پیشگویی های واقع شده برخی از حوادثی که احادیث، پیشاپیش از رخ دادن آن ها پیش از ظهور خبر داده اند و وقوعشان در کتب تاریخ پس از گذشت سال ها به ثبت رسیده (پیشگویی های مطابق واقع ایشان) از این قرار است:

پیشگویی های واقع شده برخی از حوادثی که احادیث، پیشاپیش از رخ دادن آن ها پیش از ظهور خبر داده اند و وقوعشان در کتب تاریخ پس از گذشت سال ها به ثبت رسیده (پیشگویی های مطابق واقع ایشان) از این قرار است: پیشگویی اول و دوم: انحراف و فساد بنی عباس؛ پیامبر (ص) و ائمه (ع) درباره ویژگی های حکومت بنی عباس از جهت منحرف شدن آن ها به سمت فساد و خروج شان از مسیر حق خبر داده اند. به خوبی می دانیم که دولت بنی عباس چه بر سر ائمه (ع) و دیگر فرزندان رسول اکرم (ص) در طول تاریخ آوردند و چه آوارگی ها، تعقیب ها و دستگیر شدن ها و ستم هایی را از آن ها چشیدند که مشهورتر از آن است که این روزها بخواهیم آن را به نگارش در آوریم. امام باقر (ع) طی حدیثی می فرماید: «... سپس بنی عباس به سلطنت می رسند و همواره در عیش و نشاط حکومت و وفور خوشی ها خواهند بود، تا این که در میان آن ها اختلاف می افتد و پس از آن که دچار اختلاف شدند حکومت را از کف می دهند. [1] لازم است به یاد داشته باشیم امام باقر (ع) پس از زوال سلسله بنی امیه به شهادت رسیدند و 18 سال بعد حکومت عباسیان بر مسلمانان مسلط شدند. [2] پیشگویی سوم؛ اختلاف اهل مشرق و مغرب؛ [3] در ادامه حدیثی که از امام باقر (ع) نقل کردیم حضرت فرمودند: و اهل مشرق و مغرب دچار اختلاف می شوند. [4] که نمونه های بسیاری برای این اختلاف در طول تاریخ می توان یافت: مانند اختلاف اهل مشرق و مغرب برای تعیین مرزهای کشورهای اسلامی که این مسأله سابقه طولانی در میان مسلمانان دارد به طوری که بر مشرق عباسیان حکومت می کردند. و بر مغرب یا همه اندلس اسلامی حکمرانان اموی. یا این که در شمال آفریقا (غرب) دولت فاطمیون را تأسیس کردند. در هر دو حالت غرب از خلافت مشرق که در دست عباسیان بود، جدا شده بودند. شاید هم منظور چیزی است که در عصر کنونی از زمان جنگ جهانی دوم تا الان شاهدش هستیم که دو دولت بزرگ وجود داشته اند به طوری که یکی مدعی زعامت (جمهوری ها) در مشرق است و دیگری خود را فرمانروای غرب می شمرد. به هر حال اختلاف را به هر کدام از این معانی یا معانی دیگر بگیریم این اختلاف میان شرق و غرب از جمله نشانه های ظهور است و همواره شاهدش بوده ایم. این سه پیشگویی اتفاق افتاده در تاریخ آن هم پس از بیان آن حضرت (ع) و نقل محدثین در منابع شان، خود بهترین دلیل بر صدق صدور آن از معصوم (ع) است. پیشگویی چهارم؛ انحراف جامعه اسلامی؛ پیامبر اکرم (ص) بارها از انحراف در رهبری اسلامی جامعه پس از خویش خبر داده اند که از آن جمله این روایت است که ابن عباس نقل کرده که حضرت ضمن صحبت های شان از معراج، این مطالب را از جمله علایم ظهور بر شمرده اند: کافران، فرمانروای (مردم) می شوند و فاجران (ستمکاران) سرپرست، و ظالمان هم آنان را یاری می کنند و فاسقان هم مشاوران آن ها می شوند. در چنین زمانی سه خسف (فرو رفتن) پیش می آید: در مشرق، مغرب و جزیره العرب، بصره را هم یکی از نوادگان تو که زنگی ها از او پیروی می کنند خراب می کند. [5] و در حدیث دیگری چنین می فرمایند: ... و پس از من، رهبرانی خواهند آمد که به هدایت من هدایت نگردند (از طریق من که هدایت است پیروی نمی کنند) و به سنت من هم رفتار نمی کنند، از میان آنها مردانی قیام خواهند کرد که قلب های شان قلب شیطان است در کالبد انسان. این همان مسأله ای است که پس از رسول مکرم اسلام (ص) رخ داد و حکومت براساس مصلحت ها و یا به طور موروثی دست به دست شد. پیشگویی پنجم؛ شورش صاحب زنج؛ جریان صاحب الزنج و قومش در تاریخ از این قرار ثبت شده است که وی شخصی بود که در سال 255ق (مصادف با میلاد حضرت مهدی «ع») قیام کرد. نامش علی بن محمد بود و علی رغم این که از حیث عقاید و تفکرات با اهل بیت (ع) اختلاف داشت، گمان می کرد که از علویان است طی مدت 15 سال در جامعه چنان فسادی به راه انداخته بود که نهایتاً در سال 270 ق دستش را به قتل عام مردم آلوده کرد. علاوه بر انتساب خویش به علویان عمده مطلبی که در شورش خود روی آن تکیه می کرد این بود به طور اساسی به کارگران و طبقه زحمت کش جامعه، خصوصاً بندگان و غلامان تحت سرپرستی دیگران نظر داشت و از این جهت بود که به وی صاحب الزنج یا سرور بندگان لقب داده بودند. فساد زیادی در جامعه به پا کرد و دولت عباسی را به شدت به زحمت انداخت و ساکنان بصره و بسیاری دیگر از شهرها را با قتل و غارت و سرگردانی مردم تحت فشار قرار داد. این واقعه تاریخی هم خود دلیل بزرگی برای صدق حدیث و گوینده آن می باشد. پیشگویی ششم؛ ظهور علم در شهر قم؛ از جمله این احادیث، این مورد است که از امام صادق (ع) روایت شده که فرمودند: کوفه از (حضور) مؤمنین خالی خواهد شد و علم از آن رخت بر می بندد، همانند ماری که به سوراخ (لانه) خویش خزیده باشد. سپس در شهری که به آن قم می گویند نمایان می شود و آن جا معدن علم و فضل می گردد، به طوری که هیچ مستضعفی از لحاظ دینی روی زمین باقی نمی ماند؛ حتی عروسان حجله نشین؛ که این جریان نزدیک ظهور قائم (ع) می باشد. [6] این موضوع در دهه گذشته پیش آمده است و عظمت امامان (ع) را زمانی متوجه می شویم که بدانیم امام از ظهور علم دینی در قم در حالتی خبر می دهند که حتی موقعیت مکانی این شهر در زمان ایشان هنوز ناشناخته بود و ساکنان آن هم بت پرست و آتش پرست بودند و پس از گذشت قریب 1200 سال مرکز مطالعات و شهر علم شیعه گشت. -------------------------------------------------------------------------------- [1] غیبه نعمانی، ص 175 [2] همان [3] همان [4] بشاره الاسلام، ص 5 [5] تاریخ الغیبه الکبری، ص 59 [6] منتخب الاثر، ص 443؛ یوم الخلاص، ص 480 .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه