بيمارى در بستر بيمارى است. بنابر تجربه و تشخيص تيم متخصّص ومجرّب پزشكى، هيچ اميدى به درمان او نيست، و به سبب پيشرفت بيمارى تا چند روز ديگر قطعاً خواهد مرد، با اين فرض كه بيمار مذكور از درد و رنج جانكاهى برخوردار است و تحمل اين درد براى او طاقت‌فرسا و غير قابل تحمل است، و به همين دليل علاقمند به خاتمه دادن به زندگى‌اش مى‌باشد. لطفاً بفرماييد :الف) آيا تيم پزشكى براى رهايى از رنج طاقت‌فرساى بيمار، حق (يا وظيفه) دارند با تزريق آمپول هوا، يا خوراندن دارويى مهلك (به او) به زندگى‌اش خاتمه بخشد؟ب) آيا تيم پزشكى حق دارد به طور غير مستقيم عمل نموده و مثلاً زمانى كه بيمار مذكور به تنفّس مصنوعى احتياج مبرم دارد، يا نيازمند معالجات اضطرارى است، با خوددارى از انجام معالجه اضطرارى، يا تعلّل و تأخير در رساندن تنفس مصنوعى، يا قصور و تقصير در امر خوراندن داروهاى حياتى و مورد نياز بيمار زمينه را براى پايان دادن به زندگى وى مهيّا كرده و او را در آستانه مرگ قرار دهد؟ج) در فرض مذكور، آيا تيم پزشكى حق دارد، داروهاى مهلك و كشنده را در اختيار بيمار مذكور قرار دهد تا براى رهايى از درد جانكاه با خوردن اين داروها (با قصد خودكشى) به زندگى دردآورش خاتمه بخشد؟د) در مسأله مذكور آيا فرقى بين انجام عمل و ترك عمل وجود دارد؟ به اين معنى كه اگر كسى بطور مستقيم داروى مهلك را به بيمار تزريق كند فرقى با كسى كه به طور غير مستقيم و مثلاً با نرساندن تنفس مصنوعى، موجب مرگ بيمار مى‌شود، دارد؟ه ) در صورتى كه بيمار در حالت اغما و بيهوشى فرو رفته باشد، و هيچ علائم حياتى مبنى بر شعور و زنده بودن در او مشاهده نشده و به حيات نباتى زنده باشد، آيا اولياى دم و بستگان بيمار حق دارند، درباره تداوم معالجات پزشكى يا عدم تداوم و قطع آن تصميم بگيرند؟

پزشك يا تيم پزشكى حق ندارند به زندگى بيمار خاتمه دهند يا ابزار خودكشى را در اختيار او قرار دهند؛ ولى مىتوانند از ادامه معالجه چنين بيمارى خوددارى كنند. .

پایگاه اطلاع رسانی دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

مرجع: آیت الله مکارم شیرازی

ایجاد شده در 1400/12/14

لینک کوتاه