پس از قضاوت عجولانه حضرت داوود در تورات اکنون چه مجازاتي براي ايشان نوشته شده است؟

حضرت داوود ـ عليه السلام ـ يکي از پيامبران بزرگ الهي است که خداوند متعال در قرآن کريم از مواهبي که در دنيا و آخرت به آن حضرت داده به بزرگي ياد کرده است و يک بار از فضل او سخن گفته و مي فرمايد که ما به داوود از فضل خود نعمتي بزرگ بخشيديم و به کوهها و پرندگان گفتيم، اي کوهها و اي پرندگان با او هم آواز شويد و همراه او تسبيح خدا گوييد و نيز آهن را بر او نرم کرديم.[1] و بار ديگر فضيلت او را در علم الهي که به حضرت داوود و فرزندش سليمان داده شده، ياد کرده و مي­فرمايد که به حضرت داوود و پسرش سليمان، علم زيادي داده ايم و آنها در مقابل اين نعمت الهي گفتند: خدا را سپاس که ما را از بسياري از بندگانش فضل و برتري بخشيده است.[2] و در سخني ديگر روي آگاهي و آشنايي حضرت داوود ـ عليه السلام ـ با زبان حيوانات تکيه مي­کند و مي­فرمايد که حضرت داوود بر مردمان گفت اي مردم! سخن گفتن پرندگان به ما تعليم داده شده و از همه چيز به ما بهره داد. اين فضيلتي آشکار از سوي پروردگار است.[3] و بالاخره در 15 مورد از حضرت داوود ـ عليه السلام ـ به بزرگي و فضل ياد شده که نشانگر اوج عظمت و مقام آن حضرت نزد پروردگار عالميان است.[4]اما متأسفانه در تورات امروزي که يهوديت مدعي است بر حضرت موسي و ديگر پيامبران بني اسرائيل نازل شده، حضرت داوود پادشاهي هوسران معرفي مي شود که با يکي از همسران سردارانش عمل خلاف عفت انجام داده است و براي اينکه آبرويش نرود، شوهرش را به خط مقدم جبهه فرستاد و بر فرمانده دستور داد تا کاري کند که اين سردار کشته شود و در نهايت به آرزويش مي رسد و با همسر آن سردار ازدواج مي کند.[5]تا اينکه خداوند «ناتان» را پيش حضرت داوود مي فرستد و «ناتان» به داوود مي گويد که در يک شهري دو نفر زندگي مي کردند يکي ثروتمند و داراي گاو و گوسفند هاي فراوان و آن ديگري بره گوسفندي که بزرگش کرده و از شيرش مي نوشيد و او را خيلي دوست مي داشت. براي مرد ثروتمند مهمان مي آيد و او به جاي اينکه از گوسفندان خود استفاده کند، دستور مي دهد تنها گوسفند آن مرد فقير را سر مي برد و به مهمانانش مي دهد. حضرت داوود گفت که به خدا قسم چنين شخصي مستحق مرگ است و ناتان گفت: آن مرد ثروتمند تو هستي که با اين که خدا زنان فراواني به تو داده، ولي سخن خدا را زير پا نهادي و سرداري را به کشتن دادي و زنش را تصاحب کردي.[6]آن گونه که در تورات آمده خداوند براي اين قضاوت حضرت داوود ـ عليه السلام ـ هيچ مجازاتي قرار نداده است، بلکه مجازات هايش براي کاري است که با سردارش کرد و با زن او همبستر گرديد و اين مجازات را در دوم سموئيل چنين مي خوانيم:«ناتان» گفت: پس حال شمشير از خانه تو هرگز دور نخواهد شد به علت اينکه مرا تحقير نمودي زن اورياي حتي را گرفتي. خداوند چنين مي گويد اينک من از خانه خودت بدي را برتو عارض خواهم گردانيد و زنان تو را پيش چشم تو گرفته و به همسايه ات خواهم داد و در نظر اين آفتاب (زير آفتاب) با زنان تو خواهد خوابيد. زيرا که تو اين کار را با پنهاني کردي اما من اين کار را پيش تمام اسرائيل و در نظر آفتاب خواهم داد. و داوود به ناتان گفت: به خداوند گناه کردم ناتان به داوود گفت: خداوند نيز گناه تو را عفو نموده است که نخواهي مرد. اما پسري که زن «اورياي حتي» براي تو آورده خواهد مرد.[7]بنابراين تنها مجازات حضرت داوود اين مي شود که پسر آن زن مي ميرد، اما در عوضش خداوند به حضرت داوود، از همان زن حضرت سليمان را داد [8]يعني حضرت داوود نعوذ بالله با زني زنا کرد و سپس شوهرش را کشت و تنها مجازاتي که ديد بچه حامله شده از اين زن زنا مرد و در عوض حضرت سليمان ـ عليه السلام ـ را به او داد که مي توان گفت با اين بيان حضرت داوود مجازات نشده است. همه اين داستان ها بيانگر اين واقعيت است که کتاب مقدس يهوديت دچار تحريف گشته و مطالبي خلاف واقع که حتي براي افراد عادي نيز بسيار کار ناپسند است، به پيامبرانشان نسبت مي دهند و پيامبران بزرگ الهي را پادشاهي مي دانند که هر از چندي يکي از پيامبران «مانندناتان نبي» مي آمد و آنها را موعظه و راهنمايي مي کرد و همه اين ها در حالي است که قرآن کريم همه پيامبران را از کارهاي ناروا دور مي­داند چرا که اينها الگوي جامعه مي باشند، وحي الهي را بر مردم بيان مي­کنند و چگونه ممکن است که پيامبري دست به چنين کارهايي بزند و در عين حال خود را هدايت گر جامعه بداند و حق همان است که قرآن کريم اين کتاب الهي و بي نقص فرموده است و آن اينکه خداوند متعال به رسول اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي­فرمايند: آيا داستان شاکيان هنگامي که از محراب (حضرت داوود) بالا رفتند به تو رسيده است. بي مقدمه بر او وارد شدند و او ترسيد، گفتند: نترس دو نفر شاکي هستيم که يکي بر ديگري ستم روا کرده و اکنون داوري کن و ستم روا مدار و ما را هدايت کن. اين برادر من است که نود و نه ميش دارد و من يکي بيش ندارم. اما او اصرار مي کند که اين يکي را هم به من واگذار و در سخن برمن غلبه کرده است. داوود گفت: مسلماً برادرت به تو ستم نموده و بسياري از شريک­ها به يکديگر ستم مي­کنند مگر اهل ايمان و عمل صالح که عده آنان هم کم است. داوود دانست که ما او را امتحان کرديم از اين رو از پروردگارش طلب آمرزش نمود و به سجده افتاد و توبه کرد ما اين عمل را بر او بخشيديم و او نزد ما داراي مقامي والا و سرانجامي نيکو دارد.[9]با دقت در اين آيات روشن مي­شود که حضرت داوود در قضاوت خطا نکرد چرا که هر دو شاکي به سخن وي اعتراض نکرده و رفتند، ولي حضرت داوود از اين آمرزش طلبيد که آداب قضاوت را که سخن متهم را گوش کردن است، رعايت نکرد و واقعاً هم نبايد کسي به برادرش بگويد دارائي ات را به من بده و اين ستم است و حضرت داوود نيز همين را گفت و فقط قبل از دفاع متهم، حکم داد.خداوند نيز فقط مي­خواست که به حضرت داوود آداب قضاوت را ياد دهد.[10] بهترين شاهد بر اين که حضرت قضاوت عادلانه کرد دنباله آيه است که مي فرمايد:اي داوود! ما تو را خليفه در زمين قرار داديم، پس در ميان مردم بحق داوري کن و از هواي نفس خود پيروي مکن که تو را از راه خدا منحرف سازد، کساني که از راه خدا گمراه شوند، عذاب شديدي بخاطر فراموش کردن روز حساب دارند.[11]روايات اسلامي نيز داستان تورات را رد مي­کند چنانچه امير مومنان ـ عليه السلام ـ مي­فرمايند: اگر کسي بگويد حضرت داوود چنين کاري را کرده دو بار بر او حد جاري مي­کنم: حدي به خاطر هتک حرمت پيامبر و حدي براي اسلام (اتهام به يک فرد مومن همانند حضرت داوود که در اسلام حد قذف گفته مي شود و هشتاد تازيانه است.[12]معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:1ـ الميزان، محمد حسين طباطبائي،ترجمه محمد باقر موسوي همداني، ج 17، ص 293،ذيل آيات 21-26 سوره ص.2ـ اطيب البيان، عبدالحسين طيب، ج 11، ص 235، ذيل آيات 21-26 سوره ص. .

سامانه پاسخگویی به سوالات و شبهات

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/28

لینک کوتاه