کدام یک از احادیث بر حرمت رقص دلالت دارد؟ آنها را با سند ذکر نمایید.

قبل از پاسخ‌گویی به سؤال، توجه به یک مقدمه‌ی مهم ضروری است، و آن این‌که مجرد وجود یک روایت در کتاب‌های روایی باعث استدلال به آن نمی‌شود؛ استدلال به روایت در حیطه‌ی وظایف فقها است و استنباط احکام شرعی در تخصص آنها است؛ زیرا استفاده از روایت و استدلال به آن احتیاج به یک مقدمات و علومی دارد که این در توان همه‌ی مردم نیست. و این از خصایص و وظایف بعضی از علما است.از این جهت است که وقتی به کتاب‌های فقهی مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم که نظر و دیدگاه فقها در مسئله‌ی رقص اختلافی است. برخی معتقدند که رقص مطلقا (همه نوع آن) حرام نیست. به این معنا که رقص اگر منجر به کارهای حرام نشود، حرام نیست. نظر آیت الله خوئی(ره) این است. وی در پاسخ به این سؤال که آیا رقص و کف زدن برای مردان در مجالسی، مانند عروسی جایز است و آیا این مسئله برای زنان نیز جایز است، می‌گوید: رقص فی نفسه اشکال ندارد، مادامی که منجر به حرامی نشود، مثلاً اختلاط زن و مرد و مانند آن.[1]شاگردش آیت الله تبریزی(ره) نیز این نظر را تأیید می‌کند. برخی از مراجع نیز گفته‌اند رقص حرام است، زمانی که مهیج شهوت باشد یا منجر به حرام شود.آیت الله خامنه‌ای در این باره می‌گوید: رقص اگر به کیفیتی باشد که مهیج شهوت باشد، یا مستلزم کار حرامی شود، یا مترتب مفسده‌ای باشد، جایز نیست.[2]برخی نیز معتقدند که رقص مطلقا حرام است.[3]در باره‌ی حرمت "رقص" ممکن است به دو گونه احادیث استناد گردد:دسته‌ای از آنها به صورت عام، مربوط به نهی از هرگونه لهو و لعب و لغو است، که رقص هم از مصادیق آنها به شمار می‌رود، مانند حدیث امام صادق(ع) که فرمود: «زمانی که آدم(ع) از دنیا رفت، ابلیس و قابیل زبان به شماتت او گشودند و (در مرگ او شادمانی کرده) و به ساز و آواز پرداختند، پس هر کس که روی زمین به این‌گونه، لذت جوید به آن دو اقتدا کرده است».[4]، [5]و یا حدیثی که از علی(ع) نقل شده است که فرمود: «عاقل نیست کسی که در پی لعب باشد و دائم با لهو و طرب خود را مشغول سازد».[6]دسته‌ای از روایات که صریحا از رقص نهی کرده‌اند، مانند احادیثی که در زیر می‌آید:الف) رسول خدا(ص) نهی کرد از ضرب و رقص و هر گونه لهو و لعب، و از حاضر شدن در چنین مجالسی و استماع آن... .[7]ب) امام صادق(ع) از پیامبر(ص) نقل فرمود: «نهی می‌کنم شما را از رقص و مزمار و بربط و طبل».[8]البته بحث از اعتبار سند و تبیین مفاد و دلالت این روایات، هریک بحث کارشناسی و فقهی مخصوص به خود را می‌طلبد که در جای خود باید طرح گردد.[9] .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه