما می‌گردد؛ چنانچه مرحوم آیت‌الله سید محمدتقی اصفهانی (احمدآبادی) در کتاب شریف مکیال‌المکارم می‌نویسد: یکی از صالحین نقل کرد که مولایمان حضرت حجت (ع) را در خواب دیده و آن حضرت مطلبی قریب به این مضمون به او فرموده است: إِنّی لَاَدْعُوا لِمُؤمِنٍ یُذَکِّرُ مُصیبَةَ جَدِّیَ الشَّهیدِ ثُمَّ یَدْعُوا اِلَیَّ بِِتَعْجیلِ الْفَرَجِ وَالتَّأْییدِ؛ محققاً من برای مؤمنی که مصیبت جد شهیدم را یاد کند و سپس برای تعجیل فرج و تأیید من دعا کند، دعا خواهم کرد.5 حضرت امام‌ زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، در زیارت ناحیة مقدسه6 به جد شهیدشان حضرت اباعبدالله‌الحسین (علیه‌السلام) این‌چنین خطاب کرده‌اند: سلام بر تو ای مولای من، ... سلام کسی که قلبش در مصیبت تو دردمند و جریحه‌دار گشته و اشکش همواره به هنگام یاد تو جاری است؛ سلام مصیبت‌زد‌ه‌ای که از غم و اندوه، حیران و خاک نشین گشته است... پس اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و مرا از یاریت بازداشت و نبودم تا با آنان که به جنگ با تو پرداختند، در ستیزم و با آنان که به دشمنی با تو برخاستند به دشمنی برخیزم، به جای آن هر صبح و شام بر تو گریه می‌کنم و به جای اشک، بر تو خون می‌گریم... تا آن هنگام که بر اثر مصیبت و اندوه جانگداز تو جان سپارم. 7 از این روی، اقتدا به این سیره و رفتار امام زمان (ارواحنافداه) و مداومت بر ذکر مصائب حضرت سیدالشهدا (علیه‌السلام) و گریة بر‌ آن حضرت، علاوه بر آن‌که موجب تشابه و همسانی در شاکلة عمل می شود، به تدریج باعث لطافت و نورانیتی می‌گردد که می‌تواند روح سالک را با روح عظیم مولانا صاحب‌العصر‌والزمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) که لطیف‌ترین و نورانی‌ترین روح حاضر در روی زمین با بدن عنصری است پیوند دهد و موجب تناسب و هماهنگی روحی با آن حضرت گردد و توفیق دیدار خاص (ملاقات همراه با معرفت) آن حضرت را بدرقة راه سالک نماید. ا‌نشاء‌الله. در میان مصایبی که به حضرت اباعبدالله‌الحسین (علیه‌السلام) و خاندان و یاران پاک‌نهادش وارد گشته است، برخی از مصیبت‌ها قلب اهل بیت (علیهم‌السلام) به ویژه قلب لطیف و نورانی امام‌‌عصر (ارواحنا فداه) را عجیب به درد آورده است. بنا‌بر گفتة بزرگان، حضرت ولی‌عصر (ارواحنافداه) نسبت به سه مصیبت حضرت سیدالشهداء حساسیت بیشتری دارند که تمسک و توسل به وجود مبارک سالار شهیدان (علیه‌السلام) از این طریق می‌تواند راهگشای ارتباط ویژه‌ای بین ما و آن یگانة دوران گردد: 1) مصیبت عمة بزرگوارشان،8 حضرت زینب کبری (سلام‌الله‌علیها).9 2) مصیبت عموی وفادارشان،10 حضرت اباالفضل‌العباس (علیه‌السلام).11 3) مصیت عموی شش ماهه، حضرت علی‌اصغر (علیه‌السلام).12 مداومت بر زیارت عاشورای حضرت اباعبدالله‌‌الحسین (علیه‌السلام) نیز برای رسیدن به وصال یوسف فاطمه (سلام‌الله‌علیها) بسیار مجرب و مورد تأکید است؛ چنانچه حضرت آیت‌الله وحید خراسانی دامت افاضاته، دستورالعمل ذیل را به عنوان راه آسان برای رهیابی به پیشگاه حضرت بقیة الله (ارواحنافداه) توصیه می‌فرماید: راه به سوی ولی عصر (ارواحنافداه) هم خیلی دشوار است و به آن بزرگوار نیز رسیدن آسان نیست. راه آسان، امام حسین (علیه‌السلام) است؛ یعنی برای راهیابی به پیشگاه حضرت بقیة الله (علیه‌السلام) باید همه روزه، بدون آن‌که از امروز ترک شود، زیارت عاشورا بخوانید... و به روح مقدس مادر امام عصر، حضرت زهرا (سلام الله علیها) نثار کنید و به این وسیله از طریق رحمت واسعة الهیه و باب نجات امت و کسی که دل امام زمان علیه السلام متوجه به اوست و ولی خون اوست، راهی به حضرت حجت (ارواحنا فداه) پیدا کنید. 13 --------------------------- پی نوشت ها: 1. کُلُّنا سْفُنْ النَّجاةِ وُالْحْسُیًنْ اَسًرُعْ مِنّا. 2. به نقل از حضرت آیت‌الله مصباح یزدی حفظه‌الله. 3. طیّب، مهدی، مصباح الهدی ، ص 13. 4. ر.ک: موسوی اصفهانی، سید محمدتقی، مکیال المکارم، ترجمه حائری قزوینی، ج 1، ص 89 – 103. 5. همان ، ج 2، ص 46. 6. از حضرت آیت الله آقا موسی شبیری زنجانی دامت برکاته شنیدم که می فرمود: زیارت ناحیه مقدسه از امام هادی سلام الله علیه رسیده است، چرا که راویان آن از معاصران حضرت امام علی النقی سلام الله علیه بوده اند. اما این که گفته شده از ناحیه مقدسه رسیده، منظور این است که صدور آن از ناحیه دفتر آن حضرت انجام گرفته است. عنوان ناحیه مقدسه از دوران حضرت امام محمد تقی علیه السلام تا آخر زمان غیبت صغرای حضرت ولی عصر ارواحنا فداه مطرح بوده است، چرا که امامان ما در این زمان تحت نظر بوده و رابطه مستقیم با آن عزیزان بسیار سخت انجام می گرفته است. 7. اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مَوْلایَ ... سَلامَ مَنْ قَلْبُهُ بِمُصابِکَ مَقْروحٌ وَ دَمْعُهُ عِنْدَ ذِکْرِکَ مَسْفوحٌ سَلامَ الْمَفْجُوع~ الْحَزینِ الْوالِهِ الْمُسْتَکینِ ... فَلِئِنْ أَخَّرْتَنِی الدُّهوُرُ وَ عاقَنی عَنْ نَصْرِکَ الْمَقْدُورِ وَ لَمْ أَکُنْ لِمَنْ حارَبَکَ مُحارِباً وَ لِمَنْ نَصَبَ لَکَ الْعَداوَةَ مُناصِباً‌ فَلَاَنْدُبَنَّکَ صَباحاً وَ مَساءً وَلَاَبْکِیَّنَ لَکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً ... حَتّی أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصابِ وَ غُصَّةِ الْإِکْتِیابِ. فرازی از زیارت ناحیه مقدسه. 8. امام زمان ارواحنا فداه به یکی از تشرف یافتگان محضرشان فرموده‌اند: به مردم بگویید برای عمه‌ام زینب سلام الله علیها که بسیار مظلومه است زیاد روضه بخوانند و گریه کنند؛ ضرابی، محمد حسن، دیدار با امام زمان در مکه و مدینه، ص 138. 9. حاج ملاسلطانعلی، روضه خوان تبریزی که از جملة عبّاد و زهاد بوده است، می‌گوید: در عالم خواب به محضر والای امام زمان علیه السلام مشرف شدم و عرض کردم: مولانا! آیا آنچه در زیارت ناحیة مقدسه با این عبارت ذکر شده، درست است که می‌فرماید: فَلَاَنْدُبَنَّکَ صَباحاً وَ مَساءً وَ لَاَبْکِیَّنَ عَلَیْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً (پس صبح و شب بر شما ندبه کرده و به جای اشک خون می‌گریم) صحیح است؟ فرمودند: بلی. عرض کردم:‌ آن مصیبتی که در آن به جای اشک خون گریه می‌کنید کدام است؟ آیا مصیبت علی اکبر علیه السلام است؟ فرمود: نه، اگر علی اکبر زنده بود، او نیز در این مصیبت خون گریه می‌کرد. گفتم: آیا مصیبت حضرت عباس علیه السلام است؟ فرمودند: نه، اگر حضرت عباس هم در حیات می‌بود، ‌او هم در این مصیبت خون می‌گریست. گفتم: البته مصیبت حضرت سیدالشهدا علیه السلام است؟! فرمودند: نه، حضرت سیدالشهدا هم اگر زنده می‌بود، در این مصیبت خون گریه می‌کرد. پرسیدم پس آن مصیبت کدام است؟ فرمود: آن مصیبت اسیری زینب سلام الله علیها است؛ احمد ‌قاضی زاهدی، شیفتگان حضرت مهدی، ‌ج 2، ص 144 ـ 145. 10. شیخ علی فشندی رحمه‌الله در ملاقاتی با حضرت ولی عصر علیه السلام می‌پرسد، آیا فردا شب که شب عرفه است، امام به چادرهای حجاج می‌آیند؟! حضرت می‌فرمایند: آری، در خیمة شما چون روضة عمویم حضرت ابوالفضل علیه السلام خوانده می‌شود، امام می‌آید؛ ضرابی، محمد حسن، دیدار با امام زمان در مکه و مدینه، ص 124. 11. علامه طباطبایی رحمه الله به نقل از سید السالکین، حضرت سیدعلی‌آقا قاضی‌طباطبایی‌رضوان‌الله‌تعالی‌علیه می‌فرماید: در عالم مکاشفه برای من آشکار گشت که مظهر رحمت کلیة الهیه در تمام عالم هستی، وجود مقدس حضرت سیدالشهدا‌ اباعبدالله‌الحسین علیه السلام است و باب آن حضرت و پیشکار او، سقای کربلا و سرحلقة اهل وفا، باب الحوائج الی الله ابوالفضل العباس صلوات ‌الله ‌و سلامه علیه است؛ اشتهاردی، امام حسین علیه السلام (آفتاب تابان کربلا)، ص 307. 12. حضرت آقای شیخ جعفر مجتهدی، آن عارف واله و عاشق اهل بیت علیهم السلام فرموده بودند: بدون گریه بر حضرت سیدالشهدا علیه السلام زنده نمی‌مانیم. همچنین در جای دیگر فرموده بودند: به هر کجا که رسیده‌ام، از ناحیة حضرت علی اصغر و توسل به ایشان بوده است؛ سفیدآبیان ،‌حمید، ‌لاله‌ای از ملکوت، ‌ص 173. 13. عبدالمهدی، حسین، راه وصال امام زمان، ص 134 (به نقل از پیام امام زمان (ع)، ص 53.) منبع : سودای روی دوست، آقاتهرانی، ص95 .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه