صفت «باقی» را که از صفات الهی است توضیح دهید.

«باقى»، اسم فاعل از مادّه «بقى» به معنای ثابت، برقرار، پایدار و بادوام و ضدّ فناپذیری و نابودی است.[1]ابن اثیر می‌گوید: در نام‌هاى خداى متعال؛ «باقى»، به معناى کسى است که اندازه وجود او، در آینده به پایانى منتهى نمی‌شود و از او به «أبدىّ الوجود (وجود جاودان)» تعبیر می‌شود.[2]بنابر این، «باقى» از نظر واژه‌شناسى، کسى است که فناناپذیر است و پایان و فرجامى ندارد و بر کرانه جاودانگى است.در قرآن کریم، از مادّه «بقى» در ارتباط با خداوند، این تعابیر به‌کار رفته‌اند: «وَ اللَّهُ خَیْرٌ وَ أَبْقى‏»؛[3] و خداوند، بهتر و پایدارتر است. «وَ یَبْقى‏ وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِکْرام‏»؛[4] و ذاتِ باشکوه و ارجمند پروردگارت باقى خواهد ماند. «وَ ما عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ وَ أَبْقى‏»؛[5] و آنچه نزد خداست، بهتر و پایدارتر است.صفت «باقی» در احادیث نیز با توضیحاتی آمده‌است:«الباقی بِلا أجَلٍ»؛[6] یعنی پایدارِ بى سرآمد.«الباقی بِغَیرِ مُدَّةٍ»؛[7] یعنی پایدارِ بدون مدّت.«الْبَاقِی بَعْدَ فَنَاءِ الْخَلْق‏»؛[8] یعنی پایدار پس از نابودى آفریدگان.«الباقی بَعدَ کُلِّ شَیءٍ»؛[9] پایدار پس از هر چیزى.در حقیقت، این ویژگی‌ها، بیانگر همان معناى لغوى «باقى»اند و تأکیدى بر این نکته‌اند که کاربرد حقیقى و مطلق این واژه، تنها براى خدا است. بدین سان، بقا و پایدارىِ خداوند، مشروط به هیچ شرطى نیست، او همیشه خواهد بود، پس از نابودى همه جهان نیز پایدار خواهد بود و براى وجودش انتهائى نیست‏.[10]گفتنی است؛ خداوند باقى به ذات خود است؛ زیرا اگر خداوند در بقاى خود محتاج دیگران باشد، ممکن خواهد بود و نه واجب، در حالی که خدای تعالی واجب الوجود بذاته است.[11] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه