شنیده ام حضرت موسی(ع) و برادرش هارون لکنت زبان داشته ولی در قرآن در مورد فصاحت کلام و بیان ذکر شده است.

هارون یکى از پیامبران الهى است که قرآن پس از ذکر مقام نبوت، او را به فصاحت در کلام و همکارى با حضرت موسى در دعوت الهى ستوده است. حدیث مشهور منزلت در شأن على(ع)، که مسلمین بر آن اتفاق نظر دارند نیز گواه نبوت هارون است.(1)و همراه حضرت موسی (ع) پیامبری می کرد .نام هارون بیست بار در قرآن و بیشتر به همراه موسى ذکر شده که در مواردى حاوى ستایش شخصیت وى است.سَلامٌ عَلى مُوسى وَهرُونَ؛(2)درود بر موسى و هارون!وَأَخِى هرُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّى لِساناً؛(3)و برادرم هارون از من زبان آورتر است.همچنین قرآن او را جلوه اى از رحمت خدا مى شمرد:وَوَهَبْنا لَهُ مِنْ رَحْمَتِنا أَخاهُ هرُونَ نَبِیّاً؛(4)و به رحمت خویش برادرش هارون پیامبر را به او بخشیدیم.و او را صاحب فرقان و روشنایى معرفى مى کند:وَلَقَدْ آتَیْنا مُوسى وَهرُونَ الفُرْقانَ وَضِیاءً وَذِکْراً لِلْمُتَّقِینَ؛(5)و در حقیقت به موسى و هارون فرقان دادیم. و کتابشان براى پرهیزگاران روشنایى و اندرزى است.هارون، اسوه هماهنگى و همراهى با مبلّغ زمان در حیات تبلیغى این پیامبر گرامى، نخستین مطلب که اذهان را به خود معطوف مى سازد، حضور چشمگیر و فعال هارون در روند دعوت موسى است. موسى چون مأموریت دعوت فرعونیان را بر خود گران یافت، از خداوند پشتیبانى و همراهى و مشارکت هارون نبى را خواستار شد:وَاجْعَلْ لِى وَزِیراً مِنْ أَهْلِى * هرُونَ أَخِى * أُشْدُدْ بِهِ أَزْرِى * وَأَشْرِکْهُ فِى أَمْرِى؛(6)و براى من دستیارى از کسانم قرار ده، هارون برادرم را، پشتم را به او استوار کن، واو را شریک کارم گردان.هارون نیز با کمال رغبت به این امر روى آورد و خالصانه و خیرخواهانه همراه موسى شد و بخشى از سنگینى مأموریت موسى را به دوش کشید و اولین تصدیق کننده او بود.فَأَرْسِلْهُ مَعِىَ رِدْءاً یُصَدِّقُنِى؛(7)پس او را با من به دستیارى گسیل دار تا مرا تصدیق کند.و با یکدیگر، فرعون را به یکتا پرستى دعوت کردند و بنى اسرائیل را از مصر نجات بخشیدندو به جانب سرزمین مقدس سوق دادند.(8)همچنین با گفتار شیواى خود در پیشبرد دعوت کوشید.حاصل سخن آنکه: وَأَخِى هرُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّى لِساناً؛ و برادرم هارون از من زبان آورتر است. به این معنی نیست که حضرت موسی دچار لکنت زبان بوده است بلکه همانطور که از آیه مشخص است به معنی این است که نسبت به حضرت موسی زبان آورتر است و با گفتار شیوای خود حضرت موسی را در پیشبرد دعوت فرعونیان کمک می کرده است. و این امر با مقام نبوت تعارض ندارد. زیرا تمام انبیای بزرگ الاهی، دارای جانشین بزرگ بوده اند؛ همانهایی که با تبیین و تفسیر آموزه های وحیانیِ انبیا و عمل به سیره ایشان، دین خدا را زنده نگه داشتند و به استمرار آن کمک کردند. در کتب مقدسِ یهودیان، مسیحیان و مسلمانان (ادیانی که خود را دین توحیدی می نامند) از اوصیایی سخن آمده است که برگزیده خداوند بوده اند و انبیا آنها را تعیین میکرده اند. انبیا اعتراف داشتند که راه آنان کامل نخواهد شد مگر اینکه مردم، تابع وصیِ آنان باشند.پی نوشت ها: 1 - أما ترضى أن تکون منّى بمنزلة هارون من موسى إلّا أنّه لا نبیَ بعدى (سید هاشم بحرانى، غایة المرام، ص 107؛ صحیح بخارى، ج 3، ص 58؛ صحیح مسلم، ج 2، ص 323)2 - صافات (37) آیه 120.3 - قصص (28) آیه 34.4 - مریم (19) آیه 53.5 - انبیاء (21) آیه 48.6 - طه (20) آیات 29 - 32.7 - قصص (28) آیه 34. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه