انسان یک حقیقت و یک خود واقعی بیش نیست. لیکن نفس آدمی دارای مراتب متعددی است که از آنها تعبیر به «نفس لوامه» و «نفس مطمئنه» می شود. بنابراین چنان نیست که چند «خود» در وجود آدمی نهفته باشد بلکه همه اینها مراتب یک وجود و یک خود می باشد و همان خود مسوءول تمام کنش های نیک و بد است و در برابر نیکی ها پاداش و به ازای کژی ها کیفر می بیند. اما این که چرا انسان عذاب می بیند؟ مباحث مفصلی دارد و از زوایای مختلفی قابل بررسی است.

انسان یک حقیقت و یک خود واقعی بیش نیست. لیکن نفس آدمی دارای مراتب متعددی است که از آنها تعبیر به «نفس لوامه» و «نفس مطمئنه» می شود. بنابراین چنان نیست که چند «خود» در وجود آدمی نهفته باشد بلکه همه اینها مراتب یک وجود و یک خود می باشد و همان خود مسوءول تمام کنش های نیک و بد است و در برابر نیکی ها پاداش و به ازای کژی ها کیفر می بیند. اما این که چرا انسان عذاب می بیند؟ مباحث مفصلی دارد و از زوایای مختلفی قابل بررسی است. آنچه اجمالا در این جا معروض می گردد آن است که عذاب در واقع تجسم عینی خود عمل است؛ یعنی اعمال ما علاوه بر چهره ظاهری دنیاوی - که گذرا و فانی است - چهره ملکوتی دیگری دارد که جاودان و باقی است و آن چهره ملکوتی کاملا با ویژگی عمل ارتباط دارد و عمل صالح صورت نعیمی فردوسی و نوری دارد و عمل ناشایست حقیقت و باطنی ناری و دوزخی. و در قیامت انسان است و سرمایه عملی که اندوخته و با همان زندگی می کند. البته در رابطه با نعمت های بهشتی رحمت الهی نیز وجود دارد. برای آگاهی بیشتر ر . ک : عدل الهی شهید مطهری معاد شناسی علامه طهرانی .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه