چرا خدا این همه و در همه جا خود را می ستاید؟ چرا دین کامل، اسلام و مذهب برتر، تشیع است؟

اولا: معرف (به تشدید و کسر راء) باید شناختش از معرف(به تشدید و فتح راء) بیشتر باشد تا بتواند آن را تعریف کند. پس از آنجائی که کسی بالاتر از خداوند نیست تا وی را به مخلوق معرفی کند لازم است خداوند، خود را به مخلوق معرفی نماید. پس این خودستائی در باره خداوند قبیح نیست تا بگوئیم چرا خداوند خود را می ستاید. ثانیا: مقایسه ی آنچه مخصوص خالق است با آنچه مخصوص مخلوق است صحیح نیست زیرا ماهیت این دو با هم متفاوت است. پس برخی کارها در مورد خداوند نیکوست در حالی که در مورد انسان زشت و نارواست مانند همین خود ستائی، زیرا خداوند چون کمال مطلق است اگر خودستائی نماید از باب شناساندن خود به بنده اش است اما انسان از خود چیزی ندارد که خودستائی کند و هر چه هست متعلق به خداوند است و از آنجائی که خودستائی انسان و خود بزرگ بینیش باعث غرور و تکبرش شده و موجب نفوذ شیطان در دلش می شود و او را از راه سعادت خارج کرده دچار بدبختی دنیوی و اخروی می نماید صحیح نیست که انسان خودستائی کند به همین خاطر است که رسول خدا فرمود: همانا خدای تعالی می فرماید کبریائی و بزرگی و خودستائی سزاوار من است و بس، هر کس با من در یکی از این دو برابری کند او را در آتش می‏افکنم.[1] اما اینکه چرا دین اسلام دین کامل است به این دلیل است که پیامبر اسلام یعنی حضرت محمد(ص) خاتم پیامبران است و خاتم بودن به این دلیل است که خداوند دین خود را با اسلام کامل فرموده لذا بعد از پیامبر، دیگر پیامبری مبعوث نخواهد شد پس همه انسان هائی که از ادیان گذشته پیروی می کردند موظف شدند که به دین محمد(ص) که کاملترین است در آیند. و تشیع مذهب برتر است زیرا با استناد به آیات و روایات بی شماری که هست بیانگر این است که تعیین جانشینی پیامبر به دست خداست و خداوند جانشین پیامبرش را به مردم معرفی می نماید و هر امام، امام بعد از خود را که ارداه الهی بر تاییدش محقق گشته معرفی می نماید. همانگونه که در کتاب احتجاجات، ترجمه جلد چهارم بحار الانوار آمده است: عیون اخبار الرضا: فضل بن شاذان گفت مأمون از حضرت رضا علیه السلام درخواست کرد خلاصه‏ای از اسلام واقعی به اختصار برایش بنویسد. امام علیه السلام این مطالب را نوشت. اسلام واقعی شهادت‏ لا اله الا الله وحده لا شریک له الها واحدا احدا صمدا قیوما سمیعا بصیرا قدیرا قدیما باقیا عالمی است که جهل در او راه ندارد و قادری است که ناتوانی در او نیست غنی است که هرگز نیازمند نمی‏شود. عادلی است که ستم روا نمی‏دارد. او آفریننده هر چیزی است و مثل و مانند ندارد و نه مخالف و ضد و همطرازی دارد و کسی که شایسته عبادت و سزاوار شوق و بیم و ملجا و پناه دعا کنندگان است اوست. محمد صلی الله علیه و آله بنده و رسول و امین و برگزیده و ممتازترین خلق و سید المرسلین و خاتم الأنبیاء و بهترین فرد جهانیان است که پیامبری بعد از او نیست و ملت او قابل تبدیل به ملت دیگری نیستند و شریعتش تغییرپذیر نیست و آنچه او آورده واقعیت محض است. تصدیق به رسالت آن جناب و تمام پیامبران گذشته و انبیاء و حجج الهی و تصدیق به کتاب خدای عزیز که باطل در او رخنه نیافته در گذشته و آینده و کتابی است از جانب خداوند حمید و قرآن حافظ و نگهبان و حاکم‏ بر تمام کتب آسمانی است و تمام آن حقیقت واقعی است از فاتحة الکتاب تا آخر آن ایمان به محکم و متشابه و خاص و عام و مژده و تهدید و ناسخ و منسوخ و داستانها و اخبار او داریم. هیچ کس نمی‏تواند مانند آن را بیاورد. و اینکه راهنما پس از پیامبر و حجت برای مردم و حاکم بر امور مسلمانان و سخنگوی قرآن و عالم به احکام آن برادر و جانشین و وصی و ولّی او است. آن کسی که نسبتش به پیامبر چون نسبت هارون است به موسی، علی بن ابی طالب امیر المؤمنین علیه السلام، امام متقین و پیشوای سفید چهرگان و ممتازترین اوصیاء، وارث علم پیامبران و بعد از او حضرت امام حسن و امام حسین سرور جوانان اهل بهشت سپس علی بن الحسین زین العابدین علیه السلام بعد از او محمد بن علی شکافنده علوم پیشینیان و بعد از آن جناب جعفر بن محمد امام صادق علیه السلام وارث علم اوصیاء و پس از او موسی بن جعفر علیه السلام و پس از آن سرور علی بن موسی الرضا سپس محمد بن علی و بعد از آن جناب علی بن محمد و پس از او حسن بن علی و بعد از آن جناب حجت قائم منتظر فرزندش صلوات الله علیهم. من گواهی می‏دهم برای آنها به ولایت و امامت و اینکه زمین خالی از حجت خدا بر خلق نیست در هر عصر و زمان که آنها عروة الوثقی و ائمه هدی و حجت بر اهل دنیا تا روز قیامت هستند. هر کس با آنها مخالفت کند گمراه و گمراه‏کننده است و تارک حق و هدایت آنها نیز که مفسر قرآنند و توضیح فرموده‏های پیامبر را می‏دهند. هر کس بمیرد و آنها را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده. روش این اوصیاء ورع، عفت و راستگویی و درست کاری و استقامت و کوشش و ادای امانت به خوب و بد و سجده طولانی و روزه‏داری در روز و شب‏زنده‏داری به شب و پرهیز از گناهان و انتظار فرج با صبر و همدردی و معاشرت نیکو با مردم است.[2]                                                                               .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه