براي چه پيامبر اکرم ص احاديثش را آيات نخوانده؟ در حالي که احاديث هم از سوي خدا به او وحي شده است؟

مقدمه: سخنان و کلمات پيغمبر اکرم ص سه صورت بوده است: 1. آن سخناني که هم معنا و هم لفظ از جانب خداوند سبحان است، که در واقع پيغمبر تنها ناقل آنها بوده است ولي هيچ لفظي از جانب خود او نبوده است که منحصر در قرآن کريم است. 2. سخناني که معنا از جانب خداوند سبحان بود، ولي الفاظ آنها از جانب خود رسول اکرم ص که هم احاديث قدسي را در بر مي گيرد و هم احاديث مربوط به شريعت و احکام و تکاليف انسان ها را. 3. سخنان عادي و روزمرّه ايشان با مردم. در مورد نخست چون الفاظ نيز از جانب خالق است و از خود ايشان نيست، معجزه محسوب مي شود و از حيطه قدرت بشري خارج است، لذا تا به حال احدي نتوانسته است مثل آن را بياورد (حتي مثل يک سوره آن را). به همين خاطر است که آن را «آيه» ناميدند زيرا آيه به معناي نشانه است، و اين سخنان نشانه پيغمبري رسول اکرم ص بود، همچنان که پيغمبر هاي قبلي مثل حضرت موسي و عيسي ع و ابراهيم ع داراي معجزه و آيه و نشانه اي بوده اند و انسان هاي عادي از انجام آن عاجز، لذا نشانه صدق مدعاي آنها مي شد. اما دسته دوم از سخنان پيامبر اکرم ص که معنا از جانب خداست مثلا دستور يا حکمي است از احکام شريعت و يا داستاني است از امت هاي پيشين و الفاظ از جانب خود ايشان، چون لفظ بشري است اگر چه معنا الهي، نمي تواند معجزه باشد، زيرا انسان هاي عادي هم مي توانند مانند رسول اکرم ص سخن بگويند، همچنان که در کتب روايي بسياري از احاديث جعل شده و به پيغمبر اکرم ص نسبت داده شد. لذا ديگر نمي توان آنها را مانند قرآن پنداشت و معجزه و آيه و نشانه ناميد. براي روشن شدن مطلب لازم است بگوييم وحي 2 معنا دارد، يک معناي لغوي که به معناي تفهيم يک مطلب است به ديگري به صورت رمزي و يک معنا اصطلاحي در علم کلام که عبارت است از: «تفهيم اختصاصي از جانب خداوند سبحان به بنده برگزيده خود که مأموريت هدايت مردم را بر عهده دارد». تعبير اول در قرآن زياد به چشم مي خورد مثلا راجع به شياطين وارد شده آنجا که قرآن مي فرمايد: «شيطان ها به اولياء (دوستان) خود وحي مي کند». «وحي» در اينجا به معناي القاء مطلب است بدون اينکه کسي متوجه شود. همچنين راجع به حيوانات، زمين، بعضي انسان هايي که نبي نبوده اند مثل مادر حضرت موسي ع ، حواريون و... به کار رفته. قطعا در اين موارد معناي لغوي مدّ نظر بوده است نه معناي اصطلاحي. حال با توجه به اين مقدمه بايد گفت: قرآن «وحي» اصطلاحي و به معناي سخن گفتن خداست ولي ديگر سخنان پيامبر اگر چه «وحي» اند ولي با معناي لغوي نه اصطلاحي، يعني تفهيم مطلب به پيغمبر شده است. که با قرآن بسيار متفاوت است. (نتيجه)، قرآن چون سخن خداست و «وحي» به معناي اولي و اصطلاحي، معجزه بوده و آيه و نشانه ناميده شده، آيه اي براي صدق دعواي پيامبري پيامبر اکرم ص است، ولي ديگر سخنان پيامبر اکرم ص اگر چه باز «وحي»اند ولي «وحي» به معناي لغوي آن يعني تفهيم مطلب شده ولي سخن خدا نيست، لذا آيه و نشانه پيامبري نيست. و سوم از سخنان پيامبر اکرم ص که سخنان عادي و روز مره ايشان با مردم است، ديگر وحي نبود و از جانب خود ايشان است. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه